Cliché-killer
Ruim een week geleden glipte ik met een bewijs van een negatieve PCR-coronatest in mijn binnenzak voor één dag de Nederlands/Duitse grens over. In het Westerwald tussen Keulen en Frankfurt mocht ik m’n been over de spiksplinternieuwe Harley-Davidson Pan America slaan voor een eerste test. Harley-Davidson verlaat met dit model letterlijk en figuurlijk de gebaande paden en stort zich in het avontuur.
Hoewel het een verrassende move is van het Amerikaanse merk, hebben ze al vaker uitstapjes naast het asfalt gemaakt: in de jaren zeventig en tachtig van de vorige eeuw leidde een samenwerking met eerst AMF en later Cagiva tot lichte tweetakt-offroads. Maar ook met de dikke V-twins werd door het terrein gereden: de Buell Ulysses uit het begin van deze eeuw was in feite ook al een Harley allroad. En de echte kenners hebben weet van de enorme geschiedenis die Harley-Davidson heeft in de Amerikaanse Flattrack-wedstrijden. In deze bijzondere tak van speedway waren de flink getunede HD V-twins jarenlang schier onverslaanbaar.
Maar toch valt dat alles in het niet bij de entree van Harley-Davidson in de moderne allroad-wereld. Als custom- en cruisermerk bij uitstek zullen veel motorrijders vraagtekens zetten bij deze stap, niet in de laatste plaats omdat de onder druk staande fabriek – de verkopen vallen de laatste jaren tegen en de aandeelhouders beginnen te morren – absoluut niet voor de weg van de minste weerstand heeft gekozen. Met een geheel eigen kijk, en vooral met een bijzonder eigenwijs uiterlijk lanceerden ze hun nieuwe Pan America 1250, een machine die vanaf de eerste foto die naar buiten kwam ongelooflijk veel los heeft gemaakt. Niet enkel in positieve zin trouwens, want ik zag commentaren als ‘de lelijkste motor ooit’ en ‘the ugliest waste of money’ voorbij komen. Toch heb ik het gevoel dat dat sentiment al aan het kantelen is, en we langzamerhand al wennen aan die bonkige snoet met LED-balk als koplamp. Inmiddels hoor en lees ik al steeds vaker: ‘eindelijk eens een allroad zonder snavel, met een eigen gezicht!”
Eerlijk is eerlijk, ook ik kon me een jaar geleden niet voorstellen dat er kopers voor te vinden zouden zijn, maar inmiddels zie ook ik al een totaal andere machine staan. Eentje waarvan er geen dertien in een dozijn gaan en die bovendien is uitgerust met brok techniek waar je u tegen zegt, iets wat we niet gewend zijn van Harley. Heel veel elektronica, 152 pk topvermogen, 128 Nm trekkracht, een subliem variabele kleptiming-systeem en een zeer concurrerend rijklaar gewicht van 242 kg om maar even wat te noemen…
Zelden was ik de afgelopen jaren dan ook zo benieuwd naar de eerste rij-indruk van een motor als bij deze Pan America. Een machine die erg belangrijk is voor Harley-Davidson als merk, al steken zich natuurlijk wel in een wespennest. Nergens in de motorwereld wordt momenteel immers harder geknokt om de verkopen en worden alle denkbare technische hoogstandjes ingezet om de slag om de koper te winnen.
En vanaf pagina 28 kun je lezen dat ik behoorlijk onder de indruk raakte tijdens mijn dagje (onroad én offroad) rijden door het Westerwald. Deze Harley-Davidson veegt alle clichés over het merk van tafel. Oké, hij mist op een paar puntjes nog wat finesse, maar is een meer dan geslaagde instap in de allroad-scene. Deze allroad-rookie mag er namelijk in alle opzichten zijn: hij rijdt lekker uitgebalanceerd en past in vrijwel alles tussen een BMW GS en een KTM Super Adventure. En zijn voorkomen is natuurlijk een enorm statement op zich: “Kijk wereld, hier ben ik. En het laatste dat ik ben is de zoveelste GS-kloon!”
– Eric Bulsink, hoofdredacteur MotoPlus –
