Warmdraaien 11 – 2017
Het mooie weer doet zijn intrede en dat betekent dat veel motorrijders er weer op uittrekken om een lekker stukje te sturen. In een land dat het zonder bergen moet doen, maar wordt doorkruist door wulps meanderende rivieren, zijn kronkelende dijkwegen voor motorrijders een geliefd alternatief voor haarspeldbochten. Lekker meewaaien met de loop van een rivier en op plekken waar het kan de rechterpols wat meer speelruimte geven. Als het even kan, pak ik op een mooie dag ook een dijkweggetje mee tussen kantoor en huis. Maar ik vraag me af hoe lang dat nog kan, nu motorrijders steeds vaker door gemeenten tot ‘persona non grata’ worden verklaard op dijkwegen. Dat komt natuurlijk niet zomaar uit de lucht vallen. Blijkbaar is er een kleine maar volhardende groep motorrijders, die er de grootst mogelijk moeite mee heeft om de snelheid tot een acceptabel niveau te reduceren als er woningen langs een dijk opdoemen.
Dat die hoge snelheden en ook het uitlaatgeluid door dijkbewoners het vaakst als reden worden aangevoerd als ze een gemeente verzoeken om maatregelen te nemen, moge duidelijk zijn. Aangezien ik zelf niet langs een dijk woon, maar me zeker enigszins kan inleven in de klachten van dijkbewoners, heb ik op eens de proef op de som genomen. Motor geparkeerd voor een rijtje huizen aan een dijkweg, een bankje langs de weg opgezocht en maar eens kijken wat er in een uurtje zoal voorbij komt. Welnu, het overgrote merendeel is met een normale toersnelheid onderweg, draait ruim voor de bebouwing het gas dicht en tokkelt rustig langs de woningen. In de meeste gevallen ook nog met een standaard uitlaat, dus ook dat valt alleszins mee. Maar…eens in de zoveel tijd komen er ook een of meerdere rotte appels op het rijtje dijkhuizen afstuiven. Alsof ze het rechte eind van het TT Circuit op komen gedenderd en de finishlijn ergens halverwege de huizen ligt. En uiteraard praten deze motoren in de regel wel een toontje hoger uit een vervangingsuitlaat….
Nu ben ik niet zo van het belerende vingertje – daar wordt in het publieke debat tegenwoordig al vaak genoeg mee gewapperd – en laat ik dingen bij voorkeur aan het gezonde verstand over, maar als vader van twee jonge kinderen heb ik niet heel veel inlevingsvermogen nodig om me in de bezwaren van aanwonenden te verplaatsen. Je moet er toch niet aan denken als….
Ook dit is weer een sprekend voorbeeld van de goede meerderheid, die lijdt onder een kleine groep kwaden. Al kun je ‘kwaden’ in dit geval misschien beter vervangen door ‘onbenulligen’, aangezien we er hopelijk van uit mogen gaan dat er van kwade opzet geen sprake is. De KNMV en de MAG ageren uiteraard terecht tegen deze (en ook andere) wegafsluitingen, maar als er niets verandert aan de instelling van die kleinste groep, dan vrees ik dat beide belangengroepen, net als Don Quichotte tegen de windmolens, een zinloos gevecht voeren. Een mentaliteitsverandering is immers het moeilijkst te bewerkstelligen. Dat je het gas voor een rijtje dijkhuizen dicht draait, zal dus even moeten ‘landen’ bij de bewuste groep om het motorrijden niet alleen voor henzelf maar ook voor een nog veel grotere groep anderen leuk te houden.
Een oplossing voor het geluid is er trouwens al, gewoon uit Nederland ook nog. Bij ‘Dr. Jekill & Mr. Hyde’ maken ze namelijk elektronisch geregelde systemen, waarmee je het uitlaatgeluid met een druk op de knop zelfs tot een niveau onder dat van de standaard demper kunt reduceren en met een druk op dezelfde knop weer een vette (en legale) sound kunt genieten. Prijzig is het wel en momenteel slechts beschikbaar voor een beperkt aantal motormerken en -modellen, maar deze ‘omgekeerde’ filosofie van een uitlaatfabrikant verdient mijns inziens alle lof en zou best eens een positieve bijdrage aan deze problematiek kunnen leveren.
Jeroen Hidding, adjunct-hoofdredacteur MotoPlus
