Handhaven zorgt voor rust en orde

Ik ben net terug van een heerlijk weekje motorrijden in Zwitserland, waar ik – de geluksvogel – aanhaakte bij de beide MotoPlus lezersreis-groepen die na een tussenstop in het Schwarzwald in het kader van de Alpenmasters 2020 drie dagen achtereen bergpassen reden tot ze er bijna duizelig van werden.

En daar – op het befaamde passenrondje van centraal-Zwitserland (de Grimsel-, Furka-, Susten-, Nufenen- en oude Gotthardpas) – bedacht ik me dat ik dat rondje 36 jaar geleden ook al eens reed. Toen als 22-jarige op een Honda XL500R, met mijn toenmalige vriendin (nu mijn echtgenote) achterop. Tja, in onze jonge jaren konden we nog alles met niks, nu kun je vaak niets meer met alles! Anno 2020 raak je bijvoorbeeld al in paniek als je navi een keertje vreemd doet of als de Bluetooth-verbinding met de headset van je motormaat die 100 meter voor je rijdt niet meer wil ‘pairen’. Ook in de beide lezersreis- groepen merkte ik dat de techniek in ruim drie decennia enorme stappen heeft gezet, maar dat we er op de een of andere manier ook bijzonder afhankelijk van zijn geworden en dat bereikbaarheid en ‘online zijn’ ons leven beheerst! Enkele jaren na dat eerste memorabele Alpenritje kon ik van motorrijden mijn beroep maken en als testrijder heb ik vrijwel overal ter wereld op waanzinnig mooie plekken gereden, maar Zwitserland is altijd hoog op mijn favorietenlijstje blijven staan.

De bergpassen zijn er fantastisch, het asfalt strak en de motorfiets écht geaccepteerd. Nu kan dat laatste ook bijna niet anders, want in de septemberse nazomerdagen waren er weer duizenden en duizenden motoren onderweg in de Alpen. En je kon ook geen terras passeren of er stonden motorfietsen voor geparkeerd. Op de pashoogtes leken er zelfs wel georganiseerde motortreffens aan de gang. Heerlijk om je in die sfeer onder te dompelen.

Toch wil die acceptatie van de motorrijder niet zeggen dat in Zwitserland alles kan en mag. Integendeel: er heerst bijvoorbeeld een heel strak regime als het gaat om de maximumsnelheid, met naast vaste flitspalen – ook langs de bergpassen – dagelijks wel enkele grote fysieke controles. Vooraf werden we er in ons hotel ook al voor gewaarschuwd. Tot 5 km/ uur te hard kost de eenheidsprijs van 45 Zwitserse franken, waarna het tot 20 km/uur schrikbarend oploopt – en daarboven moet je meteen in briefjes van honderd gaan tellen. En boven de 40 te hard ben je naast een dikke boete ook het rijbewijs kwijt. Tja, da’s even slikken, maar het racen is er nu dus wel af op de bergpassen, maar gelukkig is het óók als je normaal rijdt nog echt genieten daar. Bovendien werden we telkens kilometers van tevoren al gewaarschuwd door tegemoetkomende rijders; ook dat schept een band, nietwaar?

Je merkt gewoon aan alles dat het handhaven in dit neutrale Alpenland hoog in het vaandel staat, en dat zorgt op een bepaalde manier toch voor rust en orde. Misschien is dat handhaven niet eens zo’n verkeerde principe, daar zou de Nederlandse overheid best eens een keertje over na kunnen gaan denken. Dus gewoon de boosdoeners, herrieschoppers en scheurneuzen aanpakken en niet simpelweg alles verbieden voor iedereen… Afgezien van de unaniem luidruchtige Harleys zijn open uitlaten ook echt passé in de Alpen. Dat moet ook, willen we in de toekomst van die mooie wegen kunnen blijven genieten. En dat er een toekomst is voor motorrijders is in Zwitserland ook goed te zien.

Ik heb me namelijk verbaasd over het grote aantal jonge Zwitserse motorrijders en -rijdsters. Veel nadrukkelijker dan bij ons zie je in het weekend veel jonge vriendenclubs samen motorrijden en een leuke dag beleven, met name jongelui uit grote steden als Bern, Zürich en Luzern. Het is duidelijk dat het motorrijden in Zwitserland heel veel jonge mensen aanspreekt. Het A1-stappenrijbewijs vanaf je zestiende en de mogelijkheid om met je autorijbewijs de stap naar het motorrijbewijs te zetten blijkt daar in elk geval bijzonder goed te werken.

Eric Bulsink
Hoofdredacteur MotoPlus

Reageren? Stuur een e-mail naar reageren@motoplus.nl