Classic: BMW Biturbo
Het plan was dat hogesnelheidsrijder Manfred Wirth met deze speciaal geprepareerde BMW K100 wereldsnelheidsrecords zou vestigen. Zo ver kwam het helaas nooit. Tegenwoordig is dit spectaculaire stukje motorgeschiedenis onderdeel van een privécollectie.
Manfred Wirth rijd al zijn hele leven het liefst zo hard mogelijk. Die drang tot snelheid zat er al op jonge leeftijd in, zodoende kwam hij al snel in de hobby race hoek terecht. Daarbij stond hij bekend als een man van uitersten en – als hij eenmaal een doel voor ogen had – ook als compromisloos. Tegenslagen waren er om te overwinnen en regels en wetten zag hij als dingen die zeker niet vast in beton gegoten waren. Racen kon volgens hem bijvoorbeeld ook prima op de openbare weg, waarbij hij met zijn getunede BMW’s de Japanse concurrenten graag het nakijken gaf. Met de viertakt MKM1000 van Mike Krauser bijvoorbeeld, waarmee Wirth goed contact had. Deze fiets, met 140 pk, was volledig getuned door turbospecialist Siegfried Stütz.
Niet gek dus dat Stütz eerste keuze was voor de technische basis van een recordmotorfiets. Een megaproject waarbij de pure prestaties een prominente rol vervullen. Wirth wilde namelijk op de befaamde Italiaanse Nardo kombaan meerdere records neerzetten. Het idee hiervoor werd al in 1986 geboren, tijdens een gesprek met coureur Gustav Reiner. Voor deze records moest niet een boxer, maar de toen nog vrij jonge, watergekoelde K100 de basis vormen. Wirth had voor dat blok namelijk een passend aluminium frame gevonden bij onze eigen Nederlandse framebouwer Nico Bakker, dat snelheden van ver boven de 300 kilometer per uur mogelijk maakte.
Stütz had de daarvoor redelijk tamme motor, in de standaard configuratie goed voor 90 pk, al flink wat meer pit gegeven door een turbo te installeren, die het vermogen verdubbelde tot 180 pk. Voor de geplande wereldrecordpogingen over verschillende afstanden, zowel met staande als rollende start, was echter nóg meer vermogen nodig. Daarnaast speelde ook de aerodynamica van de motor een belangrijke rol bij het behalen van de snelheidsrecords. Hiervoor werd U.T. Moto Racing aangetrokken, die een futuristisch uitziende kuip en bijpassende XXXL-kont voor de laagvlieger ontwierp. En dan het rubber, want welke banden zouden er gemonteerd kunnen worden op de lichtgewicht PVM-velgen, die ook nog eens bestand waren tegen de beoogde snelheden? Het werden uiteindelijk Pirelli’s, al kwam er vanuit de fabriek geen enkele garantie dat ze de recordpogingen zouden overleven.
Iedereen die bij de motor betrokken was, heeft geweldig werk geleverd. Vooral Stütz, die alle technische aanpassingen aan het standaard blok voor zijn rekening nam. Van nieuwe Mahle zuigers, een koperen koppakking en gebalanceerde krukas tot een speciale inlaat nokkenas, alles is aangepakt. Twee turbo’s, een KKK voor de lage toeren en een IHI voor de hoge, zorgden voor een vuldruk tot 2,5 bar. In combinatie met een direct in het inlaattraject ingespoten mengsel van water/methanol/glysantin zorgde dit voor een vermogen van 250 tot 280 pk. Daar blijft het niet bij, dankzij een lachgastank achter de achterzijde kan nog een laatste vermogensboost worden gerealiseerd tot ongeveer 350 à 360 pk. Er zat ongeveer voor vier tot zes minuten aan lachgas in te tank, genoeg om een snelheid van 350 kilometer per uur te halen.
De eerste testritjes, onder andere op de openbare weg, verliepen goed en zonder schade. De ‘record-BMW’ heeft hierbij zo’n 180 tot 190 kilometer afgelegd. Helaas kwam de fiets nooit naar Nardo. Gevalletje: veel koks bederven de brij. Het woord ‘machtsstrijd’ wordt dan ook opvallend vaak gebruikt als antwoord op de vraag waarom het project uiteindelijk gefaald is. Feit blijft dat de witte racer werd opgenomen in de enorme verzameling snelle en zeldzame motoren en auto’s van Wirth, die tentoongesteld werd in zijn museum in het Duitse Pleidelsheim. Manfred Wirth overleed in 2014 en ook zijn museum bestaat ondertussen niet meer. De Biturbo BMW wel, die leeft voort. Hij heeft een nieuw huis gevonden bij BMW-specialist Jochen Siebenrock, die er overigens maar wat trots op is dat hij de bijzondere motor nu in bezit heeft. Eerlijk is eerlijk, de K100 kan zich nauwelijks een betere plek wensen.
