Oude Liefde: Honda CB1000 Super Four

In 1993 presenteert Honda de CB1000 Big One. Een enorm brok motorfiets. En duur bovendien: 10.570 euro was bijna twintig jaar geleden gepeperd voor een naked-bike. De Big One was een machine met moderne techniek, gekoppeld aan een retro-look. En Enrico Machoel viel er als een blok voor…Geboren in 1959 in Den Haag en zoon van een Italiaanse vader en Nederlandse moeder verhuisde Enrico al op jeugdige leeftijd naar België, waar hij vandaag de dag nog steeds woont in Bissegem bij België.Het Italiaanse bloed zorgde voor het nodige temperament en wanneer hij 14 is rijdt hij al hoogst illegaal over lands wegen. “Nooit aangehouden,” zegt hij nu lachend, “maar wel diverse malen behoorlijk angstig en met de billen dichtgeknepen rondgereden, want de politie lag ook in België op de loer. Het toeval wilde dat ik juist op de dag dat ik 16 werd voor de eerste keer werd aangehouden!”Om dat brommerrijden in zijn jeugd te kunnen betalen, werkte hij in een motorzaak en daar stond een Suzuki GT380 in onderdelen. “De baas had me beloofd dat die voor mij zou zijn, zodra ik 18 was. In gedachten zag ik mijzelf al als coureur over de circuits rijden, want de racerij, dat was het destijds helemaal voor mij.” Maar dat lag voor zijn moeder toch wat anders, die vreesde voor de gevolgen van een heftige racecarrière op twee wielen van zoonlief. “Je krijgt van mij een auto, als je belooft geen motor te gaan rijden, zei mijn moeder en helaas was ik daar toch gevoelig voor. Zo reed ik toen ik 18 was dus niet op een motor, maar in vierwielig blik rond.”Toch bleef het bloed van Enrico borrelen en langzaam maar zeker werd het hem wel duidelijk dat er toch een motorfiets moest komen. Pas op 38-jarige leeftijd hakte hij alsnog de knoop door en haalde zijn motorrijbewijs. Het was voor Enrico meteen het begin van een nieuw leven. Enrico: “Mijn zwager had toen een Yamaha Virago staan en als ik die netjes waste en poetste, mocht ik er ook een keertje op rijden. Dat ritje duurde 1,5 jaar, ik was op slag verknocht ana het motorrijden. Uiteindelijk heb ik hem gewassen èn gepoetst teruggegeven, want onderwijl was ik er al wel achter dat ik zelf graag meer en vooral zwaarder wilde,” vervolgt Enrico. “Het koste wel moeite om mijn vrouw te overtuigen, maar toen heb ik een Honda CB Seven Fifty gekocht. Dat vond ik echt een machtige motor en ik was dik tevreden. Tot ik een keertje oog-in-oog stond met mijn ‘Femme Fatale’, een Honda CB1000 Big-One.Wanneer in de jaren tachtig de roep om grote sterke motoren zonder kuipen en zonder moeilijke zithoudingen steeds groter wordt, begrijpen de fabrikanten dat er iets moet gebeuren. De motorrijders uit de eerste babyboom zijn immers ook 20 jaar ouder geworden, de meesten minimaal 20 kilo zwaarder en de gewrichten zeker 20% strammer. De hang naar nostalgie verpakt in een modern jasje slaat aan en al snel komen alle Japanse fabrieken met retro-modellen met een sterke gelijkenis met hun illustere voorgangers. Honda deed er zelfs nog een schepje bovenop met de CB Big-One, een naam die onder druk van McDonalds later veranderde in CB1000 Super Four. Al bleef het model in de volksmond de naam Big-One houden. Het oorspronkelijke idee was om de nagedachtenis aan Honda’s fameuze Bol D’or 900 en Bol d’Or1100 eer aan te doen, maar daarin schoot de CB1000 toch zijn doel voorbij. Maar het lukte Honda wel om een stoere naked-bike neer te zetten, met een machtige uitstraling. Kijk maar eens naar de aluminium achterbrug, die zo groot en zo dik is, dat er bijna frame uit gemaakt kon worden. Met grote zware 18 inch wielen, een forse tank en stevige voor- en achtervering (die overigens niet instelbaar zijn) was het plaatje compleet. De stievige bouwwijze zie je ook terug in het droog gewicht van 236 kg. Jammer genoeg bleven de prestaties toch enigszins achter bij dit uiterlijke vertoon: de viercilinder leverde 98 pk en daramee was deze 1000 geen echte krachtpatser. Maar dat wilde Honda ook niet bereiken met het teruggetunede CBR1000-blok. Koppel, dat was het toverwoord en daar scoorde de fabriek hoog mee, want de CB100 leverde een magnifieke trekkracht. Het maximum koppel bedroeg 84 Nm en standaard was deze Honda goed voor een tijd van 11,3 seconden op de 400 meter met staande start: die tijd was in de jaren zeventig nog goed voor het podium bij sprintwedstrijden!“De eerste keer dat ik hem zag raakte ik kompleet in de war,” steekt Enrico van wal. “Wat een motorfiets was dat. Precies wat ik zocht. Ik hou van grote motoren, maar dan niet zo als een GoldWing of een Harley-Davidson. Nee, het ging mij om de uitstraling. Het blok moest groot en krachtig zijn. Dat zijn mijn dingen. Zo vind ik de Honda X11 ook prachtig, die zou ik er ook maar al te graag bij willen hebben.” Een proefrit met de Big-One was snel gemaakt en toen was Enrico helemaal verloren. “Ik kon aan niets anders meer denken dan aan die motor. Er was echter nog een obstakel die ik thuis moest nemen en het duurde vrij lang eer ik mijn vrouw, die niet begreep waarom ik nu opeens weer een andere motor wilde hebben, ervan overtuigd had dat het noodzakelijk was dat ik een Big-One kocht. Toen ik eindelijk groen licht kreeg, waren ze inmiddels niet meer nieuw te koop, want ze zijn eigenlijk maar een paar jaar te koop geweest.”Dus begon Enrico naarstig de occasionmarkt af te struinen op zoek naar een goede gebruikte en in 2000 vond hij er eentje uit 1999, het laatste model uit de serie. “Al direct wilde ik de motor gaan verbouwen want ondanks de al unieke verschijning wilde ik mijn Big-One een eigen gezicht geven.” De lijst van veranderingen is lang en gaat van een doorzichtbaar koppelingsdeksel, via een in Frankrijk gemaakte radiateurdeksel naar de koplamp en van de spoiler naar de uitlaat. Twee accessoires zijn echt bijzonder. Zo ben ik speciaal naar Parijs gegaan om daar een ander zadel te laten maken en even later kocht ik een gebruikt carbon achterspatbord voor de nieuwprijs. Ja dat is een verhaal apart, maar in Nederland stond een CB met dit achterspatbord, maar de handelaar wilde alleen de motor verkopen en niet enkel het spatbord. Ik heb toen net zo lang gezeurd tot ik het toch kon kopen, maar dan wilde hij wel geld om gewoon een nieuwe te bestellen. Er zijn ook redelijk wat CB-rijders die de 18-inch wielen vervangen door 17-inch exemplaren van bijvoorbeeld een Honda CBX1100. Je hebt dan veel meer bandenkeuze en ook de stuureigenschappen knappen er van op.”Uiteindelijk heeft Enrico ruim 5000 euro aan accessoires voor zijn Big-One uitgegeven. “Ik wil nu eigenlijk alleen nog iets hebben om het rondvliegende vet van de ketting op te vangen, want dat maakt de achterkant zo smerig.”Het enige nadeel is het hoge gewicht, aldus Enrico. “Rijdend merk je er niets van en stuurt de motor perfect. Maar als je stilstaat en de machine moet manoeuvreren, dan kost dat enorm veel kracht. Dan is hij lastig overeind te houden, dat merkte ik onlangs ook nog, toen ik met mijn vrouw achterop op een druk plein aan het keren was en de motor niet meer kon houden. We vielen dus samen om, mijn vrouw foeterde me uit en ik was maar wat blij dat ik een helm op had en de mensen mijn rood aangelopen hoofd niet konden zien. Het was ook de laatste keer dat ze achterop is meegereden…”Rijden doet Enrico overigens het liefst met anderen. “Bezoeken aan clubtreffens en zo vind ik leuk en soms ga ik met vrienden op pad. Laatst reed ik met zo’n ritje nog een stuk op een Honda Hornet van een vriend. Ja, zo’n moderne motor is sneller, stuurt beter, remt krachtiger en is veel makkelijker te manoeuvreren dan mijn Big-One. Maar daar zit hem nu juist het verschil. Mijn liefde is dan niet zo wulps, maar het is wel mijn liefde. En leg dat maar eens uit…”[[kasten]]SUPER FOUR CLUBNatuurlijk is er een club voor de CB1000 Super Four ‘Big-One en wel de Super Four Club. Alle info daarover vind je op www.superfour.nl .