Bandentest Michelin Anakee Adventure
In het zuiden van Portugal introduceerde Michelin de nieuwe Anakee Adventure, een band voor het populaire segment van adventure-motoren. Deze als ‘80/20’ gekwalificeerde band moet ook geschikt zijn voor licht offroad-gebruik, en dus reden we verdeeld over twee dagen een route van 340 kilometer met daarin meerdere secties offroad – altijd een lastige klus voor een band die overwegend voor straatgebruik is gemaakt. Is Michelin geslaagd in het fabriceren van een soort heilige graal?
Vergeleken met de Anakee III is bij de Anakee Adventure echt alles anders. Nieuwe rubbercompounds, een nieuw karkas en een nieuw profiel. Nou is dat wel vaker zo bij een nieuw type of nieuwe generatie band, maar in dit geval is overduidelijk dat dit totaal verschillende banden zijn. Aan het profiel of beter gezegd groevenpatroon is te zien dat de Adventure veel meer geschikt is gemaakt voor offroadgebruik. De Anakee III leek meer op een toerband, met zijn dichte loopvlak met een reeks dwarsgroeven; de Adventure heeft juist losse proefielblokken, waardoor de groeven volledig doorlopend zijn over het hele oppervlak. Om die losse profielblokken in bochten meer stabiliteit te geven, is een deel van de blokken door middel van een soort brugje met elkaar verbonden, een constructie die ook al op de grover genopte Anakee Wild is toegepast.
Wat ook opvalt: de oude Anakee III heeft zoals gebruikelijk een vrij spitse voorband en een meer vlakke achterband, maar bij de Anakee Adventure is de achterband puntiger dan de voorband, die juist relatief vlak van vorm is. Hierdoor zal de (brede) achterband offroad beter sporen en minder gaan ‘zweven’, terwijl hij waarschijnlijk ook beter zand en modder lost, dingen die de smallere voorband van zichzelf al beter doet. Daarnaast zal de grip van de achterband in lossere ondergrond – waarin je meer wegzakt – dus toenemen doordat de bredere groeven aan de zijkant dan in actie komen.
Een ander nadrukkelijk verschil met de Anakee III is namelijk dat het groevenpatroon van de Adventure (zowel voor als achter) naar de zijkanten toe meer open is, dus een groter aandeel ‘zee’ heeft en minder ‘land’. Dat was bij de III juist andersom; zie de grafieken. Dat betekent dat bij toenemende hellingshoek op asfalt de waterafvoer beter wordt. In principe gaat dit dan wel ten koste van de droge grip bij grote hellingshoeken, maar ten eerste is het geen sportband en ten tweede is daarvoor nog een andere techniek in deze nieuwe allroadband toegepast: dual compound, of zoals dat bij Michelin heet: 2CT (2-Compound Technology). Het rubber in het midden is dus harder en slijtvaster dan het rubber aan de zijkanten, dat zachter is voor meer grip. Dat is voor het eerst in een Michelin-allroad/adventureband, en het is zowel voor als achter toegepast. Bij de achterband is het om precies te zijn 2CT+, wat betekent dat de hardere middencompound doorloopt onder de zachtere compound aan de zijkanten. Dit is om op de flanken een stabieler loopvlak te krijgen op de zwaar belaste achterband.
Het is dus duidelijk dat Michelin bij de Anakee Adventure heeft gekozen voor een band met een breder inzetgebied. Er is bij Michelin nu keuze uit drie bandentypes voor dit soort motoren. Ten eerste deze Anakee Adventure, die wordt gekwalificeerd als 80% straat en 20% offroad. Ten tweede is er voor de serieuzere avonturiers de al eerder verschenen Anakee Wild (50/50% straat/offroad) en voor hen die alleen op straat rijden met hun adventure-fiets is er de vorig jaar gelanceerde Road 5 Trail (100% straat). Die laatste band ziet er hetzelfde uit als de gewone Road 5, maar heeft een aangepast karkas (met name steviger) en is leverbaar in de typische adventure-maten met 19-inch-voorwiel. Overigens niet in de smalle 21-inch-voorbandmaat en 18-inch achterbandmaat van bijvoorbeeld de Africa Twin en KTM Adventure R-modellen, maar dat is logisch gezien het inzetgebied van die motoren.
Gedurende de testrit reden we achtereenvolgens een Suzuki V-Strom 650, BMW F850GS, Triumph Tiger 1200, BMW F750GS, Yamaha XT1200Z Super Ténéré en Honda Africa Twin. Wat ons op de Suzuki V-Strom 650 als eerste opviel, is dat er onder deze (al redelijk zomerse) omstandigheden geen voelbare opwarmfase was waarin de grip nog onzeker is en het stuurgedrag nukkig. Het voelt dus meteen goed aan. Dat bleek ook na elke pauze op andere motoren het geval, en ook in de frissere ochtend erna. Wat ook direct opviel, is dat de motor op deze Michelins bij het insturen gretig doorgaat naar grotere hellingshoeken, waarschijnlijk door de relatief spitse achterband. Daar moesten we een beetje aan wennen. Hij valt na het eerste instuurmoment ietwat de bocht in, waarna het uiteindelijk toch wel wordt ‘opgevangen’, dus je raakt er na een poosje op ingespeeld. Dit is iets wat bij alle motoren in zekere mate merkbaar was, maar het minst voelbaar bij de motoren met 21-inch-voorwiel (Africa Twin en F850GS); die voelden neutraler. De grip in bochten is prima, tot aan schrapende voetsteunen voelde het zeker aan en je kunt ook fors accelereren onder grote hellingshoek.
Een sterk punt is de rechtuitstabiliteit op hoge snelheid (in elk geval tot zo’n 180 km/uur, hoger kwamen we op deze wegen niet), alle motoren voelden geruststellend vast en strak aan, zeker ook de sterke en snelle Triumph Tiger 1200 – daarbij ongetwijfeld geholpen door de opvallend goed werkende (adaptieve) vering.
De offroadsecties bestonden overwegend uit harde ondergrond met veel stenen, gravel en gaten en hobbels, maar er waren ook stukken met meer zand en een zachtere ondergrond. Het soort paden dat je met dit soort motoren inderdaad wilt kunnen rijden; diep zand en echte modderpaden hebben we niet gehad, maar dat is met deze banden en motoren ook minder realistisch. Doordat er meerdere secties waren, konden verschillende motoren worden uitgeprobeerd. Daarbij verschilt de offroad-vaardigheid per motor nogal; een V-Strom is daar duidelijk minder op gemaakt dan een Africa Twin. In het algemeen was het echter verrassend hoeveel controle je nog had met deze ‘straatbanden’, wat ze immers overwegend zijn. Met name de tractie bij accelereren vanuit bochten (tractiecontrole uit) was heel behoorlijk, waardoor je met de achterkant aardig gecontroleerd kunt sturen. Zelfs de zware Super Ténéré en Tiger 1200 waren daardoor behoorlijk te controleren. Het beste voelde het aan op de Africa Twin, die nodigde ook uit om sneller en speelser te gaan rijden. Michelin lijkt erin geslaagd om deze lastige spagaat tussen overwegend straat en toch nog een beetje offroad te maken. Natuurlijk zal de grip in mul zand en dergelijke zeer beperkt zijn, maar op enigszins begaanbare paden heb je verrassend goede controle. En dat kan je vakantieroute een heel stuk interessanter maken.
