Occasion – Yamaha XJR1300SP
Er was een tijd dat iedere Japanse motofietsfabrikant verplicht een dikke luchtgekoelde vier-in-lijn in het assortiment had. Waar is die tijd in hemelsnaam gebleven? Een testrit op een bijna twintig jaar oude Yamaha XJR1300SP wakkert de nostalgische luchtgekoelde gevoelens flink aan.
“Er komt wel iets aan als ik in mijn achteruitkijkspiegel kijk’, begint fotograaf Jacco direct bewonderend over de XJR als hij voor de zoveelste keer uit zijn Volvo stapt voor een volgend fotomoment. Deze door een reus van een vent uitgesproken zin sluit naadloos aan bij het gevoel dat zich de laatste kilometers meester van mij maakt: de XJR1300SP voelt aan als een machtige machine. Een machtig fijne machine ook. Een uit de kluiten gewassen spierbundel met goede manieren. Het met weemoed in de stem uitgesproken “Zulke motoren maken ze tegenwoordig niet meer”, komt recht uit het hart.
Natuurlijk is er een goede reden voor het feit dat fabrikanten tegenwoordig afzien van de productie van deze dikke bakken. De vette luchtkoelers halen met geen mogelijkheid de huidige emissie-eisen. Dat voelt echt als een gemis vanaf het moment dat je op de XJR stapt. Alles op de naked is uit de kluiten gewassen en alleen al het rechtop zetten vanaf de jiffy is een klusje. Terwijl de vier-in-lijn met een streepje choke warm staat te draaien, verwijderen we gehaast de praktische, maar spuuglelijke topkoffer.
In mum van tijd draait het blok stationair en soepel rond. Het is al tijd voor de volgende weemoedig uitgesproken zin: wat pakken ‘ouderwetse’ carburateurs toch zaligmakend vloeiend op. Alleen echt helemaal onderin loopt het blok – het meest minuscule streepje gas lost het al op – iets ongemakkelijk. Let wel: dat is tien toeren boven stationair toerental… De vijfbak schakelt al net zo soepel als de gasfabrieken hun brandbare mengsel mixen. De kabelbediende koppeling vergt ook geen krachtoefening en voelt volkomen logisch aan. Bij deze dikke viercilinder – die van origine uit de FJ1100 (1984!) stamt – draait het gevoelsmatig allemaal om koppel en niet om jakkeren. Op tijd overschakelen en niet richting rood doortrekken gaat automatisch. Het vermogen voelt lekker vol en massief, maar niet beangstigend. Het zal je niet verrassen, maar wel in positieve zin door het ferme koppel.
Vanwege een nieuwe voorband val ik de bochten niet aan. Die gematigde rijstijl past sowieso bij de XJR. Het maakt daarbij echt niet uit dat dit een SP-versie is, verwacht daarvan geen wonderen. Op lage snelheden stuurt de Yamaha verrassend makkelijk, maar door het op comfort ingestelde rijwielgedeelte kent de XJR zijn beperkingen op hogere snelheden. Easy does it. Dat weet je, dat voel je. Vanwege het nieuwe bandje vooraan, hoeven ook de remmen niet volle bak aan het werk. Ze voelen zich er goed bij.
Het geluid uit de uitlaatdemper is netjes en hetzelfde geldt voor de mechanische geluiden uit het luchtgekoelde blok. Dat nette sluit aan bij de algehele indruk van de motorfiets. Als nieuw is de motorfiets niet, hij vertoont hij wel degelijk sporen van gebruik. ’s Winters doorrijden en dit blok vormen een slechte combinatie. De motorfiets ziet er goed uit, maar is ook niet van iemand geweest die na elke rit elk vliegje minutieus verwijderde en de Yamaha daarna in een wolk siliconenspray spoot.
De hoeveelheid ruimte aan boord is riant. Door het andere stuurtje zit je aangenaam voorover, maar niet te sportief. Het levert een prima plekje op, alleen is de benzinetank flink aan de maat tussen je knieën. Dat gevoel speelt alleen maar mee in de hebfactor. Juist dat lomp grote maakt de XJR zo leuk. Voor de grap onthaalt Moto Hippo me met de zin: “En, is hij verkocht?” Zouden ze gevoeld hebben dat ik daadwerkelijk koopplannen ontwikkelde tijdens de testrit van de Yamaha? Ratio wint het altijd weer van emotie en ik weet dat ik geen plek heb voor een extra motorfiets, maar de droomtrip voor deze dikke naked weet ik al. Helemaal binnendoor met duo riant achterop naar San Sebastian in Spanje. Het zonnetje schijnt, de terrassen liggen allemaal op toplocaties en serveren alleen maar magnifiek lokaal eten. zijn Dat soort gedachten zijn nooit ver weg bij dit stoere icoon uit het recente verleden.
