MotoGP Valencia, Spanje
Het Wonder van Valencia gebeurde niet. En toch ook wel. Want hoewel Andrea Dovizioso er niet in slaagde om een achterstand van 21 punten om te buigen in een voorsprong, ving Marc Marquez voor de zoveelste maal dit seizoen enkele ronden voor het einde een angstaanjagende ‘slide’ op die zijn zesde wereldtitel op losse schroeven had kunnen zetten. Zo gebeurde er toch een mirakel en belandde de titel in een race waarin drama met kapitalen mocht worden geschreven, bij de man die hem het meeste verdiende.
In 1998 behaalde ‘Mighty Mick’ Doohan zijn vijfde en laatste 500 cc-wereldtitel ondanks drie nulscores. Maar de stand van zaken in het belangrijkste wegracekampioenschap ter wereld is sterk veranderd. En toch werd 19 jaar later een ‘Mighty Marc’ wereldkampioen die in drie races met lege handen stond. Zondag telde de 25 koppen tellende grid in Valencia naast titelverdediger en titelfavoriet Marquez niet minder dan twaalf andere (voormalige) wereldkampioenen en 21 Grand Prix-winnaars. “Toen ik in 2013 (ook in Valencia, FW) voor de eerste keer de MotoGP-titel won, betekende een slechte dag misschien een keer een vierde plaats. Tegenwoordig kun je op een slechte dag buiten de top 10 terecht komen”, beschreef Marquez de moordende competitie in een kampioenschap dat dankzij onder de meer de uniforme elektronica, dankzij de uitgebreidere bandenkeus in 2017 – met drie opties voor- en achterbanden – én dankzij de rijders enorm is gegroeid. Hoewel 2017 dan niet het bijna groteske aantal van negen verschillende racewinnaars haalde, was het een historisch seizoen – met een wereldkampioen die na zes Grands Prix nog een achterstand van 37 punten had op klassementsleider Maverick Vinales. Maar twee zeer belangrijke overwinningen in Duitsland en in Tsjechië, de één vóór en de ander net na de zomerstop zorgden voor een kentering. Een zeer zeldzame technische DNF in Silverstone, zijn allereerste uitvalbeurt vanwege mechanische problemen sinds zijn MotoGP-entree in 2013, brachten de onverwachte anti-held Andrea Dovizioso aan kop – op een moment dat de top 4 binnen tien punten stond. Dankzij zijn vierde seizoenszege in het natte Misano kwam Marquez weer op gelijke hoogte met Dovizioso en vanaf dat moment nam hij afstand. In Valencia gaven de kille cijfers aan dat hij zijn vierde MotoGP-wereldtitel behaalde op vergelijkbare wijze als zijn eerste: vertrekken van pole en als derde finishen, ook destijds in een seizoen met zes overwinningen. De jongste MotoGP-wereldkampioen ooit werd in eigen land met zijn 24 jaar en 254 dagen nu bejubeld als de jongste zesvoudige kampioen aller tijden – met exact evenveel punten als vorig seizoen.
De pakkende apotheose bood echter veel meer dan een feitelijk cijferspel. Want het nieuwe Big Bang-blok van Honda betekende niet automatisch een makkelijker rijdbare machine en dat zorgde er zelfs voor dat Marquez na zijn racecrash in Le Mans, zijn tweede in vier wedstrijden, tegen zijn steun en toeverlaat Emilio Alzamora en zijn crewchief Santi Hernandez verzuchtte dat hij geen plezier had in het rijden. Een bezoek aan zijn kapper leverde een even opmerkelijk als veelzeggend feit op. “Mijn kapper vroeg me wat er aan de hand was”, vertelde Marquez. “’Je wordt kaal’. Dat kon ik niet geloven. Maar toen ik naar mijn dokter ging, zei die dat ik mijn benadering moest veranderen, want ik zat met teveel stress in mijn lichaam. Ik lach wel veel, maar ik voel de druk.”
Die druk leek er zelfs toe te leiden dat hij in de beslissende race in Valencia bijna bezweek. In de openingsfase gaf Marquez het tempo aan, maar na drie ronden gaf hij de eerzuchtige Johann Zarco voorrang – totdat de kopgroep met ook Dani Pedrosa, Jorge Lorenzo en Andrea Dovizioso aan de 23e van dertig ronden begon. Marquez nam de kop over, maar ging in de eerste bocht bijna catastrofaal in de fout. “Ik zag een zwarte streep, ik zag de snelheid, ik zag de rook. En ik zag ook: hij crasht niet!”, aldus de geanimeerde Pedrosa die op de eerste rang zat. Marquez, eerder in het weekend al twee keer gevallen, beschreef het incident als ‘mijn 27 en halve crash’ – en daarnaast gedurende het seizoen ‘vijftig keer bijna’. “Ik dacht dat Zarco heel dicht bij me zat, wist dat hij agressief zou zijn en ik remde te laat. Dat was mijn eerste fout. Daarna voelde ik chatter en gleed de voorkant weg. Toen dacht ik ‘ik blijf ‘m vasthouden en zie wel waar ik terecht kom. Misschien in het grind of in de muur’. Maar de achterkant had nog grip en ik ving ‘m op met mijn elleboog, waarna ik de motor met mijn knie weer opdrukte”, beschreef Marquez een seconden durende scene die in geen horrorscenario zou misstaan. “Het was Marquez-style tot het eind! Ik kan er nu om lachen, maar het was een fout. Ik zat té stijf op de motor.” “Iedere andere rijder zou zijn gecrasht”, meende Cal Crutchlow. “Hij is een freak, er is maar één ‘alien’ in dit kampioenschap.”
Marquez viel achter enig overgebleven concurrent Dovizioso terug naar de vijfde plaats en wist waarom hij voor het eerst in zes jaar Valencia bijna niet op het podium was geëindigd. “Ik reed te veel op mijn gemak. Toen ik achter Zarco zat, voelde ik dat ik sterker was. Maar ik ging stomme fouten maken door concentratieverlies.”
Totdat de race die onder hoogspanning werd verreden twee ronden na het Marquez-incident andermaal een dramatische wending kreeg. Jorge Lorenzo crashte en een paar bochten verder dook ook Dovizioso het grind in – om er niet meer uit te komen. “Toen ik Dovi zag, dacht ik ‘ik ga proberen om Dani en Zarco nog weer te achterhalen. Maar ik miste bochten, schakelde verkeerd…. Ik zei tegen mezelf ‘oké, we gaan voor het kampioenschap’. Het was zó moeilijk om geconcentreerd te blijven, om mezelf onder controle te houden. Het zou makkelijk zijn geweest om voor een vijfde plaats te gaan. Maar dat is niet mijn stijl.”
Het was een slopend seizoen geweest, gaf Marquez toe, waarin hij altijd gesteund was door zijn team. “We moesten het plezier terugvinden en dat is gelukt dankzij het team. In Montmelo hebben we een ander chassis getest en ons steeds beetje bij beetje verbeterd. Het is niet makkelijk om crashes zo maar te vergeten. Maar mijn team lapte de motor altijd weer op en niemand heeft ooit geklaagd als ik weer eens af ging. Volgend jaar moet ik beter weten waar de limiet van onze motor ligt.” Ook de ijzersterke Dovizioso oogstte lof van Marquez. “Heel jammer dat hij hier niet bij is, want hij had het verdiend. We hebben een hele goede relatie, ik heb veel respect voor hem en zijn Ducati-team. Ik heb veel van hem geleerd, vooral over de mentale benadering van een raceweekend en een wedstrijd. Niet iedereen kan dat en hij is daarin de beste.”
Terwijl Pedrosa de weer imponerende rookie Zarco in een spannende laatste ronde terugverwees en zo zijn tweede seizoenszege pakte, was Dovizioso in zijn eigen pitbox met groot applaus ontvangen. Teamgenoot Lorenzo kreeg tijdens de wedstrijd eerst op zijn dashboard in codetaal de boodschap dat hij Dovizioso moest laten gaan. Toen de Spanjaard daar niet op reageerde, liet een naar beneden wijzende pijl met het nummer 1 op zijn pitboard niets aan duidelijkheid te wensen over. Lorenzo maakte echter geen plaats. “Ik analyseerde de situatie en besloot dat het beter was om hem mee te trekken naar de kop. Als we daar waren aangekomen, zou ik hem zeker voorbij hebben gelaten”, verdedigde Lorenzo zich. Dovizioso leek het schouderophalend te accepteren. “Ik heb geen boodschappen gezien”, zei hij na zijn tiende en beste MotoGP-seizoen uit zijn carrière. “Op vrijdag voelde ik al dat ik niet goed genoeg reed. Maar de warm-up verliep goed en mijn start was nu wel eens een keer goed. Maar ik was gewoon niet snel genoeg.” Ook voor zijn val nam de 31-jarige Italiaan de schuld op zich. “Ik zat de hele race op de limiet of er overheen. Misschien miste ik tweetiende per ronde, maar als je op de grens rijdt, is dat veel. Jorge hielp me om vloeiender te rijden, maar ik reed niet vloeiend genoeg. Ik was kapot aan het einde van de race, het lukte me niet om anders te rijden. Toen Marc in de fout ging, wilde ik vol in de aanval, vol gaan voor de winst. Maar ik verremde me, ging wijd en viel om in het grind. Ik reed al langer over de limiet.”
Dovizioso keek tevreden terug op een seizoen met zes overwinningen en acht podiumplaatsen. “Maar het was niet genoeg. Ik ben trots op onze resultaten, omdat ik ze niet had verwacht. Volgend jaar wil ik beginnen met een meer open ‘mind’ om het kampioenschap te winnen.”
Yamaha greep naast alle prijzen, want Honda pakte de ’tripple’: de constructeurstitel, de hoofdprijs met Marquez en met Repsol Honda Team het teamkampioenschap. Bovendien schoof Pedrosa dankzij nog voorbij Valentino Rossi in de eindafrekening. Met Maverick Vinales als derde en Valentino Rossi als vijfde sloot het fabrieks-Yamaha-team haar slechtste seizoen sinds 2007 af. Na weer tegenvallend verlopen trainingen, met Rossi op een zevende startplaats en de buitengewoon gefrustreerde Vinales daar nog zes plaatsen achter, verraste Rossi met de mededeling dat hij de dankzij Johann Zarco zo succesvolle 2016-M1 nog wel eens wilde testen. Nog groter was de verrassing dat beide rijders in de warm-up én in de race al met de één jaar oude machine aan de slag gingen. “We dachten ‘waarom doen we het niet gewoon in de race’”, beschreef Rossi een beslissing die veel van een wanhoopsactie weg had. “In een race leer je soms meer dan in tien dagen testen.” Rossi finishte als vijfde, in de Suzuki-sandwich van Alex Rins (dertiende na de eerste ronde) en de als derde gestarte Andrea Iannone. “Het was een race zoals ik ‘m ongeveer had verwacht”, aldus Rossi. “Dit was gewoon mijn pace. Ik denk dat we met de 2017-motor ongeveer hetzelfde hadden gepresteerd als met deze. Maar we hebben interessante dingen geleerd. De 2016-M1 is makkelijker te rijden, maar de bandenslijtage is een probleem, net als in 2016. De Japanners hebben nu ook een goed beeld van de situatie en nu moeten we onze problemen oplossen.”
Het feit dat hij zelf twintig seconden langzamer was geweest in een wedstrijd die veertien seconden langer duurde dan vorig jaar, vervulde Rossi met nogal wat vragen. Zijn teamgenoot Vinales was ondanks zijn slechtste raceresultaat van het jaar opmerkelijk opgeruimd na zijn twaalfde plaats. Op zaterdag verwees hij naar het Yamaha-teammanagement op vragen waarom hij zoveel langzamer was dan tijdens zijn vlammende testdebuut op de M1 in Valencia 2016 en brieste dat hij hoopte dat het team net zo gefrustreerd was als hij. Op zondag telde de Spanjaard vooral de lichtpunten. “In de warm-up voelde ik me geweldig met het 2016-chassis. Zo goed had ik me het hele weekend niet gevoeld”, vertelde Vinales, goed voor drie overwinningen in de eerste vijf races. “Jammer dat ik toen onderuit ging.” In de race kampte Vinales met vibratie aan de achterzijde. “Ik wilde geen onnodige risico’s nemen. Ik was allang blij dat het chassis werkte. Volgend jaar moeten we niet weer dezelfde fouten maken. Ik moet meer op mijn gevoel vertrouwen.”
Michael van der Mark sloot zijn tweede motoGP-race af als zeventiende, vijf tellen achter het laatste WK-punt. Tijdens de trainingsdagen had Van der Mark vooral moeite met het karakter van de carbon remmen. “We hebben wel wat progressie geboekt, maar het zijn maar kleine stapjes”, meende hij. “Ik mis het gevoel met de voorkant. Hier lijken veel bochten op elkaar en als je dus een probleem hebt, komt dat vaak terug. Het gat naar de man voor me is ook te groot. Ik heb nog steeds het gevoel dat ik niet goed op de motor zit, te veel naar voren, en dat ik mijn lichaam niet genoeg kan gebruiken.” Dankzij een uitstekende start verbeterde de Yamaha Tech3-gelegenheidscoureur zich van de 24e naar de negentiende plaats. “Het was beter dan verwacht en ik heb me uitstekend vermaakt in de race”, klonk Van der Mark bijna opgelucht. “Mijn start was erg goed en ik heb een paar mooie gevechten gehad. Baz, Barbera en Abraham kon ik jammer genoeg niet bijhouden.”
Crewchief Nicolas Goyon vertelde verrast te zijn over Van der Marks aanpassingsvermogen, maar durfde niet te zeggen dat de Nederlander een plek in de MotoGP verdient. “Ik weet het echt niet”, aldus Goyon. “Iedereen is hier echt snel. En als ik het vergelijk met de eerste keer dat Johann (Zarco) en Jonas (Folger) hier tijdens de test voor het eerst op de M1 stapten, dat verschil is groot.”
Teambaas Hervé Poncharal vond dat echter geen juiste vergelijking. “Op dit moment van het seizoen instappen is heel moeilijk”, vond Poncharal. “Dit is een andere wereld, hoe vaak je ook zegt dat alle motoren twee wielen hebben. Hij heeft zijn hele leven gereden op straatmotoren gebaseerde racers. Kijk naar toen Sofuoglu het probeerde in de Moto2: dat werd een teleurstelling. Michael is slim, hij is leergierig en hij heeft het hele weekend geen fout gemaakt. Hij zou alleen meer tijd moeten krijgen met minder druk. Hier telt alleen de stopwatch. Ik ga niet zeggen dat hij geweldig heeft gepresteerd, want dat zou belachelijk klinken; hij heeft het gewoon heel netjes gedaan.”
Moto3: BENDSNEYDER BAALT
Bo Bendsneyder had op een mooier afscheid gehoopt van de Moto3-klasse. De Rotterdammer kwalificeerde zich als tiende en merkte in de race andermaal dat zijn lengte hem parten speelt in de lichtste klasse. Bendsneyder verloor direct een aantal posities en kon met moeite aanklampen bij de groep voor hem. Toen de nieuwe wereldkampioen Joan Mir voorbij kwam, vond de Red Bull KTM-rijder echter ook meer snelheid. Maar waar Mir een grandioze inhaaljacht van de negentiende op de de tweede plaats afsloot – Mir moest uitwijken voor de gecrashte Gabriel Rodrigo – bleef Bendsneyder aan de staart van de groep hangen. Een twaalfde plaats in zijn laatste Moto3-race was voor de Nederlander dan ook geen reden om blij te zijn. “Ik verlies op punten waar ik zelf niets aan kan doen”, wees Bendsneyder nog eens op het topsnelheidsnadeel dat zij lengte veroorzaakt. “Dat is heel frustrerend. Daarom ben ik ook blij dat ik over een paar dagen mijn eerste test op de Tech3 Moto2-machine kan doen in Jerez.” Na een sterk voorseizoen belandde Bendsneyder in de WK-campagne op een teleurstellende vijftiende plaats, één positie lager dan in zijn debuutseizoen. Jorge Martin behaalde in Valencia na een negende pole eindelijk zijn eerste zege en benadrukte daarmee de Honda-suprematie nog eens in de Moto3. Achter kampioen Mir scoorde Marcos Ramirez de derde plaats. Hij was met een achtste plaats in de eindstand ook de best geklasseerde KTM-coureur.
Moto2: WEER OLIVEIRA
Met drie overwinningen in de laatste drie races heeft Miguel Oliveira alvast zijn kandidatuur voor de volgend jaar vacante Moto2-wereldtitel gesteld. De Portugese KTM-coureur eiste de meeste aandacht voor zich op, in wat een saai laatste optreden van Franco Morbidelli in de Moto2-klasse leek te worden. Morbidelli had eerder al zijn teamgenoot Alex Marquez afgeschud en lag op koers voor een negende seizoensoverwinning, totdat de verbeten jagende Oliveira zes ronden voor het einde de aansluiting vond. Niet veel later prikte hij zijn machine voorbij wereldkampioen Morbidelli. Die had geen verweer. Wel hield hij Brad Binder op afstand, die ook al zijn derde podium in drie wedstrijden pakte en de groei van KTM’s ambitieuze Moto2-project onderschreef. Francesco Bagnaia werd net voor polesitter Marquez vierde en verdiende de titel ‘Rookie of the Year’. Door het vertrek uit de Moto2 van Morbidelli en de nog geblesseerde vice-kampioen Tom Lüthi lijkt de nummer 3 Oliveira al voorzichtig richting de favorietenrol te worden gemanoeuvreerd. KTM schakelt in haar tweede Moto2-seizoen ook op, met Sam Lowes bij het switchende Interwetten team, terwijl het Kiefer Team met Dominique Aegerter en Sandro Cortese in 2018 eveneens op de Oostenrijkse machines.
