Julia Fontijn – Bella, utsukushii, beautiful of schön?
Door de jaren heen ontwikkel je ook als motorrijder dromen voor later. Tot het moment dat je beseft: waarom zou ik wachten op later, als later ook nu kan beginnen. Midlife crisis? Nee, realiteitsbesef!
De Honda CBR600F, enkele jaren geleden gekocht om te downsizen na al het sportmotor-geweld, moest in die plannen wijken voor een allroad met koffers en luxe, dat stond vast. En met die motor zou ik gaan reizen. De keuze is dan reuze, ieder merk heeft er inmiddels wel één in het assortiment. Dus lijstje met criteria gemaakt. Zoals geschikt voor vele wegen, maar ook offroad. Luxe van het vastklikken van koffers, niks meer met tassen en spanbanden. Veel rijplezier en niet te uitdagend qua karakter. Of in ieder geval een modus waarbij dat niet het geval is. Middenbok voor het makkelijke smeerwerk. Handvatverwarming. Meer dan 110 pk en veel koppel. Looks zijn ook niet onbelangrijk. En het moet natuurlijk budgettair verantwoord. Wordt het dus bella, utsukushii, beautiful of schön? Het is een onmogelijke lijkende keuze…
Met dit lijstje de boer op. Vele modellen struikelden over de 110 pk, ik ben en blijf een racer en hou van sportieve karaktertrekken. Gezapig en braaf past mij niet. Op looks gingen er nog een paar van de lijst. Uiteindelijk ging de strijd tussen BMW 1200GS en Ducati Multistrada 1200. De GS is een topfiets maar voor mijn beleving mist hij het sportkarakter. En ook met zijn looks kon die mij ook niet voor zich winnen. De Multistrada is spannend, sportief èn heeft een urban of touring-stand. Ik was verkocht binnen één kilometer. Misschien niet de verstandigste, wel de meest impulsieve keuze. Liefde op de eerste kilometer. Maar budgettair verantwoord, no way… Dus dat werd zoeken naar een tweedehansie. De keuze viel op een 2013-model vanwege de elektronische Skyhook-vering en het verbeterde blok met twee bougies per cilinder. Dit blok is minder bokkig, minder aan-uit dan het vorige blok. En de elektronische vering komt van pas omdat ik wat minder weeg dan gemiddeld. Bovendien heb ik nogal wat specifieke wensen: strak en scherp insturen en superstrak in de bocht blijven. Met de elektronische vering kun je veel zaken vanuit een menu instellen per rijmodus; daarnaast is er mechanisch nog wat te veranderen aan voor- en achtervering. Dus qua veerinstellingen komt het volgens mij wel goed.
In eerste instantie maar eens op zoek naar een S-versie; koffers en ander speelgoed koop ik er dan later wel bij, was de gedachte. Maar die gedachte kon meteen overboord toen ik een gebruikte Grandturismo te koop zag staan. Waar ik dus als een blok voor viel… Deze heeft standaard een driedelige kofferset, mistlampjes, valbeugels, comfortzadel, hoger stuur en grotere ruit. En deze is nu dus de mijne.
Er was nog wel even een issue met zadelhoogte en beenlengte. Twee tenen aan de grond blijkt echt niet voldoende om een volgeladen motor in balans te houden. Een lager zadel bood uitkomst: nu krijg ik al vier tenen aan de grond. Nog steeds niet optimaal, maar beter wordt het niet… Gelukkig ben ik wel wat gewend op dat vlak: uitgezonderd op de Suzuki GSX-R kwam ik tot dusver bij geen enkele motor met meer dan vier tenen aan de grond; die te-korte-poortjes-verhalen deel ik later nog wel eens met jullie.
Het voorjaar breekt aan. Tijd voor de eerste echte rit. Tank vol, ketting gesmeerd en voor de zekerheid het instructieboekje mee in de tanktas. Ja, ik ben een vrouw die me graag goed voorbereid.
Op naar de Eifel, samen meters maken. Met speels gemak worden allerlei soorten bochten en wegdekken in allerlei verschillende rijmodi en veerinstellingen bedwongen. Ik was al verliefd en die liefde is na de eerste rit alleen maar groter geworden. Wat een geweldige motor.
En nu weet ik het ook zeker: het wordt tijd om mijn dromen van de plank te halen en te gaan beleven. Ik schrap nu defintief het ‘wachten op later’ uit mijn woordenboek. En ga dat vervangen door: wat je vandaag kan doen niet uitstellen tot morgen! Op naar het avontuur…
