GP Wegrace Mugello, Italië
“I’m back.” De tweet, verstuurd na een explosieve Grand Prix van Mugello, gaf aan dat de branie weer terug was bij ‘Terminator’ Jorge Lorenzo. Voorbarig of niet, Lorenzo’s eerste overwinning sinds de Grand Prix van Valencia 2016 maakte grote indruk. Op het magische Mugello was de Spanjaard meesterlijk, op weg naar zijn eerste Ducati-overwinning. Hij had er 24 wedstrijden op moeten wachten. Andrea Dovizioso maakte de Ducati-dubbel compleet, derde man Valentino Rossi bracht zijn fans met een zeer knappe derde plaats in extase. Dat Marc Marquez onderuit ging was voor vele chauvinistische Rossi-tifosi al reden voor feest.
Mugello is een magische plek, prachtig gelegen in de schilderachtige Toscaanse heuvels. Het razendsnelle circuit heeft een bijna dierlijke aantrekkingskracht op coureurs en publiek. Niet voor niets bestempelt Valentino Rossi de baan, met zijn 1.141 meter lange rechte stuk, zijn hoogteverschil van ruim veertig meter en zijn snelle vloeiende bochtencombinaties, tot zijn favoriet. Rossi won er sinds 1997 negen maal – en behaalde er dit jaar zijn dertiende podium. Voor de overwinning kwam hij bijna zeven seconden te kort; de zege kwam terecht bij een man die misschien wel net zo’n grote Mugello-expert is als Rossi. Jorge Lorenzo stond sinds 2009 tot vorig jaar telkens als eerste of als tweede op het podium – vorig jaar werd die onwaarschijnlijke reeks onderbroken toen hij gefrustreerd na een sterk begin afzakte naar een kansloze achtste plaats. Maar Mugello 2018 zag de 31-jarige Spanjaard op zijn allerbest: domineren van start tot finish, verdiend naar zijn zesde Mugello-overwinning in acht jaar. De vreugdeuitbarsting na zijn 65e Grand Prix-zege was tekenend voor hoe Lorenzo zich voelde, getergd en aangetast in zijn trots. “Zo veel kritiek gekregen, zo veel geleden, het laatste anderhalve jaar”, verzuchtte hij na afloop. “Zo hard gewerkt, ook. Met iedereen om me heen. Eindelijk komt die droom uit, ik heb doorgezet en eindelijk win ik met de Ducati.”
Een teleurstellende zevende plaats in zijn eerste seizoen op de Desmosedici, met slechts drie podiumplaatsen en voor het eerst sinds 2005 zonder pole of overwinning, maakte dat er aan het eind van 2017 al volop vraagtekens werden gezet bij het riante salaris van Lorenzo en de manier waarop hij Ducati terugbetaalde. Tijdens de wintertesten in Sepang klokte hij de snelste ronde ooit gereden, maar in het Thaise Buriram begon een worsteling met de nieuwe GP18 die veel te lang voortsleepte. Pas in Le Mans betekende de zesde plaats, na rondenlang kopwerk, zijn eerste top 10-klassering van het jaar. Als veertiende in de tussenstand kwam de Spaanse grootverdiener – Lorenzo zou 22 miljoen incasseren voor twee seizoenen in Italiaanse dienst – naar Mugello. Zijn laatste ook op Ducati, zo veel werd wel duidelijk. Terwijl Ducati’s Sporting Director Paolo Ciabatti het vertrek nog niet officieel wilde bevestigen, lieten Lorenzo’s uitspraken na zijn historische zege niets aan duidelijkheid te wensen over. Een aangepaste tank die meer steun bood bij hard remmen – de tank op de GP7 was hoger kende een andere geometrie, omschreef Lorenzo – was doorslaggevend geweest in zijn zondagse succes. “Ik lieg nooit”, aldus Lorenzo. “Ik hoop dat mensen me nu meer geloven. Het is moeilijk te blijven geloven in Jorge Lorenzo als de resultaten niet goed zijn. Mensen denken dat ik excuses verzin, maar als ik een fout maak, geef ik dat toe. Ik voel me beter dan op de Ducati en fysiek voel ik me veel sterker dankzij de nieuwe tank. Ik hoef mijn armen minder te belasten en vooral met rechtuit remmen helpt het.” En onmiskenbaar gericht aan het adres van Ducati: “Enerzijds ben ik blij, anderzijds doet mijn hart pijn dat die modificatie nu pas komt. Anders had ik misschien kunnen blijven bij Ducati.”
Bovendien had een drastische aanpassing van zijn rijstijl er mede toe geleid dat hij snel bleef tot het eind. “Ik heb mijn stijl nog nooit zo aangepast als na de training”, vertelde de als tweede gekwalificeerde Lorenzo. “De (medium) voorband bleef veel beter.” Veel wilde hij niet kwijt over zijn andere manier van rijden. “Het heeft vooral te maken met hoe ik de bochten in ga.”
Terwijl de ene kampioen weer de grote bereikte die hij nastreefde, beet de titelhouder achter de dominante Jorge Lorenzo in het stof. Marc Marquez startte vanaf de zesde plaats, maar werkte zich agressief naar voren, waarbij hij al in de tweede bocht in aanraking kwam met de – woedende – Danilo Petrucci. In de derde ronde stuurde Marquez voorbij tweede man Valentino Rossi, maar twee ronden later gleed de Honda-coureur over de voorkant het grind in. Marquez probeerde de slide nog te redden, maar na 38 meter moest hij zich gewonnen geven. Marquez vervolgde nog wel zijn race, maar finishte als zestiende buiten de punten. Hoewel hij op zaterdag zei dat de Italiaanse Grand Prix zou worden om aan te vallen, maar om voor de punten te kiezen, leek Marquez zich toch weer te laten verleiden om op de grens te willen rijden. “Het is al een jaar geleden dat ik in een race crashte”, verwees hij naar de Franse Grand Prix van 2017. “En het is een jaar geleden dat Michelin deze band bracht.” Na de kwalificatie zei Marquez dat de harde asymmetrische voorband hem niet beviel, maar zijn enige optie was. “Ik probeerde hem nog te redden, maar in die bocht gaat het ook bergafwaarts.” Als enige koos Marquez bovendien voor de harde achterband. “Vanochtend in de warm-up had ik de perfecte machine, vanmiddag was het heel anders. Het positieve is dat ik nu nog steeds 23 punten voor sta en vorig jaar 37 punten achter.”
Andrea Dovizioso, die vrijdagmiddag een heftig olie lekkend blok kon afschrijven, verdrong Rossi van de tweede plaats, maar kon het gat op teamgenoot Lorenzo niet dichten. De strijd om de derde plaats werd in de tweede helft van de race heftiger toen ook Petrucci, de zeer sterk rijdende Andrea Iannone (snelste na dag 1 en na de warm-up) en Alex Rins zich meldden. Cal Crutchlow vond kortstondig aansluiting, terwijl door de onderlinge gevechten ook Maverick Viñales en Alvaro Bautista even aan leken te klampen. Verder dan de achtste plaats kwam de vooraf zo optimistische Viñales echter niet. Vanaf een veelbelovende derde startplaats viel hij ver terug en klaagde na afloop over een gebrek aan grip. “Vooral aan de voorkant. Geen idee hoe het kon”, vroeg de radeloze Viñales zich af. “Misschien door het rubber van de Moto2-race. Na de warm-up zei ik nog ‘vandaag heb ik een kans om te winnen’.” Maar Viñales bleek kansloos. “Ik heb op vijftig procent gereden, ik heb niet eens gezweet. Ik crashte bijna elke bocht.” Het goede gevoel na een geslaagde test in Barcelona leek al weer vervlogen. “Ik wil de titel winnen”, bekeek de Yamaha-coureur zijn achterstand van 28 punten op Marquez. “Toen ik bijtekende, beloofde Yamaha me een machine waarmee ik zou kunnen winnen. Het wordt tijd dat ze die machine geven.”
Ook Petrucci moest het hoge tempo laten zakken, omdat hij bij zijn inhaalrace vanaf de zevende plaats veel van zijn banden vergde en bovendien geplaagd werd door een probleem met de brandstofpomp. Rossi slaagde er in om zich in de slotfase te ontdoen van Iannone – de Suzuki-coureur liet zijn banden herstellen en kwam weer naar voren – en zette een onverwacht slotoffensief in op Dovizioso. In de laatste zes ronden haalde de 39-jarige publieksheld 5,5 seconde van zijn achterstand terug en naderde de 2017-winnaar tot op 0,25 seconde. Diens teamgenoot Jorge Lorenzo was echter terecht de gevierde man. “Ik zei eerder voor de Spaanse tv dat dit mijn mooiste overwinning was, maar hij staat zeker in mijn top 3. Samen met mijn eerste overwinning in de 125 en mijn wereldtitel in 2010”, beschreef Lorenzo het belang van zijn eerste Ducati-overwinning. Na Loris Capirossi, Troy Bayliss, Casey Stoner, Andrea Iannone en Andrea Dovizioso is de Spanjaard sinds 2003 pas Ducati’s zesde MotoGP-winnaar. “Het was moeilijk om van die laatste ronde te genieten”, aldus Lorenzo, die een medium voorband aan een softe achterband koppelde. “Ik wist dat het een magisch moment zou zijn om hier in Ducati’s thuis met een Ducati te winnen, maar ik was zo gefocust om geen fouten te maken in deze lastige omstandigheden, 23 ronden lang foutloos…. en met een hartslag van 180…. Dan is het moeilijk om te ontspannen en te genieten van het moment. Maar natuurlijk was ik blij en straks ben ik vast nog blijer.”
Nadat hij eerder op vrijdag al een nieuw topsnelheidsrecord had gezet met de kale stroomlijn, verbeterde Dovizioso dat record tijdens de race met de ‘wings’ tot 356,6 km/u. Een verkeerde bandenkeus had hem van de kans beroofd om het Lorenzo lastig te maken, vertelde hij. “Ik was tijdens de race zo vaak de voorkant kwijt. En toen zag ik Marquez gaan en ik dacht ook aan mijn crash in Le Mans. Ik heb wel geprobeerd om bij Jorge te komen, maar hij was in de laatste remfase en in de bochten zó snel. Hij ging het best om met de banden”, aldus Dovizioso, die de keus van de harde asymmetrische voorband berouwde. “Normaal ben ik zuinig met de voorband. In de vierde vrije training waren we snel met dezelfde band. Maar ik ben vooral tevreden met het feit dat we de laatste drie races op heel verschillende circuits met de kop mee konden.”
Op zaterdag claimde Valentino Rossi met een nieuwe recordtijd zijn eerste pole sinds Japan 2016, maar toen al zei hij een lastige race te verwachten. Ook Valentino Rossi koos voor dezelfde voorband als Dovizioso. “We moesten wel”, meende Rossi na zijn tweede podium op rij. “Het was één van mijn zwaarste races van de laatste tijd.” hij had genoten van de steun van het publiek. “Die tien minuten hier op het podium voor al die fans maken alle harde werk goed. Daarvoor doe je het als rijder.” Rossi vertelde een tactische race te hebben gereden. “Toen ik de andere rijders volgde, dacht ik na over hun banden. Zo probeerde ik de situatie onder controle te houden, want met de voorband die we hadden, konden we niet voluit gaan. Steeds als ik dat probeerde, was ik de voorkant kwijt. Dus hoop je dat jongens met een softere compound ook problemen krijgen. Toen Rins me passeerde maakte ik me zorgen en later ook vanwege Petrucci. Maar gelukkig kreeg hij een probleem. In de laatste ronden met Iannone…. Dan vergeet je alle strategieën, duik je een bocht in, vertrouw je op de banden en hoop je dat je het haalt. Maar het liep goed af.”
Hoewel hij van de vierde naar de tweede plaats klom in de tussenstand zag Rossi de situatie niet zeer rooskleurig. “Mijn beste resultaten zijn drie derde plaatsen. De balans is verbeterd, maar om mee te doen voor de titel, moeten we echt sneller worden. Vooral in de race.”
Markeerde de Italiaanse Grand Prix de terugkeer van Jorge Lorenzo? Op het moment dat de wegen tussen de Italiaanse constructeur en de trotse Spanjaard gaan scheiden? Marc Marquez, Andrea Dovizioso en Valentino Rossi waren in ieder geval eensgezind in hun lof over de winnaar. “Als ik vandaag niet was gevallen, had ik nog niet kunnen winnen”, wist Marquez. “Jorge was sneller dan iedereen.” Dovizioso gaf toe dat hij Lorenzo op zijn sterkst had verwacht. “Ik zag al tijdens de trainingen dat hij de bandenslijtage beter onder controle had. Zó goed, had ik niet verwacht. Ik denk dat hij erg goed met de omstandigheden omging, want beide banden die hij gebruikte waren erg zacht. En om dat hoge tempo tot het eind vast te houden, was erg moeilijk.”
Rossi bleef in zijn twee seizoenen op Ducati zonder zege. Hij complimenteerde Lorenzo. “Het is moeilijk je voor te stellen dat hij niet kan winnen, want hij is één van de toprijders”, aldus Rossi, die met zijn 230e Grand Prix-podium de 5000-puntengrens doorbrak. “Maar de Ducati is een heel andere machine dan de Yamaha en het kost tijd om daar aan te wennen. Toen ik na de trainingen zijn tijden zag, wist ik dat het moeilijk zou worden.”
Lorenzo haalde zijn gram op zijn criticasters. “Mensen zeiden dat ik nooit zou winnen met deze machine en als het dan eindelijk lukt, is dat fantastisch. Winnen met een Ducati is een droom. Het is het gevolg van vastbeslotenheid, trots en nooit opgeven.”
