Eerste Test Harley-Davidson Street 750
Wat betreft verkoopcijfers doet Harley-Davidson het in Nederland ronduit lekker. Zeker in de wetenschap dat het de Amerikanen ontbreekt aan een betaalbaar model voor de jonge generatie. Maar ziehier de Street 750, Harley’s jongste aanwinst die precies dat gat moet dichten. Voor de nieuwe HD echter bij de Nederlandse dealer in de showroom komt, moet er nog wel het één en ander worden bijgeschaafd!
Op deze maandag namiddag zijn de wegen van Madrid, net als alle andere dagen om deze tijd, compleet overvoed. Een eindeloos lint van bussen, auto’s, vrachtwagens en scooters vecht om ieder stukje vrije ruimte. Opgewonden verkeersagenten proberen nog enigszins orde in de chaos te scheppen, maar komen met hun fluitjes nauwelijks boven de geluidscoulisse van het vastgelopen verkeer uit. Het staat muurvast, alleen met een enkelspoor voertuig kun je nog iets van meters maken. Normaliter zit je op een dergelijk moment allesbehalve graag op een Harley-Davidson. De grote mannen motoren staan met hun forse rijklaar gewicht, brede sturen en flink uitwaaiende kuipwerk immers niet bepaald als lichtvoetige stadsbrommertjes te boek. Normaliter inderdaad, want tot noch was er nooit een Harley die een rijklaar gewicht van slechts 222 kilo in de weegschaal legde. Nu wel, want de nieuwe, vanaf eind september leverbare Street 750 moet een compromis vormen tussen kinderlichte handling enerzijds en het beproefde Harley-gevoel anderzijds.
Om dat te bewerkstelligen zet Milwaukee onder meer in op een nieuwe, vloeistofgekoelde 749 cc V-twin, een voor Harley-begrippen ronduit bescheiden wielbasis van 1.534 mm en een behoorlijk rechte, bijna actief te noemen zithouding. Wie nu als echte fan denkt met soort van baby-kloon te maken te krijgen, heeft het niet helemaal bij het verkeerde eind. Groei vereist nu eenmaal nieuwe markten. En omdat de klandizie momenteel voornamelijk ouder en financieel beter bedeeld is, worden de pijlen nu gericht op een jongere generatie met een wat minder goed gevuld banksaldo. Dat vertaalt zich in een concept met de volgende kernwaarden: niet te zwaar, niet te duur, niet teveel vermogen, zonder daarbij het echte Harley-gevoel teniet te doen!
Ook op andere fronten onderscheidt de Street 750 zich trouwens van het bestaande modelpallet. Zo wordt ‘ie bijvoorbeeld niet in Amerika, maar volledig in het Indiase Bawal, een stad zo’n honderd kilometer zuidwestelijk van New-Dehli, geproducerd. Of dat gaat werken, een HD uit India?
In de drukke Madrileense spits presenteert het nieuwe blok zich in ieder geval als verheugend bescheiden. De maximaal 60 newtonmeter sterke twin hangt welgemanierd aan het gas en brengt de boel heel gecontroleerd in beweging, zoals als hoort. Jammer dat dat soevereine gevoel met een koud blok verstoord wordt door een wat happende koppeling. Zou niet mogen met een nieuwe motor met krap 200 kilometer op de teller.
Helaas is dat niet het enige kritiekpunt. De door ons gereden machine kampte bijvoorbeeld met een getordeerde voorvork: laat bij langzaam rijden het stuur los en de machine zet linea recta koers richting stoeprand. Iets dat overigens exemplarisch lijkt, aangezien de overige testmachines wel gewoon stabiel rechtuit reden.
Zou dit wellicht terug te voeren kunnen zijn op een haperende kwaliteitscontrole in India? Daar lijkt het wel op. De prima gespatieerde zesversnellingsbak bijvoorbeeld, vereist een wel erg dwingende linkervoet, terwijl een ter referentie gereden machine van een collega schittert met korte schakelwegen en een naadloze bediening.
Voor verbetering vatbaar evenwel voor de hele lijn: het ontbreekt de Street 750 aan veerbelaste voetsteunen, die in de originele stand terugspringen wanneer je ze aantikt. Wil je nu de voeten op de steunen plaatsen, dan klappen ze vaak per ongeluk op waarna je ze zelf weer in de oorspronkelijk positie terug moet zetten. Op den duur een tamelijk vermoeiende bezigheid.
Wat betreft de ergonomie staan de zaken er gelukkig veel positiever voor. De 13 liter tank bouwt, genre eigen, weliswaar iets breed en dwingt de benen licht uit elkaar, het aangenaam hoge, smalle stuur voorziet echter in een ontspannen, actieve zit. En die laat zich heel goed uitbuiten, uitermate speels navigeer je de twin namelijk langs de buitenspiegels richting pole position. Dankzij de ruime stuuruitslag dirigeer je de Street met groots gemak in de meest kleine openingen en nog sneller dan de Spaanse scooterfractie verruilen we Madrid voor het achterland, waar de V-twin eindelijk kan laten zien wat ‘ie écht kan!
Dus terug naar de tweede versnelling en de machine maar eens lekker door zijn toerenbereik laten klimmen tot de begrenzer bij 8.000 krukasomwentelingen ingrijpt. Verrassend hoe gretig de 750 te werk gaat, de beloofde 56 paarden neem je in elk geval meteen voor waar aan. Het vermogen komt er daarbij niet alleen prettig lineair in, het blok verwent daarnaast ook nog met een heerlijk sterk middengebied. Maximaal 60 newtonmeter bij vierduizend toeren klinkt misschien bescheiden, gevoelsmatig zit er meer dan voldoende power in de opvallend toerengretige twin. Dat deze zelfs bij hoge toerentallen niet onaangenaam vibreert, geeft blijk van een regelrechte voltreffer van de Harley-ingenieurs wat betreft het blok.
Aan vermogen en goede draai-eigenschappen ontbreekt het de Street dus zeker niet, wel aan een adequate voorrem. Deze vereist namelijk niet alleen een enorm straffe hand, maar neigt bij extreme remingrepen ook nog eens tot blokkeren. Onaangenaam, zeker in de wetenschap dat je het in ieder geval nog tot 2016 zonder ABS moet stellen. De achterrem doet zijn werk wat dat betreft beduidend beter.
Ook het rijwielgedeelte presenteert zich als goed. De voorvork is weliswaar relatief bescheiden gedempt, hij strijkt oprispingen in het wegdek uitstekend glad. De stereoschokbrekers achter voegen zich op harmonieuze wijze in dit beeld. Zelfs met snelheden boven de 120 km/uur op slecht wegdek blijft de machine stabiel op koers. Helemaal prima!
Minder prima daarentegen zijn zowel de afwerking als de gebruikte materialen. Over de hele linie is er ruimte voor verbetering, hier blijkt toch wel dat de Street 750 primair voor groeimarkten als Thailand en Brazilië werd ontwikkeld. De gebrekenlijst voert van onbeschermende stekkerverbindingen en niet of slecht weggewerkte kabels tot niet schoongemaakte metalen delen (lasrestanten!), melkachtig uitgeslagen koplampglazen en lelijke lasnaden. Natuurlijk, van een aantrekkelijk geprijsde (ondanks dat de definitieve prijs nog niet bekend is) in het verre oosten geproduceerde Harley verwacht je geen Europese kwaliteit, maar onder meer Honda laat zien dat er met een beetje kwaliteitsmanagement toch wel een meer dan acceptabele standaard kunt realiseren.
Wanneer Harley-Davidson het succes nastreeft van bijvoorbeeld de Yamaha MT-modellen of Honda NC-lijn, dan moet er dus nog wel het één en ander gebeuren. Met het blok en rijwielgedeelte ligt er in ieder geval al een uitstekende basis, nu is het enkel nog een kwestie van de puntjes op de i zetten!
