Column Frank Weeink MP 20-2007
Op zondag 24 april 1994 werd een van de meest legendarische500 cc-races ooit gereden. Zo zal hij niet de boeken in gegaanzijn, maar voor mij was het beslist zo. De reden daarvoor washet stormachtige optreden van ene Norifumi Abe, een jongenvan achttien jaar die Mick Doohan vertwijfeld het hoofd deedschudden. Vorige week zondag verongelukte Abe dodelijk. Opeen scooter reed hij tegen een kerende vrachtwagen.Voor mij was het die zondagmeteen duidelijk: ik had er een held bij. NorifumiAbe had allerlei dingen die ik niet had, niet meerhad of altijd had willen hebben: een jeugdige onbezonnenheid,een talent om waanzinnige dingente doen met een motor én lang haar. KevinSchwantz won die onvergetelijke GP op Suzuka.Maar de show werd gestolen door die spichtigetiener van achttien jaar op een rode Blue Fox-Honda NSR500 met een nooit vertoonde stijl.Het lijf slangachtig, bijna onnatuurlijk over debeestachtige NSR gedrapeerd, het hoofd de volgendebocht inspecterend – en de lange harenwapperend. “Hij haalde in op plaatsen waar hetgewoon niet kón”, vertelde Doohan later. “Hijhad moed, maar het was behoorlijk angstaanjagend.”En Abe: “Ik weet zeker dat ik tweedehad kunnen worden, maar ik wilde winnen.” Drieronden voor het einde crashte hij zoals hij reed:spectaculair. Ik betwijfel of hij met een overwinningdaadwerkelijk meer indruk had gemaakt.Drie maanden later prijkte Abe plotseling op destartlijst van de Britse GP. Abe, op zijn zeventiendeal Japans 500 cc-kampioen en zoon vaneen vermaard autospeedway-coureur, was nadie zondag in Suzuka “hot”. Marlboro/YamahateammanagerKenny Roberts zette hem op demachine van de geblesseerde Daryl Beattie. Natien minuten training had dokter Costa er eenpatiënt bij. Te koude banden zorgden er voordat de Japanse held zijn eerste buitenlandse GPvanuit de pits moest volgen, de hand in het gips.Roberts nam het zijn nieuwe protegé niet eenskwalijk.In 1996 won Abe alsnog de JapanseGP, als eerste Japanner die ooit een 500cc-thuisrace won, en ik heb zelden een winnaarzo hartverscheurend zien snikken. Ik kreeg ereen enorme brok van in mijn keel; de beelden opYou Tube hebben nog steeds hetzelfde effect,merkte ik vorige week.Nog maar twee keer won Abe daarna een GP, inRio 1999 en een jaar later weer in zijn geliefdeSuzuka. Toch, drie overwinningen en veertienoverige podiumplekken in 144 GP’s en een vijfdeplaats in de WK-eindstand in 1996 als besteresultaat, vielen toch wat tegen. Zijn overstapnaar het WK Superbike bracht evenmin hetgehoopte succes. Waarom niet? Geen idee. Hetmaakte mij ook niet zo veel uit. Je mag nooitafgaan op een eerste indruk, menen sommigen.Maar de eerste indruk die Abe achterliet, wasonuitwisbaar. Een aantal jaren geleden bediendeValentino Rossi zich van de bijnaam Rossifumi.Niet voor niets. Deze regels tik ik vóór deAustralische GP, maar ik kan me niet voorstellendat Rossi in Phillip Island niet nog een passendeerbetoon aan zijn vroegere idool vindt.Ik heb Abe niet vaak gesproken. Maar mijneerste keer was memorabel om misschien weltriviale redenen. In de schaduw van een enormeMarlboro/Yamaha-truck vertelde Norick Abe– tijdelijk wat gekortwiekt, trouwens – mij in februari1995 zijn verhaal. Hij was van zeer goedewil, ogenschijnlijk ter plekke Engels klinkendewoorden verzinnend en vooral ontwapenendeen mandarijntje pellend. Dat beeld – Held metMandarijn – vergeet ik nooit meer. Norick Abewas een jongetje, en waar veel coureurs mannetjesworden, bleef Us Abe voor mij altijd eenjongetje. Nou heb ik makkelijk praten – ik hoefdede rekeningen van nieuwe kuipdelen of frisseframes niet af te tikken – maar ik kon me nooitvoorstellen dat teambazen ook maar één minuutkwaad zouden zijn op zo’n jong. Hoogstensmoest er diepe teleurstelling zijn. Daar betrapteik mezelf op toen Abe twee jaar geleden tijdensde WK Superbike-race in Valencia eindelijk eenpodium leek te gaan behalen. Twee ronden voorhet einde crashte hij.Dit jaar reed hij in eigen land inhet Japanse Superbike-kampioenschap. Vorigeweek stierf dus een van mijn helden, 32 jaarjong. Op een f*cking scooter, verdomme. Washet heldhaftiger geweest als hij tijdens eenonmogelijke poging nog een GP te winnen hetleven had gelaten? Nee, natuurlijk niet. NorickAbe had een vriendelijke opa moeten wordendie over veertig jaar zijn kleinkinderen op deknie nam om ze te vertellen over de tijd waarinhij jeugdig en onbezonnen was, onmogelijkedingen deed met een motor – en de tijd ookwaarin iemand in Nederland jaloers was op zijnlange haren.Frank WeeinkMotoPlus-redacteur Frank Weeink verslaatsamen met Corné Klijn voor RTL7 de GP’s.
