Windmill Rally

Motorrijders. Individualisten met gevoel voor techniek en een milde hang naar avontuur. Op perfecte motoren die door hun assen hangen van de elektronica. Deugt dat wel? Of was vroeger inderdaad alles beter? Om dat te ontdekken namen we een kijkje op de Windmill-Rally in Hengelo, voor motoren tot 1941.Mocht je ooit een emotionele leegte hebben gevoeld wanneer het pijltje op je GPS scherm langzaam over de A2 van Amsterdam naar Utrecht schoof, dan is er één redding: ga veteraan rijden. Doe jezelf een motorfiets van voor 1941 cadeau en word de motorrijder die je altijd al had willen zijn. Destijds was eigenlijk alle technologie -behalve natuurlijk de elektronica – die nu gewoongoed is ook al gangbaar. Alleen moest alles op technologisch en metallurgisch gebied nog tot rijpheid komen. Meer er stond tegenover dat de gebruikte techniek eenvoudig en vaak heel goed doordacht was. Ga er maar van uit dat de snelheid van die machines hoog genoeg was voor de tijd waarin ze gemaakt werden. Maar ook voor het huidige wegennet draaien ze hun hand niet om, al zul je wel merken dat de remmen wel een stuk slechter waren, zo’n zeventig jaar geleden. Da’s een aandachtspuntje…De Hengelose Auto- en Motorvereniging Hamove, organiseerde aan het einde van de zomer (welke zomer?) de 29e editie van de vermaarde Windmolenrally voor motoren tot 1941. Het was de eerste keer zonder Hamove-oprichter Roel Kreunen, die op 1 februari overleed. Hij werd 77 jaar, terwijl hij dacht de 50 niet te halen door een zware vorm van diabetes. Door zijn ziekte was hij behoorlijk onbevangen en scheurde hij op de motor door Europa. “Ik word niet oud, dus laten we er beste van maken”, was zijn motto. En dat is een prima motto; je kunt er blijkbaar een aardige leeftijd mee bereiken. Roel betekende veel voor de Hengelose gemeenschap en was geliefd om zijn optimistische instelling. De Hamove zelf is intussen een gezonde vereniging met een eigen molen, een eigen stratencircuit en de 75e verjaardag in zicht.De positieve, dynamische insteek van Roel Kreunen leeft ook verder in de Windmolenritten. Dit jaar waren er ongeveer 260 inschrijvingen uit 9 landen. Plus een indrukwekkende trailer van de museale fabrieksafvaardiging van Husqvarna uit Zweden, waarbij de meegebrachte museumstukken natuurlijk meereden in de rit. Bij de deelnemers zat een fors deel krasse knarren, zoals een ruig besnorde, Britse 83 jarige BSA-rijder. Zijn motor kreeg zaterdag, krap honderd meter na de start een gebroken distributietandwiel. Met en hoop belwerk werd er in het Noord-Hollandse Wervershoof een ander tandwiel gelokaliseerd en zondag kon er weer gereden worden: “It’s all part off the game.” De stralende berijder van een als een uurwerk lopende Douglas boxertwin verklapte zijn lijfspreuk: “Een motor is pas van jou als je de binnenkant van het carter hebt gezien!” Maar er waren ook opvallend veel deelnemers die veel jonger dan hun motorfiets waren en er was een verrassend groot aantal vrouwelijke aanwezigen.Op motorfietsgebied was er alles tussen een tevreden pruttelend 98 cc DKW tweetaktje en een sonoor ronkende viercilinder Indian. Heel opvallend trouwens dat al deze mechanische senioren zo weinig lawaai maakten. Ze pruttelden of ze bromden hartverwarmend, maar gillen, daveren, snerpen of loeien was er niet bij. Dat zal niet door de vaak rudimentaire demping gekomen zijn, maar meer door een lage compressie, een tamme timing, een heel beperkt vermogen en weinig toeren. Dat werkt allemaal beter dan de beste dempertechnologie. Het ritselen van de zuigers en klepveren klonk daarbij gewoon romantisch.Voor de start werden de motoren door hun eigenaars minutieus gecontroleerd. De bandenspanning werd gecheckt, de diverse oliepeilen werden gecontroleerd, de remmen en transmissie kregen een keurende blik. Er werden wat schroeven en moeren nagetrokken. Er werd aan spaken en balhoofdslagers gevoeld. Gewone routinehandelingen die elke motorrijder in die tijd voor elke rit deed. Overigens garandeerde al die ‘tender loving care’ niet in de betrouwbaarheid die we vandaag de dag zo gewoon zijn. Maar het scheelde ook wel dat je in die tijd een gebroken klepveer gewoon in de berm kon worden vervangen. Simpelweg omdat je een reserve exemplaar altijd bij je had!Het hele spul werd op pad gestuurd na per deelnemer aan het enthousiaste publiek voorgesteld te zijn. Opperspreekstalmeester Robert Kreunen kende daarbij zijn pappenheimers. Deelnemer René de Ruyter met zijn 1926 AJS werd wel genoemd, maar nog afwezig bevonden. “Maar dat weten we van René, die is wel vaker aan de late kant”. Wij wisten waarom, want we hadden Renë even daravoor al gesproken. Zijn AJS was stuk. Het voorspatbord dreigde zich om het wiel te wokkelen en er was nog wat klein leed. Maar hij had ter plekke twee fish tails geruild tegen een cilinder, dus het weekend kon voor hem niet meer stuk. Zijn motor helaas wel, zodat de zondagsrit ging aan hem voorbij.Intussen slingerden de oudgedienden door een omgeving waar de tijd stil had lijken te staan. Met de complimenten aan de route uitzetters! De veteranen reden over een bepijlde route van een kilometer of 90 door de Achterhoek. De tussenstop was bij een lokale ambachtelijke brouwerij. Het bleef redelijk droog en de veegploeg had weer een makkelijke dag. Verder had iedereen schik. Tijdens onze thuisreis zagen we links en rechts buiten de route nog wat deelnemers rondzwerven. Maar ach, wat maakt een kilometer omrijden nu uit voor een Sarolea uit 1936? Op de dezelfde terugweg hielpen we nog iemand die met zijn Honda CBR zonder benzine was komen te staan. En we namen ons voor om zelf volgend jaar ook een echte oldtimer in de schuur te hebben staan om de Windmolenrally mee te kunnen rijden. Want echt oude motoren en hun berijders zijn hartveroverend!