Reizen – Rondje Gardameer
Ver weg van de toeristenstroom direct langs het Italiaanse Gardameer voert dit alternatieve rondje ons in het zadel van een Kawasaki Versys over spectaculaire passen in Lombardije. Het mooiste van Italië voor gevorderden!
Croce Domini, het ‘kruis van de heren’, het ‘heerlijke kruis’ – wat de correcte vertaling uit het Italiaans ook moge zijn, het klinkt in ieder geval veelbelovend. Ook de omschrijving van de deels bijna onverharde afdaling doet al bijna aan als een pelgrimage. “Weg van het meer, de bergen omhoog! Daar moet je zijn!” Kenners van de regio brengen het haast als een psalm. En inderdaad: een blik over de bergen van Lombardije, die zich hullen in warm avondlicht, richting het vanaf hier ver weg gelegen Gardameer is als een ware openbaring. Zeker met een nog natikkende Kawasaki Versys naaste me. Ja, dat was de reis waard, dit is waar motorrijden voor bedoeld is.
Een paar uur eerder: op de brede weg vanuit Riva in westelijke richting naar het Ledromeer gaat het lekker vooruit, maar echt blij worden we er niet van. Te veel auto’s en campers, bovendien is het landschap weinig opwindend en te dicht bebouwd met slechts hier en daar wat groene vlakken. Kortom, saai. Hier zou het beter moeten zijn dan langs het meer? Nauwelijks te geloven. Zeker gezien de vele flitskasten die hier langs de weg staan. Je gashand zou er bang van worden. In een dorpje met een lengte van nauwelijks een kilometer staan zelfs vier van deze duivelse kastjes achter elkaar opgesteld. Geen grap, we hebben ze geteld! Waarschijnlijk zijn de meesten niet eens actief, dus grote zorgen maken we ons niet direct. Maar de gedachte om een boete te riskeren, maakt de vakantiestemming er niet beter op natuurlijk. Dus: netjes aan de snelheid houden en rustig verder pendelen. Misschien moeten we ons toch nog eens op de omgeving oriënteren om wat geschiktere stuurweggetjes te vinden.
Voor biker-bar ‘Firi’ aan de SS240 staat een flinke verzameling motorfietsen, hoofdzakelijk sportmotoren. Er moeten dus lekkere bochten in de buurt zijn. Het vinden daarvan wordt onze missie. Binnen in het café draait de espressomachine overuren en de kaas-ham-panini’s vallen zo te zien ook in de smaak. “Ja, zeker, gewoon doorrijden, voorbij Lago d’Idro en dan omhoog naar Croce Domini. Daar zullen jullie versteld staan”, belooft de uitbater van het café ons. Aan de muren hangen gesigneerde foto’s van coureurs, die hier ook al eens een koffiestop hebben gemaakt. Het is hier overduidelijk ‘Terra Moto’! Maar goed, we hebben haast, dus snel het broodje opschrokken, de koffie achterover slaan en de Versys weer de sporen geven.
De zuidelijke uitloper van de pas vinden we aan de rand van Lodrone, waar de smalle bergweg tot boven de boomgrens omhoog slingert. De bochten worden krapper, terwijl het uitstekende asfaltdek, dat haast met een slagroomspuit aangebracht lijk te zijn, een steeds uitdagender verloop krijgt. Een grote groep motorrijders met hoofdzakelijk oude BMW’s en retro-Triumph’s heeft duidelijk moeite met de vele haardspeldbochten. Arme gasten, zouden ze misschien voor het eerst in de bergen rijden? Maar ze vechten dapper voorwaarts, wat onwennig, maar duidelijk bedachtzaam en in opperbeste stemming, want de ‘locals’ die ze met een flinke vaart voorbij komen, worden steevast getrakteerd op een opgestoken duim. Een stel koeien staat in de wei onbewogen naar de voorbij rijdende stoet motoren te kijken. Het is het enige publiek, dat we hier tegenkomen.
Even voorbij het hoogste punt van de pas Croce Domini stoppen we bij de herberg. De parkeerplaats is goed gevuld met allroads, dikke toerfietsen, oude eenpitters, Italiaans sportief spul en een handvol scooters. Auto’s staan er bijna niet. Achter de uitspanning kronkelt een grindpad nog wat verder omhoog. Ook hier de nodige motorpelgrims en niet alleen op avontuurlijke machines, ook Fireblades en toerboxer vinden op dit stukje hun weg omhoog. Hier gaat het dus verder! Maar niet iedere toerist kan even goed met de losse ondergrond overweg. Een stevige, kortbenige Italiaan met een Benelli TreK wil bij het verlaten van de parkeerplaats allesbehalve de indruk van een slome slak achterlaten en draait driftig aan het gas. Het achterwiel breekt uit en de Benelli stevent linea recta op een listig bultje af, dat rijder en passagier vervolgens helemaal uit koers brengt. Met in het luchtledige zwaaiende benen, die vergeefs op zoek zijn naar bodemcontact, stuurt de Benelli-man eerst richting de afgrond aan de rechterzijde en vervolgens naar links richting de rotswand. Het voorwiel komt vervolgens in een diepe geul, waarna de motor uiteindelijk op wandeltempo omkiepert. Zijn passagiere had het zinkende schip kort daarvoor al vrijwillig verlaten met een spectaculaire reddingssprong. De rijder krabbelt overeind, tilt zijn machine veel te gehaast weer op, start, probeert weg te rijden, om vervolgens weer onderuit te schuiven, waarna het hele spektakel zich herhaalt. “Porca Madonna!”, klinkt het wanhopig vanuit zijn helm, terwijl zijn vrouwelijke passagier onbedaarlijk staat te lachen om het gestuntel van haar chauffeur, die haar met zijn bliksemstart ongetwijfeld had willen imponeren. Gelukkig is er niets ernstigs gebeurd, maar het slapstick-gehalte van het hele gebeuren was in ieder geval onderhoudend.
Na een kilometer of vijf eindigt het grindpad en rijden we verder over een smalle asfaltweg. In het licht van een ondergaande zon vormen de bergtoppen van Lombardije, met toppen tot 2.000 meter, een spectaculair decor, waarin gouden en rode kleurtonen de boventoon voeren. Het zou hier net zo goed Gondor kunnen zijn, het koninkrijk in Midden-aarde uit de Lord of the Rings filmreeks. Mocht er ooit nog een deel aan de reeks worden toegevoegd, dan zouden de locatiescouts hier eens een kijkje moeten nemen! En als er nog inspiratie voor Star Trek nodig is: tussen de Croce Domini- en de Maniva-pas staat een verlaten satellietstation op de berg, die bij de juiste lichtinval op haast surrealistische wijze in het panorama past. Post-apocalyptisch filmmateriaal!
Helaas hebben we niet de tijd om bovenop de Maniva-pas even te stoppen, want ondertussen is de donkeroranje zonnebal al achter de bergtoppen verdwenen en het is nog even rijden, over overigens betere wegen, naar Anfo. De wat grove ondergrond van de flink kronkelende weg is ook met een viercilinder allrounder als de Kawasaki Versys 1000 en normale straatbanden goed te doen, en afgezien van wat fanatieke wandelaars met hun wandelstokken is er niemand meer onderweg op deze prachtige balkonroute met meer dan honderd meter diepe afgronden. Verderop gaat de weg over in een pad dat een stuk smaller is, waarop ook meer ervaren rijders alert moeten zijn. Zo snel mogelijk naar beneden, waarbij het weggetje slechts door de koplamp wordt verlicht? Nee, dank je wel. We hebben vakantie, geen tijdsdruk dus. We besluiten dus om terug te rijden naar de ‘albergo’ en het ‘ristorante’ bovenop de Maniva-pas, want dat zag er allemaal wel heel verleidelijk uit.
In de herberg worden we bediend door de dochter van de herbergiersfamilie. Monter tapt ze een biertje en schuift ons goed geluimd in gebroken Engels onze kamersleutel toe. Alle kamers zijn vrij, er overnacht verder niemand anders. Ook in het restaurant is het leeg, alhoewel de menukaart met onder andere een polenta van eekhoorntjesbrood niet te versmaden is. Vreemd, en eigenlijk geen goed teken…. Maar een paar uur later verandert dat beeld volledig, want familie na familie loopt het restaurant binnen. Blijkbaar allemaal afkomstig uit de dorpjes in de buurt, iedereen lijkt elkaar te kennen gezien het aantal innige omhelzingen. Kinderen lopen rondjes rond de rustieke houten tafels en uit de tv komt het Schlager-geluid van een tv-gala. Een witharige bergwandelaar met een lange baard en flinke rimpels rond zijn stralende ogen slurpt van zijn koffie. De porcini is top, de grappa ook, en ja, ook de stemming is geweldig. Dit is Italië! Ver verwijderd van de gebruikelijke toeristenmassa en zonder opsmuk, goddelijk zouden we bijna zeggen.
De volgende ochtend hebben we een nog wat wollig voorhoofd en zijn de bergen rond de herberg volledig door wolken aan het zicht onttrokken. Na een uitgebreid rustiek ontbijt is de mist in ons voorhoofd opgetrokken en zijn we weer klaar voor een dag in het zadel, maar de wolken buiten zijn er helaas nog. Maar wat maakt het ook uit, het maakt de rit naar het dal over het pad tot een avontuurlijke onderneming. Gevoelsmatig klopt het nu ook allemaal weer, alleen lijken we nu door Mordor te rijden. Omdraaien is overigens onmogelijk, want de (nog steeds verharde weg) is nauwelijks breder dan het stuur van de Kawasaki en enorm steil. Maar ook in deze situatie is de Versys een trouwe metgezel, die zijn berijder als het ware aan de hand neemt in dit afgelegen bochtenlabyrint.
Eindelijk komt de zon tevoorschijn! Nog even snel tanken voor een grandioze eindspurt. Tussen Lemprato en Bollone ontvouwt zich op de SP58 een heerlijke bochtenspaghetti met asfalt van circuitkwaliteit. Hier komen we ook de meest uiteenlopende soorten motorrijders tegen – van sportfreak tot toerbaas. De Versys 1000 ontpopt zich hier echt als een multitool, uitermate geschikt om iedere bocht te meesteren, verkeerd gekozen lijnen te corrigeren en weer voorwaarts te denderen. Halleluja, de vaart zit er goed in! We moeten het enthousiasme wel iets temperen om niet van hogerhand bestraft te worden, maar we swingen nog steeds uiterst goed geluimd langs het Lago di Valvestino over de SP9 en via Navazzo en Gargnano naar de weg langs de westoever van het Gardameer. Ciao bergwereld, het was weer heerlijk bij je.
We rollen lekker uit met de blik op het water. Een ware pelgrimsstroom van campers, gezinswagens en sportieve cabrio’s op de Superstrada naar Riva dwingt ons om de snelheid verder te verlagen. En doet ons stiekem alweer terug verlangen naar de afgelopen dagen. Het was heerlijk, zonder twijfel. Een hoogmis voor motorrijders. De wegen waren geweldig, de panorama’s overweldigend. De rit naar Croce Domini was een beproeving van het aangename soort, die je simpelweg niet mag overslaan als je op twee wielen langs het Gardameer onderweg bent. Mocht de Almachtige een motorrijbewijs hebben, dan zal Hij daar alle begrip voor hebben.
