Reizen dwars door Duitsland
Op weg naar het zuiden is de snelweg natuurlijk bij uitstek de snelste manier om Duitsland te doorkruisen. Maar is dat wel zo? 700.000 files teisteren de Duitse snelwegen op jaarbasis, net als 4.500 wegwerkzaamheden. Tijd voor een vergelijkend warenonderzoek. Weg van de snelweg!
De blik gericht op de horizon, brede snelweg voor je en met een constant én bovenal legaal tempo van tegen de tweehonderd kilometer per uur vliegen de kilometers onder de wielen van je dikke toermachine of allroad door. Ja, niets mooier dan kilometers maken over de Duitse ‘Autobahn’. In theorie dan, de praktijk blijkt heel vaak héél anders. ‘Baustellen’ om de pak ‘m beet twintig kilometer, veelal voorafgegaan door een paar kilometer file waar je niet, want Duitsland, met de motor tussendoor mag kruipen. Files zijn sowieso bij onze Oosterburen een heikel thema, de statistieken leren dat er dagelijks gemiddeld vierduizend kilometer aan langzaam rijdend of stilstaand blik het autosnelwegnet verstopt. Zo ondervinden ook wij op weg richting de Alpen. Het Ruhrgebiet is sowieso al niet een van de meest enerverende stukjes om te rijden, maar zelfs achter Keulen is het meer inhouden en aanschuiven, dan gas geven en meters maken. Voor de terugweg besluiten we daarom om het maar eens heel anders aan te pakken. Vanaf München terug naar Montabaur, een klein plaatsje direct aan de A3 tussen Keulen en Franfurt dat velen zullen kennen van het opvallende gele Schloss Montabaur dat op een heuvel over de snelweg uittorent, gaan het binnendoor. Het navigatiesysteem bepaalt de weg en dat lijkt in eerste instantie een nogal dom plan, die meldt namelijk dat de reistijd véél langer is. Maar theorie komt niet altijd overeen met praktijk, en zo rijden reisgenoot Diana en ik op een mooie zomerse zaterdagmiddag over een secundaire weg in de buurt van München, het vizier richting noorden gericht. In plaats van 478 kilometer over vermeend vrije snelwegen zonder snelheidslimiet, kiezen we voor 568 kilometer aan binnenwegen mét snelheidslimiet. Maar wat is een snelheidslimiet? Op de meeste secundaire wegen mag je gewoon honderd kilometer per uur en dat is nog altijd flink sneller dan bij de vele wegwerkzaamheden. Bovendien worden we in plaats van de vier- of zesbaans asfaltmonotomie nu getrakteerd op het uiterst gevarieerde landschappelijke universum van Duitsland. Daar grazen koeien, schapen, geiten en paarden, en nodigen kleine cafés met aantrekkelijke terrasjes de dorstige motorrijder uit tot een korte stop. Bijna zonde om hier niet te stoppen, maar we hebben nog een paar honderd kilometer te gaan, door dus maar.
In Neuburg gaat het over de bruisende Donau, door Wellheim met indrukwekkende natuurtunnels zoals je die in Zuid-Frankrijk ziet, om vervolgens het fameuze Altmühltal te verorberen, een pure toevalstreffer met dank aan het navigatiesysteem. Langzaam maar zeker komt de ‘schwung’ erin, die heerlijke flow van een langeafstandsrit. En dat zonder een spoor van de verveling die een snelwegetappe vaak met zich meebrengt. De hersenen malen door, kolonnes auto’s meanderen langzaam over de hoofdverkeersaders langs de talrijke knooppunten, maar hier is er rust en ruimte. Kort door de bocht en waarschijnlijk ook regelrecht overdreven, maar toch, zo’n dagdroompje doet het gemoed goed.
Hé! Wat was dat dan? Een bord, dat ik in het voorbijrijden slechts half kon lezen. Diana is blijkbaar wat beter bij de les en stopt met haar tweecilinder bij de eerstvolgende gelegenheid: “’Mooiste historische stad van Duitsland’, stond er op het bord”, waarna een vrolijke kromming in beider mondhoeken verraadt wat ze van plan is. Het enige goede natuurlijk: welkom in Dinkelsbühl!
Natuurlijk zouden we eigenlijk door moeten rijden, er staan immers nog heel wat kilometers op de rol. Maar zo in het vroege avondlicht ligt het marktplein er wel heel aanlokkelijk en sympathiek bij. Met bloembakken versierde vakwerkgevels, Middeleeuwse kinderkopjes en die typische, bijna lome terrasjesatmosfeer. Heerlijk! Zeker in de wetenschap dat ons voor hetzelfde geld nu het welbekende Sanifair-sfeertje à 70 cent per plasbeurt te wachten stond. Krijg je weliswaar een tegoedbon met hetzelfde bedrag voor in ruil, waarvoor je dan in het ‘overpriced’ tankstation helaas niets kunt kopen. Van het totaal van alle tegoedbonnen kan ik inmiddels een flink feestje geven. Als ik de bonnen had bewaard althans. Maar net als vele met mij, die niet in Dinkelsbühl naar het toilet van de plaatselijke Biergarten gaan, worden de bonnetjes vergeten, ze verdwijnen, verkreukelen of vergaan gewoon. Alleen het geld niet, en zo wordt er jaarlijks letterlijk 20 miljoen euro door het toilet gespoeld. Proost!
Een nieuwe morgen. Het navigatiesysteem wil de snelweg op. ‘Over drie uur bereikt u uw bestemming’, orakelt het elektronische hoogstandje met de geloofwaardigheid van de weersvoorspelling van morgen. Zouden we dan misschien toch? Natuurlijk niet, want wat weet de programmeur nu van onnodig links rijden, treuzelaars, klevers, harmonica-effect en onvoorziene ongevallen? Niets tegen programmeurs, maar het karma van de Duitse snelweg, evenals het snel afraffelen van tijd en ruimte lijkt momenteel verder weg dan ooit. We hebben de tijd, we nemen de tijd, verder door het Duitse achterland dus.
Tik, tik, tik, de zesde versnelling is al snel aan zijn dagdienst begonnen. Beneden ons baant de A7 zich zo rechtlijnig mogelijk een weg door het landschap. Iets verderop kruist de A6 onze weg. Vrij baan op de ‘Bahn’ zoals ik het vanuit mijn ooghoeken zie. Maar wat zou het? Hier is de weg versierd met bochten in alle gradaties, de groove van gisteren is daarom snel weer gevonden. En dan is er nog het Ohrenbachtal. Wat een fantastische openbaring op wegengebied is dat! We spoelen de kilometers weg als fris bronwater op een zomerse dag. Vielbrunn, Bad König, Odenwald, de tijd vliegt voorbij. Zijn we eigenlijk niet veel te westelijk nu? Ehm ja, op de een of andere manier zijn we wat van de route afgedwaald. Alsof je niet de A3 richting Koblenz zou pakken, maar de A61. Niet zo slim. Maar van de andere kant, een dergelijke fout op de snelweg duurt heel wat langer om te corrigeren. En dan komt er ook nog een stukje genoegdoening bij Offenbach. Voor de verandering kruisen we de A3 weer eens een keer, onder ons heeft zich een immense file gevormd voor Offenbacher Kreuz. En om de toch al goede moed nog verder te verbeteren, checken we ook nog even de verdere verkeerssituatie in den lande. Een tweede verkeersprop voor het Frankfurter Kreuz en nog een volgende bij het Mönchhof-Dreieck. Ik kan slechts met de grootste moeite een korte glimlach onderdrukken. De Taunus in dan maar!
Derde versnelling, vierde, en weer terug naar twee. De Grosse Feldberg mag met nog geen 880 meter hoogte dan heel bescheiden van formaat zijn, grandioos is ‘ie wel degelijk. De zon baant zich weer rustig een weg richting horizon en we maken een beetje haast, zodat we in ieder geval tijdens daglicht van de secundaire kilometers kunnen genieten. Idstein, A3. Zullen we toch een klein stukje afsnijden? Nee, nu maken we ook af waaraan we zijn begonnen. Een laatste spurt nog richting Katzenelnbogen, dan over de Lahn naar Laurenburg, door de haarspeldbochten naar Holzappel waarna nog een klein sprongetje naar Montabaur wacht. Hoe laat het is? Nog vroeg genoeg om de laatste kilometers door het Ruhrgebiet ook nog tijdens daglicht af te leggen. En de balans? In totaal zijn er elf rijuren door de zandloper gelopen, het dubbele van wanneer we over de snelweg zouden zijn gegaan. Mits filevrij en zonder ander oponthoud. Daarentegen zijn we uiterst ontspannen op pad geweest, hebben veel gezien, hartstochtelijk gereden en de zijkanten van de banden heerlijk opgeruld.
De Duitse autosnelweg wordt door velen nog altijd geprezen, maar waarschijnlijk is dat vooral de herinnering aan hoe het was. De belevenissen naast de snelweg zijn tijdloos en de extra moeite dubbel en dwars waard. Misschien niet altijd, maar wel steeds vaker. Het is als een kleine extra vakantie, eentje zonder condoomreclames boven het urinoir!
INFO (DWARS DOOR) DUITSLAND
Duitsland is onder de Nederlandse motorrijder extreem populair. Sauerland, Eifel, Teutoburgerwald, Harz, Schwarzwald, allemaal regio’s die de motorhartjes sneller doen kloppen. Nu kun je linea recta van A naar B, maar je kunt ook van de heen- en terugreis een mini-vakantie op zich maken. De mogelijkheden zijn eindeloos, de opgedane ervaringen tijdloos.
Ligging: Centraal-Europa
Hoofdstad: Berlijn
Afstand vanaf Utrecht: 630 km (Berlijn)
Buurlanden: Frankrijk, Luxemburg, België en Nederland (westen); Oostzee, Noordzee en Denemarken (noorden); Polen en Tsjechië (oosten) en Zwitserland en Oostenrijk (zuiden).
Regeringsvorm: Bondsrepubliek (democratisch-parlementaire bondsstaat)
Oppervlakte: 357.121 km² (ruim 8,5 keer Nederland)
Inwoners: 80,6 miljoen
Hoogste punt: Zugspitze (2.962 meter)
Populaire motorregio’s: Eifel, Sauerland, Harz, Schwarzwald, Teutoburgerwald, Westerwald, Weserberger Land, Elbetal, Spreewald, Bodensee, Fränkischer Felsengarten, Moezel, Saarland en nog veel meer.
Taal: Duits
Schrift: Latijn
Munteenheid: Euro
Tijdsverschil: geen
REISDUUR: TWEE DAGEN
GEREDEN KILOMETERS: 568 KM
