Racen voor een prikkie: ZAC Zandvoort

Afgelopen jaar was de Kawasaki ZXR750R ons adoptiekind in de zoektocht naar een antwoord op de vraag of rij- en raceplezier te vinden zijn tegen een schappelijk budget. We vergeleken de geprepareerde ‘youngtimer’ met een gloednieuwe ZX-6R op de straat en reden een wedstrijd tegen tijdgenoten in Chimay. Competitie is de ultieme test en dus moest onze ZXR aantreden tegen modern spul om te zien hoever de modificaties reiken. De races van de ZomerAvondCompetitie op het circuit van Zandvoort zijn daarvoor een ideaal podium. De ZomerAvondCompetitie (ZAC) startte in 1995 en mijn eerste wegraceschreden maakte ik hier in 1998 op een VFR750F uit 1986, zo’n onverwoestbaar ding en met heus 16 inch voorwiel en 18 inch achterwiel. Dat was in 1998 en de introductie van de Yamaha R1 was een tamelijk slechte grap, want daartegen strijden werd een taai verhaal. Tot zover het persoonlijk gemijmer. Destijds kwam je lekker op je motorfiets naar het circuit gereden, plakte koplampen en spiegels af, liet wat lucht uit de banden lopen en deed je ding. Hoe anders is het nu! Onder de 160 deelnemers bespeur ik vrijwel geen straatlegale machines en de zichtbare modificaties hinten op een serieus spelletje, met name bij de snelste twee (van de vier) klassen. Veel voorvorken zijn omgebouwd naar een ‘closed-cartridge’, een aanpassing van twee mille en daar horen vergelijkbaar ernstige schokdempers en stuurdempers bij. Laptimers, Stack dashboardjes, bandenwarmers en uiteraard racekuipen lijken welhaast obligaat. Komen wij aanzetten met een 21-jarige groene grappenmaker met kentekenplaat…. Afijn, wij komen in ieder geval vroeg aanzetten en ik laat wat lucht uit de banden lopen, plak de koplampen af en na de technische en de geluidscontrole tokkel ik met die typische rauwe Kawa sound richting pitlane voor de vrije training. Á propos geluid: de open BOS demper blijkt ook zonder dB-eater door de geluidskeuring te komen. Knap werk! Het is vandaag kurkdroog en met 25 graden Celsius precies een mooie temperatuur. De eerste ronden zijn van de aftastende soort, want dit zijn mijn eerste meters met de ZXR op een afgesloten circuit, toch heel anders dan een stratenbaan als Chimay, en dus heb ik geen inzicht hoe de machine reageert op stevige hellingshoeken. Mijn voorzichtigheid wordt hoofdzakelijk gedreven doordat best veel originele onderdelen van onze ‘R’ gewoon niet meer te verkrijgen zijn, zoals de aluminium tank en de glasfiber kuip. Gelukkig schenkt onze Kawa direct vertrouwen tijdens hard remmen, dat is waarachtig op niveau van moderne topmachines. Ook de absolute stopkracht voldoet volledig. Het insturen gaat weliswaar licht, maar gaat met iets meer beweging gepaard dan nieuwe racers. Mid-corner is het gevoel helemaal in orde. Deze vrije training telt slechts 8 ronden en die gebruik ik hoofdzakelijk om de baan te leren kennen. De afstelling van de carburatie is perfect, het rijwielgedeelte laat ik even voor wat het is, omdat het tempo te laag ligt om hier serieuze stappen te kunnen zetten. Even later begint de kwalificatie en aangezien 160 rijders willekeurig in groepen van veertig worden ingedeeld is het niet verwonderlijk dat er nogal wat niveauverschil is. Niets mis mee, maar dit maakt het lastig om rondetijden structureel te verbeteren. De Kawa remt als de beste, moet niet te bruusk de bocht ingelegd worden, maar eenmaal onder hellingshoek blijkt zowel de feedback als de wendbaarheid prachtig. Het motorblok houdt zich uitmuntend en kan qua vermogen op het rechte stuk prima meekomen met nieuwe 600’s, maar geeft logischerwijze toe op de dikke duizends. Na enkele rondjes stevig opbouwen, merk ik dat het rijwielgedeelte nog beslist fijnafstelling behoeft. Het schakelpedaal staat fractioneel te hoog, waardoor ik soms tussen de tweede en derde versnelling beland, de ingaande demping van de voorvork mag steviger, de rijhoogte achter iets hoger, de uitgaande demping iets minder en als na een rondje of zes de achterband wat beweegt, realiseer ik me dat de bandenspanning lager mag en moet omdat de band nu te heet wordt. Het heeft nu geen zin om te forceren, want daar komen alleen maar tranen van. Ik blijf wel rijden om de baan beter te leren kennen en ga op zoek naar de ideale lijn op het spectaculaire gedeelte tussen Scheivlak en ‘bocht 8’, waar het parcours duizelingwekkend breed is en daardoor veel rijlijnen lijkt te bieden. De moeilijkheidsgraad wordt verhoogd door de stevige hoogteverschillen in dat gedeelte, veroorzaakt door de duinen waarover het circuit golft. Wat een gave baan! Na de kwalificaties worden de gewenste aanpassingen aan de Kawa doorgevoerd. Het blijkt dat ik –als debutant in de 2012 ZAC- in de tweede groep de wedstrijden mag rijden, maar helemaal achteraan moet starten, op de veertigste plaats en dat betekent de tiende startrij. Vroeg in de middag stellen veertig rijders zich op voor hun eerste wedstrijd en ik sta helemaal achteraan. De startlichten zijn bijna onzichtbaar, maar ik ben verbeten als Scott Russell en Anthony Gobert in hun beste Kawa-dagen en schud tot mijn verbazing een fantastische start uit de mouw, mede geholpen door de wat lange en lage statuur van de ZXR en de close-bak. In de Tarzanbocht kies ik de buitenlijn, wat een gelukkige keuze blijkt, omdat iedereen elkaar in de binnenbocht aan het irriteren is en dus steek ik aardig wat rijders voorbij. Helaas was er slechts één opwarmronde en dat is weinig om de banden volledig op temperatuur te brengen als er geen bandenwarmers worden gebruikt, zoals in ons geval. Tam aan dus met de hellingshoeken die eerste ronde(n), maar ik hou aardig aansluiting en rem elke bocht een of twee rijders voorbij. We duiken de stuitend snelle Arie Luyendijk bocht in en vegen het rechte stuk op in een lange trein. De ZXR kan aanhaken bij de 600’s en meer dan dat: uit de slipstream komen en er voorbij steken. ‘Old birds can fly!’ Zodanig zelfs dat de berijder van een BMW S1000RR uitgerust met een hele reut duur spul, die een groene ZXR voorbij zag steken in die race, me na de race met Brabantse tongval meldde: “nondeju heej, wat loopt dat ding!”. De aanpassingen aan het rijwielgedeelte zijn allen in de juiste richting, waardoor met name het vertrouwen gedurende accelereren groter is geworden en dat helpt in zulke duels. De rondetijden worden steeds beter en ik word in deze eerste race tiende. Dertig man ingehaald in acht ronden! Anderhalf uur later mag ik de tweede race vanaf die tiende plek starten, maar al in diezelfde eerste Tarzanbocht kom ik enorm in de knel, doordat iemand voor me bijna valt en dat kost heel wat plaatsen. Anderzijds ken ik machine en baan nu beter en dus kan ik harder duwen. Bij het ingaan van de derde ronde ben ik alweer op de negende plek aanbeland. Aan het eind van het rechte stuk rem ik zeer laat en toch komen een R1 en een Duc 1198 me nog voorbij gestoken. Ha, ze halen het niet en schieten rechtdoor en dus behoud ik die negende plek. Nog mooier is dat er nu sprake is van één grote kopgroep, dus ik ruik podiumkansen. Helaas is er een stevige valpartij in diezelfde derde ronde, waardoor ambulance en schoonmaakploeg ten tonele moeten verschijnen. Bij de ZAC is een ‘Code 60’ bedacht voor zulke situaties, wat betekent dat je niet harder dan 60 km/uur mag rijden als die ’60-vlag’ getoond wordt. Eigenlijk een prima systeem, veel beter dan een rode vlag, maar dit duurt dermate lang dat we de rest van de acht rondjes durende race in formatie uitrijden en da’s net zo iets als een Thaise massage zonder ‘happy end’. Zo wordt dus de negende positie het eindresultaat. Het project ‘Racen voor een prikkie’ (zie ook Moto Plus 19/2011, 20/2011 en 24/2011) begon met de vraag of het mogelijk is om tegen bescheiden budget plezier te hebben op een circuit, maar bovenal om competitief te zijn. Een volmondige ja is op zijn plaats. Competitie is en blijft de lakmoesproef der sportmotoren en de Kawa heeft zich prima staande gehouden, op de straat tegen een nieuwe ZX-6R, tussen tijdgenoten op Chimay en tegen moderne racers op Zandvoort. Daarnaast is er nog iets gebeurd. De ZXR was bedoeld als leuk project, waarvan we na gedane zaken afscheid zouden nemen. De groene rakker heeft ons in het hart geraakt, omdat het ding vanwege zijn close-bak, aanzuiggeluid, briljante voorrem maar zeker ook de flat-slide carburateurs een soort puurheid, rauwheid en ongefilterde techniek heeft die moderne machines amper meer bieden. Het mooie is dat het rijplezier op de straat of circuit zeker niet kleiner is dan met modern spul, dankzij moderne componenten als de Bridgestone R10’s en uitgekiende modificaties aan bijvoorbeeld vering en zadel. Een briljante combinatie, die verder reikt dan alleen de vraag of zoiets met een klein budget kan, waar alles mee begon. Daarmee heeft de ZXR750R zich een vaste plek in mijn garage verworven. Missie geslaagd. [Beeld + BU’s] [opening: IMG_5375 + inzet IMG_1856] Van zo’n groot deelnemersveld kan de MotoGP alleen maar dromen. Zoek uw redacteur! [inzet] Tiende! Helemaal gaaf om in acht ronden dertig rijders in te halen. [IMG_5223] En prrrrik! Weer een R1 voorbij! [IMG_1816] Wat, 6 bar?! Nee Van de Wall, de voorband koud op 2,1, achterband op 1,8. Een lagere spanning zou eigenlijk nog beter zijn als de achterband volledig warm is, maar het stuurt die eerste ronden niet goed. [IMG_5433] Gaaaaaas! En plat op die tank! Nummer 35 lijkt dat minder belangrijk te vinden. Of hij vraagt zich vertwijfeld af waardoor hij is ingehaald…. [kader] DE RENSPORTSCHOOL ZANDVOORT Rensportschool Zandvoort (www.rsz.nl) bestiert een compleet platform voor gemotoriseerde sporten, van opleiding en vrij rijden tot aan nationale competitie. De tweewielige brigade wordt bediend via de afdeling RSZ Motorsport. Zij organiseert naast diverse circuit- en licentietrainingen ook de ZomerAvondCompetitie. Deze startte in 1995 en aanvankelijk werden deze races inderdaad ’s avonds georganiseerd. Omdat de startvelden fors zijn, duren evenementen nu de gehele dag. Het beoogde doel: vriendschappelijke wedstrijden tegen relatief lage kosten. Huub Vermeulen was en is de grote motivator achter met name deze stelling, met als belangrijkste one-liner: “kijk, als je niet héél erg rijk van racen wordt, dan moet je er gewoon héél veel plezier aan beleven.” Lekker helder is het reglement, want dit behelst enkel veiligheids- en geluidseisen. Cilinderinhoud? Hoeveelheid cilinders? Moet je lekker zelf weten, het is man en machine tegen het circuit. De snelste veertig gaan gewoon in de eerste groep, of ze nu op een 250 of een Superbike rijden. Geheel in de geest van ‘betaalbaar racen’ organiseert de ZAC in samenwerking met de organisatie Low Budget Racing de Hyperpro Endurance Cup, met daarin een klasse voor machines waarvan motorblok en rijwielgedeelte uit de periode 1980 – 2002 stammen. Voor alle details kijk op www.lowbudgetracing.nl. Iedere rijder dient lid te worden van de organisatie (€ 60,-per jaar), daarnaast is een licentie van de organisatie F.A.M.E. verplicht (€ 145,- per jaar). Een aardig gebaar is dat je ook met een daglicentie kunt rijden (€ 24,50 per evenement). Het inschrijfgeld bedraagt € 420,- voor twee races van elk een uur, waarbij dus twee tot vier rijders per uur mogen aantreden.