Occasion Yamaha TDM850
Pak een Suzuki TL1000-blok, knijp het een klein beetje, hang het in een stevig rijwielgedeelte, steek het geheel in een strak allroad-pak en je hebt de Cagiva Navigator 1000. De Italiaan met het Japanse hart bleef jaren achter in de verkopen bij de concurrentie, niet in het minst vanwege een pittig prijskaartje. Inmiddels houdt een nieuwe Navigator prijstechnisch gelijke tred met een nieuwe V-Strom of met een TDM, maar die laatste heeft dan wel ABS in de aanschaf doorberekend. Je zou dus kunnen zeggen dat de Navigator veroordeeld is tot een outsiderrol, ook op de tweedehandsmarkt. Die outsiderrol vervult hij echter met verve. De Cagiva is een soort uit zijn jasje gegroeide Supermotard, die ook – mede dankzij de “gewone” straatbanden – als zodanig te sturen is. De zitpositie is duidelijk minder ontspannen dan op een “dikke” allroad en ook het de zenuwachtige aan-uitreactie op het gas zal niet iedereen bekoren. Eenmaal aan dat gas sleurend zul je merken dat de Navigator een echte hardloper is en dat hij dus weinig moeite doet om zijn TL-achtergrond te verbergen. Een akelig ver naar achteren geplaatste zijstandaard, wat traag reagerende richtingaanwijzers en trillende spiegels; het zijn kleinigheden die de echte liefhebber niet zullen weerhouden van de aanschaf. Nog zo’n fiets met een geknepen TL1000-blok, deze V-Strom. Maar dit is een “echte” Suzuki. Met de V-Strom zette Suzuki relatief laat de inhaalrace in op de andere merken met allroads, maar deze twin zag zich toch wat meer asfaltkilometers dan ploegen door (licht) zand. Terecht, want de rijklaar 239 kilo wegende V-Strom beschikt over een niet kinderachtig stuurkarakter. De wat zacht afgeveerde voorvork wil met heel hard poken nog wel eens de beperkende factor zijn – en dan trekken de steunen ook strepen in het asfalt – en ook de turbulentie en de “rammelende” koppeling (bij de eerste twee modeljaren) zorgt bij menigeen voor irritatie. Daar staan de sterke motorische prestaties tegenover, hoewel de Soes gevoelig is voor de juiste synchroonafstelling van de gaskleppen. Ducati Multistrada Controversieel als altijd, deze creatie van Pierre Terblanche. Het zit ‘m in de kop en de kont van de Multistrada; dat 84 pk sterke DS1000-blok er tussen in roept doorgaans weinig afkerige opmerkingen op. De luchtgekoelde twin oogt misschien wat ouderwets, maar hij presteert nog heel aardig en is bovendien in het onderhoud prettiger voor de portemonnee dan een vloeistofgekoelde collega. Voor Ducati was de in 2003 gepresenteerde Multistrada een visje dat in een nieuwe vijver werd uitgezet. Goedkoop was en is’ ie met een prijs van € 13.499 bepaald niet; apart, eigenzinnig, eigenwijs en goed op een aantal belangrijke punten was en is ‘ie wel. Niet fijn zijn de waardeloze spiegels, die nooit vertrouwenwekkend klinkende koppeling en de te harde naar voren aflopende buddy van de eerste modellen. Goed is dat lekkere stuurgedrag – mede dankzij een relatief laag gewicht van 200 kilo – , het koppelkrachtige blok en toch ook dat onderscheidende uiterlijk. Met een prachtige enkelzijde swing. De remmen zijn oké, maar zouden misschien wel een wat agressievere “bite” mogen hebben. Overigens, met balhoofd- en wielbasismaten valt de Multistrada te vergelijken met een… VFR800! Zandpaden toch maar mijden, derhalve.
