Hugo Pinksterboer – Paroolperikelen
Van die tik in het blok van mijn GS, waar ik acht weken terug al iets over zei, ben ik nog steeds niet af. Het verhaal hoor je als de oplossing gevonden is. Gelukkig heb ik tussendoor genoeg andere dingen om me dagelijks druk over te maken. En verdomd als dat niet ook over geluid gaat.
Niet alleen langs groene wegen hoor je klachten over verkeersgeluid. In de grote steden gebeurt hetzelfde. Dus schakelde de gemeente Amsterdam een serieuze partij in om na te gaan hoe het nou toch precies zat met de luide voertuigen op hun wegen. Een gerespecteerde partij die weet wat meten is. Men ging voortvarend aan het werk, en aan het rapport te oordelen werd er niets aan het toeval overgelaten. Op basis van meldingen van bewoners die aangaven veel verkeershinder te ervaren werden niet minder dan drie locaties uitgekozen. Op alle drie die locaties vonden gedurende vijf dagen metingen plaats, steeds inclusief een weekend. Gelukkig werkte het weer ook mee: het regende gedurende die vijftien (!) dagen maar een paar uur, dus motorrijders zouden zeker niet binnenblijven. Bovendien was er bewust gekozen voor metingen in maanden waarin de hinder bij goed weer – en dat was het overwegend – groter zou zijn.
Dus was ik spannend benieuwd naar de uitkomst. Het Parool, de wakkere krant van de stad, knalde ‘m op de voorpagina, in chocoladeletters waarvoor dat andere dagblad zich niet zouden schamen: ‘MOTOR SPEELT HOOFDROL ALS HERRIEMAKER’. Nou hadden ze niet helemaal ongelijk, moet ik toegeven. Van de als ‘luid’ genoteerde voertuigen was iets meer dan de helft een motorfiets, terwijl er pakweg vijftig keer zoveel auto’s gemeten werden. Maar ik kijk graag naar die andere kant. Ik kijk naar de kant van die motorrijders die níet als luid geregistreerd werden, omdat ik ervan overtuigd ben dat dat de allergrootste groep is. En dat is niet alleen omdat dat mijn werk is en omdat ik graag overal wil kunnen blijven rijden, maar ook omdat ik heilig geloof in al die motorrijders voor wie ik dat werk doe. En wat liet die andere kant zien? Precies wat ik hoopte. En aan de laagste kant van wat ik op basis van mijn natte, maar wel geoefende vinger al heel lang roep. Het percentage motoren dat als ‘luid’ in het onderzoeksrapport vermeld werd, bedroeg een magere 5,29%. Da’s toch net efkes minder dan de uit dikke duimen opgediepte percentages van de ons bekende klagers, van ‘minstens dertig procent’ tot ‘zeker de helft’ of gewoon ‘allemaal.’
Natuurlijk heb ik de organisatie vriendelijk bedankt voor het rapport. Deze fijne uitslag maakt in één daverende klap duidelijk dat drastische maatregelen als afsluitingen exclusief voor motorrijders onmogelijk zijn. Was het instituut blij met mijn oprechte dankbetuiging? Nee hoor. Want pas in voorjaar start het seizoen weer, kreeg ik te horen. En het heeft echt ook geregend tijdens de metingen. En door vermenging met het geluid van andere voertuigen zou het aantal luide voertuigen feitelijk groter zijn. En de kans bestond dat sommige voertuigen alleen op andere locaties ‘luid’ zouden zijn. Enzovoort. Dus dat ik op basis van de in het rapport gepresenteerde cijfers geconcludeerd had dat het om slechts 5% zou gaan, dat was helemaal niet terecht. Je zou bijna geloven dat ze teleurgesteld waren. En dat voor dat gerespecteerde instituut.
Ik ben er dus nog altijd stil van. Drie locaties. Kostbare apparatuur. Vijftien meetdagen. Niet minder dan 235.571 gemeten voertuigen. Tabellen, rankingdiagrammen, histogrammen. En zouden de uitkomsten niet betrouwbaar zijn? Als ik Amsterdam was, zou ik mijn geld terugvragen. Maar ik ben Amsterdam niet. Ik geloof heilig in die 95%. En die andere 5%? Kom op, jongens. Klein landje. Hou rekening met je buren. En weet dat op de motor iedereen je buurman is
