GP Wegrace Buriram, Thailand
Aan een veilige tweede plaats achter Fabio Quartararo zou Marc Marquez ruim genoeg hebben gehad om zijn achtste wereldtitel veilig te stellen. “Als het hier niet lukt, zijn er nog genoeg kansen”, zei hij op de donderdag voor de race in Thailand nog. Om er waarschuwend aan toe te voegen: “Maar ik blijf dezelfde Marc, dus we gaan proberen het op dezelfde manier te doen: vechten voor de overwinning.” In een spannende laatste ronde passeerde Marquez Yamaha-coureur Quartararo. Het fenomeen Marquez won zijn negende grand prix en zijn achtste wereldtitel.
Zijn antwoord op de vraag over hoe hij na zijn carrière herinnerd wilde worden, was tekenend. Marc Marquez memoreerde Randy Mamola. De Amerikaan won grands op Suzuki, Yamaha, Honda en stond ook nog als Cagiva-coureur op het podium. Wereldkampioen werd Mamola nooit, een publiekslieveling was hij wel. Volgens Marquez herinnerden de fans de extraverte Mamola vooral vanwege de show. En hoe zou hij zijn plek in de geschiedenis verdienen? Niet in het minst om zijn niet te stillen honger naar overwinningen en wereldtitels én een hang naar vernieuwing en continue drang om eigen grenzen op te rekken. “Steeds iets anders proberen, altijd pushen”, legde de 26-jarige Spanjaard uit. “Waarom probeerde ik in de kwalificatie nog de pole te pakken, waarom viel ik nog aan in de laatste ronde? Zo zit ik in elkaar, dat is mijn ambitie. Daardoor heb ik titels gewonnen zoals in 2013 en 2016, maar ook verloren zoals in 2015. Dat zit in mijn karakter.”
Dat karakter zorgde er voor dat Marquez met zijn leeftijd van 26 jaar en 231 dagen de jongste achtvoudige wereldkampioen in de geschiedenis werd, een titel die hij overnam van Mike Hailwood, die 27 jaar en 112 dagen oud was toen hij in 1967 de 350 cc-titel veroverde. Marquez is bovendien de jongste coureur met zes titels – behaald in zeven seizoenen – in de belangrijkste klasse. Daarmee schrapte hij Giacomo Agostini uit de boeken, die in 1971 op een MV Agusta zijn zesde 500 cc-wereldtitel claimde, 29 jaar en 25 dagen oud. Tien seizoenen op rij, sinds zijn 125 cc-kampioensjaar 2010, won Marquez jaarlijks minstens vijf grands prix – een evenaring van Agostini’s resultaten tussen 1966 en 1975 in de 350- en 500 cc-klassen. De winst in Thailand betekende zijn 79e zegen in 2001 grands prix. “Hij en zijn team hadden een spectaculair seizoen. We hebben geprobeerd om tegen hen te vechten, maar het was gewoon niet genoeg”, complimenteerde de kansloos als vierde gefinishte Andrea Dovizioso de nieuwe wereldkampioen. Twee punten moest Marquez uitlopen op de Ducati-coureur, het werden er twaalf in Buriram. Dovizioso verbaasde zich niet dat Marquez de druk had weerstaan. “Dat is één van zijn sterkste punten, helaas. En niet zijn enige”, aldus Dovizioso. “Hij is zo slim. Elk jaar begrijpt hij zijn grenzen beter en dit seizoen maakte hij minder fouten. Hij was er altijd.”
Valentino Rossi, net als in Aragon en Misano tandenloos door een gebrek aan ‘edge grip’, vermoedt dat Marquez snel zijn eigen negen wereldtitels evenaart. “Ik denk dat dit zijn beste seizoen is, samen met 2014”, vond Rossi. “Al in het eerste seizoen was hij heel snel. Nu is hij nog steeds erg jong, maar hij heeft ook veel ervaring. Zo heeft hij het topniveau bereikt. Daar komt bij het gevoel met de machine. Sommige jaren is de machine goed, soms minder. Dit jaar heeft hij veel gewonnen, en hij is steeds in de top 2 gefinisht. Dit jaar was het bijna het perfecte seizoen.”
Jorge Lorenzo was in 2015 de enige die Marquez sinds zijn entree in de MotoGP in 2013 in de strijd om de wereldtitel kon verslaan. Dit jaar is Marquez de enige teamgenoot die Lorenzo in de MotoGP niet heeft kunnen verslaan. “Je kunt het als negatief zien of gewoon als een ervaring. Dat is het geweest”, omschreef de worstelende Lorenzo zijn seizoen als teammaat van Marquez. “Ik ben blij voor hem. Acht wereldtitels is gigantisch. Maar hij verdient al die kampioenschappen vanwege zijn talent, zijn snelheid, de risico’s die hij neemt en het werk dat hij doet. Hij verdient het allemaal.”
Voor de zevende keer dit jaar werd in Thailand een grand prix beslist in de laatste ronde. Zes maal was Marquez betrokken bij de uiteindelijke uitkomst, niet meer dan twee maal viel de beslissing uit in zijn voordeel. Beide malen was Fabio Quartararo de tegenstander die hij versloeg – en de race in Buriram was bijna een blauwdruk van de ‘showdown’ van San Marino. Ook daar deed Quartararo onafgebroken kopwerk, ook daar sloeg Marquez in de laatste ronde toe. In Buriram dook Quartararo in een alles-of-niets-poging in de laatste haakse bocht nog binnendoor, maar de slimme Marquez paste zijn lijn aan om met meer drive de sprint naar de finish te kunnen winnen – een ontknoping als vorig jaar in Buriram: toen met Andrea Dovizioso in de rol van Quartararo, in een race die negentien seconden langzamer was. De verslagen Fransman was nog niet eerder zo dicht bij een MotoGP-zege, schreeuwde de frustratie van zich af in de uitloopronde, en vertelde later dat hij ‘het hele weekend nog niet zo laat had geremd in die bocht’. Zijn uitleg over de inhaalpoging in de laatste bocht, klonk alsof hij gesouffleerd werd door winnaar Marquez. “Ik moest het wel proberen, want anders zou ik niet slapen tot Japan”, klonk de Petronas Yamaha SRT-rijder als een echo van Marquez. Quartararo beschikte in Thailand voor het eerst over een blok met dezelfde specificaties als zijn als zesde gefinishte teamgenoot Franco Morbidelli. Voor de vierde keer dit jaar was de andermaal verbluffende rookie de hoogst geklasseerde Yamaha-coureur, en met Maverick Viñales op 1,4 seconde als derde, was het podium in Buriram identiek aan dat van Misano. Zonder enige twijfel dacht Marquez met de uitkomst van het duel al aan de toekomst, als een gevecht tussen de koning en een ambitieuze kroonprins – die ook het signaal diende te krijgen dat er voorlopig maar één man met strakke hand regeert in de MotoGP. Even dacht Marquez dat Quartararo op weg was naar zijn eerste zege. “’Als hij niet langzamer wordt, wordt het onmogelijk’, dacht ik. Maar toen zette ik mijn snelste ronde en reed ik twee ronden maximaal. Als ik die ronden door zou komen, zou ik er voor klaar zijn om de race te winnen. Ik nam even de tijd om af te koelen, want ik zat met de voorband op de grens, maar Fabio rijdt de Yamaha heel erg goed. Zijn stijl is vergelijkbaar met Jorge (Lorenzo) in zijn beste jaren op de Yamaha. Hij gebruikt de hele baan en ons sterke punt is het blok, hun sterke punt is de grip. Het was onmogelijk om hem in de laatste sector te volgen. Hij wordt steeds sterker en hij wordt volgend jaar één van de belangrijkste tegenstanders.”
Een makkelijk weekend was het voor Marquez niet op weg naar titelprolongatie. Op vrijdag schreef hij door een eigen fout een Honda RC213V af en op zaterdagmiddag gleed hij in de jacht op een polerecord onderuit in de kwalificatie. Toch was Marquez’ seizoen een toonbeeld van wilskracht en dadendrang. Terwijl Cal Crutchlow en Jorge Lorenzo, respectievelijk twaalfde en troosteloos achttiende in Buriram, zich geen raad wisten met de 2019-RC213V, reed Marquez in vijftien GP’s naar negen overwinningen en vijf tweede plaatsen. Alleen in Amerika kwam de onverzadigbare Spanjaard door een crash niet aan de finish. Meermaals zei Marquez dat hij dit jaar met de sterkere Honda de snelle tijden ‘op verschillende manieren’ kan rijden. De extra power stelde hem in staat om minder laat te remmen dan in voorgaande jaren en minder te riskeren in de bochten. Bovendien hoefde hij de voorband minder te belasten. Makkelijk te rijden was de RCV echter niet en het veranderde karakter van de Honda vereiste ook van Marquez een aanpassing. “Je kunt je niet voorstellen hoe ik mijn ellebogen heb moeten gebruiken mid-corner, hoe ik mijn lichaam heb ingezet, hoe ik thuis gewerkt heb aan mijn fysieke conditie”, vertelde hij. “Iedereen weet dat de Honda goed is, maar je moet er in geloven en je moet pushen om er het maximale uit te halen.”
Hoe belangrijk Marquez is voor Honda, toont ook zijn inbreng in de twee andere kampioenschappen. Van de 331 punten die Honda in het constructeurskampioenschap heeft, kwamen er 325 voor rekening van Marquez. Van de 358 punten in het teamkampioenschap verzamelde Marquez er 325 – zeventien meer dan Maverick Viñales en Valentino Rossi gezamenlijk bij elkaar reden voor het Yamaha-fabrieksteam. Opvallend was dat Marquez’ suprematie volgde op een ‘zware winter’ waarin het herstel van een ingrijpende schouderoperatie veel meer tijd vergde dan hij had verwacht. “Dit was mijn beste seizoen”, vond hij dan ook. “Oké, in 2014 won ik dertien races, maar eerlijk gezegd was er een groot verschil tussen de constructeurs en de motoren. Nu is het anders, want vier fabrikanten kunnen winnen.”
Zelfreflectie na de verloren wereldtitel van 2015 vormde de basis voor de successen van 2019. “Dat jaar heb ik veel geleerd en ik ben vaak gevallen. Ik heb naar mezelf gekeken en ik zag dat ik niet constant genoeg was.” Dit jaar stond er een nog volwassener geworden Marquez. “Wij waren heel constant. We hebben ons geconcentreerd op onze zwakke punten en die hebben we verbeterd. De moeilijke races hebben we heel goed overleefd, en als je de voorsprong bekijkt, denk je dat het een makkelijk jaar was. Maar geloof me, omgaan met de druk, omgaan met de wetenschap dat iedereen je wil verslaan, is niet eenvoudig. Ik moet mijn team bedanken. Want voor een rijder is het makkelijk om de motivatie vast te houden, voor een team niet. Maar ze hebben het wel gedaan.”
Niet eerder werd Marquez al zo vroeg in het seizoen wereldkampioen. In 2014, 2016 en 2018, besliste hij de strijd om de titel in Japan, in 2013 en 2017 viel de beslissing pas in Valencia. “Het zal moeilijk worden om dit jaar te verbeteren. Als ik naar mijn helden en idolen kijk en denk dat ze aan de top staan, zie je dat ze het jaar daarna toch nog een stapje kunnen maken”, keek Marquez onder meer naar de door hem bewonderde tennislegende Rafael Nadal. “Dat wil ik ook proberen. Maar het ligt niet alleen aan mij. Ook aan de machine en aan het team. En als je tegenstanders sterker worden, zal je niveau niet goed genoeg zijn. Dus moet je je blijven verbeteren.”
