Eerste Test Honda NT1100
De laatste jaren gaapte er een gat in Honda’s leveringsprogramma. Een praktische motorfiets voor alledag en weekenden weg met de motorclub ontbrak na het verdwijnen van klassiekers als de Deauville, Crosstourer, CB1000F en VFR. Crossover NT1100 vult dat gat op overtuigende wijze in.
Verwachtingsvol kijken twee Japanners me aan. Met behulp van een tolk hebben ze tijdens de lunch gevraagd of Wiel San in vijf woorden de NT1100 wil typeren. Hun oprechte interesse is aandoenlijk want deze heren zijn absoluut geen pannenkoeken, maar de hoogste piefen bij de ontwikkeling van de NT1100. In het overbeleefde Japan beledigen mensen elkaar niet leerde ik ooit, maar daarover maak ik me geen zorgen. Het ene na het andere compliment rolt over mijn lippen. Vijf typeringen? Eens te meer het typische Honda-gevoel, comfortabel, vertrouwenwekkend, compleet uitgerust en met een fijn blok. “Aaah, thank you, thank you, thank you Wiel San.”
Geef ik hiermee al de conclusie weg? Grotendeels, maar “gelukkig” heeft de NT1100 ook nog wat minpuntjes. Al vallen die eerlijk gezegd in het niet bij de voordelen. Om met het typische Honda-gevoel te beginnen; de NT1100 grossiert er in. Het draait allemaal om het opstappen en wegwezen-gevoel. Tijdens de introductie voelt iedere journalist – of hij nou 1.70 of 1.90 meet – zich direct thuis in het zadel. Handen, voeten en kont vallen als vanzelf op hun plek en de kniehoek is zeer comfortabel. De elektronische DCT-bak vraagt precies twee seconden gewenning en dan voelt het rijden alsof je samen al duizenden kilometers hebt afgelegd.
Honda claimt dat de helft van alle verkochte motoren met DCT is uitgerust. De automatische bak lijkt op maat gemaakt voor de praktische NT1100. Dit is de gemaks-motorfiets die je in de winter door de file ziet glippen. Dit is het aanstaande vervoermiddel van Honda-fans die weer een no-nonsense motor voor alledag en hun toertochten willen. Honda had dergelijke motoren altijd volop in het assortiment, maar de laatste jaren is het wat schraal. De NC-serie is goed, zuinig en betaalbaar, maar niet erg spannend. De NT1100 is duidelijk de volgende stap voor NC-eigenaren.
Om die overstap zo logisch en soepel mogelijk te maken heeft Honda op de kosten gelet. Daar is direct het antwoord op de vraag waarom de NT1100 kettingaandrijving heeft en geen cardan. Ook naar elektronische vering en een gecombineerd remsysteem is het tevergeefs zoeken. Bij de elektronica heeft Honda de IMU geschrapt en dus beschikt de NT1100 niet over bochten-ABS en bochten-tractiecontrole. Het zal wel, geen moment voelt het als een gemis. Daarentegen prijs je jezelf wel gelukkig met de riante standaarduitrusting. Die omvat onder meer: een middenbok, handvatverwarming, handmatig verstelbaar windscherm, zijkoffers, Apple Carplay, cruise control, vijf rijmodi, 12V- en USB-aansluiting. De zijkoffers bouwen met 901 millimeter lekker smal, maar een integraalhelm past er niet in.
Wil je toch nog meer? Dan heeft Honda het Urban Pakket met topkoffer (inclusief binnentas) en tanktas in de aanbieding. Het Touring Pakket bestaat uit een comfortzadel, dikkere voetsteunen en mistlichten. Heb je nog een paar stuivers over, kies dan in ieder geval voor het comfortzadel. Het is gemaakt van een aangenaam ondersteunende schuimsoort en een centimeter dikker dan het standaardzadel. Door de gewijzigde vorm komen je voeten wel net zo makkelijk bij de grond. Africa Twin-eigenaren kunnen slechts dromen van zoveel zitcomfort. Tot slot combineert het Voyage Pakket het Urban en Touring pakket.
Met alle zij- en topkoffers erbij wordt de NT1100 een hele serieuze motorfiets. Honda geeft hem op voor 238 rijklare kilo’s. DCT voegt daar nog eens tien kilo bij. Dat laatste is niet zo verrassend, wel dat de standaard zijkoffers niet zijn meegenomen in het gewicht. Met zes kilo per stuk zit je al op 250 of 260 kilo. Tel daar een topkoffer en mistlichten bij op en je gaat in het geval van een DCT-model richting de 270 kilo. Dat klinkt als veel, maar zo voelt het niet.
Het Honda-gevoel kwam al ter sprake en de “gewichtsloze kilo’s” maken daar altijd deel van uit. Aan de hand voelt de NT al niet overdreven zwaar, maar eenmaal aan de rol verliest hij op wonderbaarlijke wijze kilo’s alsof het niets is. Hij ontpopt zich al snel als een makkelijke bochtenpikker. Hoe is het mogelijk dat een Africa Twin met 17” wieltjes zoveel makkelijker stuurt? Onder al het camouflerende kuipwerk schuilt namelijk een modderschuwe Africa Twin. De staande tweecilinder is een-op-een overgenomen en dat geldt ook voor het frame. Alleen staat de balhoofdhoek van de NT1100 een graad steiler, is de naloop kleiner, heeft de motorfiets een andere swingarm en een kortere wielbasis.
De testkilometers gaan in sportief tempo, maar niet op haren en snaren. Het gaat de NT1100, ondanks zijn op comfort gerichte vering, prima af. De achterkant wil bij overenthousiast bochtenwerk wat bewegen, maar de monoshock dempt het zaakje weer snel tot rust. Op de snelweg gaat de Honda tot op hoge snelheid strak rechtdoor, maar zodra de bochtige droomwegen zich aandienen, bewijst de NT1100 zijn meerwaarde ten opzichte van een Africa Twin. De nieuwkomer stuurt makkelijker in en heeft minder last van golfbewegingen/duiken door de kortere veerwegen. Voor gewone ritten op asfalt is de NT1100 een betere, makkelijkere en comfortabelere motorfiets dan de dikke allroad.
De testdag verloopt droog en daarmee zijn we spekkopers want alle voorgaande groepen reden door de plenzende regen. De wegen zijn nog op veel plaatsen nat en daardoor kan de motorfiets zich bewijzen. Hij doet dat door bakken vol vertrouwen te geven aan iemand die rijden op natte wegen normaal niet als zijn hobby beschouwt. Beter dan op een Africa Twin voel je wat de voorkant doet en je zet de motorfiets neer waar je wilt. Lange snelle bochten glijden ook probleemloos en in alle rust voorbij. De motor geeft hetzelfde vertrouwen bij een 180 graden bocht. Stapvoets straatje keren? Even kijken waar je heen wilt en het is al gebeurd. Hoezo 260 kilo?
Tijd om de eerder genoemde minpuntjes te benoemen. Het grootste is de onbegrijpelijkheid van de knoppen en het dashboard. De NT1100 beschikt – echt waar – over bijna twee dozijn knoppen. Daarvan is de werking ook niet in een keer duidelijk. Ook de leesbaarheid en logica van het touchscreen dashboard kan beter. Oké, alles wat nodig is om dit minpuntje weg te werken is de dealer alles gedegen laten uitleggen, maar er zijn heel wat motoren die qua knoppen intuïtiever in elkaar steken. Bij de Africa Twin heet het nog dat het tweede LCD-dashboard onder het grote TFT-scherm makkelijk is om staand je snelheid af te lezen. Dat schermpje zit dus nog steeds op de NT1100, maar dit keer om de wettelijke minimale informatie weer te geven als het bovenste deel van het dashboard zaken als navigatie extra groot weergeeft.
De staande tweecilinder maakt indruk, maar bij het sportief doortrekken naar hoge toerentallen vibreert het blok in de voetsteunen. Eerlijk gezegd stoort het niet, maar misschien ben jij iemand die daar wel allergisch voor is. Wat een beetje stoort is de gretige gasreactie vanaf gesloten gas op nat wegdek. Op droog asfalt voelt het heerlijk levendig, maar niet bij lastiger omstandigheden. Daarbij plaats ik de kanttekening dat de meest agressieve rijmodus en DCT-stand waren geselecteerd. De brute gasreactie laat zich dus nog makkelijk elektronisch beteugelen.
Verder krijgt het blok alle lof die het toekomt. Van onderuit trekt het er al flink aan en het middengebied is heerlijk gevuld. Bocht uit gaat krachtig, soepel en ronduit leuk. Dat de beloofde 1:20 (en dus een actieradius van 400 km) er niet in zat, is gezien het opgelegde tempo niet zo vreemd. De teller bleef steken op 1:17. Al met al heeft Honda gelijk dat het deze krachtbron niet alleen gebruikt in de Africa Twin en de Rebel CMX1100, maar ook in deze NT. Zet er gerust ook nog een modern VTR1000-achtig ding naast, mijn zegen heb je.
Natuurlijk is er niets zo persoonlijk als smaak, maar toch bestempel ik de veilige kleurkeuze zeer beslist tot een minpunt. Het grijs, zwart en in mindere mate wit, maakt totaal onnodig een grijze muis van de Honda. Waarom geen HRC-driekleurenschema? Dat doet recht aan de werkelijke inborst van de NT1100 die veel meer is dan een grijs muisje.
Net zo soepel als het DCT opschakelt, schakelen we weer over naar de pluspunten van Honda’s nieuwste. Het comfort aan boord is van grote klasse. Het optionele zadel kwam al voorbij net als de aangename logische zitpositie. Cruise control is een meerwaarde bij dit soort praktische motorfietsen. De NT1100 krijgt een uitzonderlijk hoog rapportcijfer voor windbescherming. De kuip is flink uitgevallen en buigt de wind succesvol af van bovenlijf en benen. Losse winddeflectors doen hetzelfde voor de handen en voeten. Het kuipruitje is handmatig in vijf standen over liefst 164 millimeter verstelbaar. Bovendien komt het scherm in de hoge stand onder een steilere hoek te staan. Het verstellen van het schermpje gaat niet tijdens het rijden, maar ook in de laagste stand beschermt het al goed. Met mijn 1.80 mtr moet ik mijn nek eventjes volledig uitstrekken om geen turbulentie te krijgen. In de hoogste stand geleidt het ruitje de wind keurig over je heen.
Een NT1100 heeft twee remmen, een DCT-versie zelfs drie. Die heeft ook nog een handrem omdat je de motor niet in z’n versnelling kan wegzetten. Het hendel van de handrem heeft een keurig weggewerkt plekje gekregen op het remoliepotje van de voorrem. De “gewone” remmen kwijten zich ook heel gewoon van hun taak. Ze grijpen bij de eerste bite niet te agressief aan, maar het gevoel, opbouw en de remkracht zijn prima. Kortom; de remmen sluiten zich aan bij het algehele gevoel van aangename voorspelbaarheid en vertrouwen zonder saai te worden.
De ruit gaat bij een tussenstop in de laagste stand om zoveel mogelijk wind in het gezicht te krijgen. De luchtstroom warmt zowaar nog iets meer op omdat de zon aan kracht wint. Het maakt als vanzelf de toerist los in een mens. De wijnranken in schitterende herfstkleuren versterken dat gevoel nog eens. Voor de Indian Summer hoef je niet langer naar Canada. De Honda voelt zich vanzelfsprekend ook goed bij het iets gematigder tempo. Laat die weekendjes Eifel en Moezel – eventueel met duopassagier – maar komen. Het eerste stuk over de snelweg is een eitje, op de Autobahn kan de motorfiets even de benen strekken, op de toeristische stukken kijk je ontspannen om je heen omdat het rijden als vanzelf gaat en op je geliefde bochtentraject kan het gas erop zonder het rijwielgedeelte in verlegenheid te brengen. Op maandagochtend is de NT dan weer een ideale woon-werkfiets, maar beloon alsjeblieft jezelf en de motorfiets door af en toe binnendoor terug te rijden.
CONCLUSIE
Op basis van zijn wat grijze voorkomen lijkt de NT1100 de gedoodverfde opvolger van de Deauville, maar hij is meer dan dat. De motorfiets beschikt bijna over sporttoer-kwaliteiten. Oké een Ninja1000SX of GSX-S1000GT is sterker en sportiever, maar je kunt de comfortzone van de Honda flink oprekken. Ondanks die soepele vering (waar alleen qua veervoorspanning nog flink wat reserve in zit) is het lekker sportief spelen met de NT. Daar kan de voormalige Deauville-rijder alleen maar van dromen. Daarom zijn ook voormalige VFR-rijders (die iets inleveren op sportiviteit), Pan-rijders (die dat doen op het vlak van toeruitrusting) en Crossrunner en -Tourer rijders (die alleen op veerweg inleveren) in de running voor de NT1100. NC-rijders maken zelfs een flinke stap voorwaarts. De nieuwkomer vult dus solo heel wat gaten op. Hij rijdt makkelijk, geeft bakken vertrouwen, beschikt over sportievere genen dan vooraf gedacht. Het maakt hem een prima kandidaat voor woonwerk-, toeristische en vlotte toeristische kilometers.
