Dolf’s Domein – Winter
Als het weer steeds grauwer wordt en zelfmoord een aardig alternatief lijkt om aan nog een dag grijsglibberige ellende te ontkomen, dan verzamelen we ons. Dan worden we een motorclub. Om de zaak op de rubbertjes te houden rijden we dan zijspan. Een club van een man of twee à drie, die hoogstens uitgebreid wordt tot vier leden wanneer we eens in de buurt van Enumatil komen.
In Enumatil organiseerde Wessel namelijk alweer en poos geleden het Honda Black Bomber Treffen, een massale rit met toch al gauw een stuk of acht deelnemers, waarvan twee op Honda CB450 K1’s, iemand op een Moto Guzzi en iemand op een BMW. Maar toch, vier Black Bombers, dat zijn er ook al best veel. Noordoost-Groningen ligt pal tegen de poolgrens, maar kent ook veel mooie wegen. En een verrassend aantal motorzaken. Bij Van Houten in Marum (je kent het wel uit het rijtje: New York, Tokio, London, Parijs, Marum) hebben ze een hele schuur vol met scharrelspul waar je altijd wel wat scoort. Zelfs al ben je niet bezig met een BMW-project of -restauratieklus. Maar met dit weer is Marum wat ver. Het is nu lekker rustig in onze eigen Nederlandse Ardennen, de Posbank dus. De kuddes dravers, fietsers en klassieke auto’s doen nu allemaal hun winterslaap. Bovendien zijn de IJsseldijken door de bietencampagne en andere bezigheden ook nog eens avontuurlijker dan de Dakar. Natuurlijk rijden we niet in spijkerbroek en T-shirt. Goede motorkleding is in dit seizoen namelijk extra belangrijk. Ter bescherming? Nee joh, om warm te blijven. Als er bij ons slentertempo iets mis gaat, dan stappen we af en wachten tot het over is. Comforttechnisch zijn we dus goed gekleed. Helly – offshore – Hansen maakt perfect isolerende thermokleding en de elektrisch verwarmde handschoenen van Bering komen naar het schijnt uit de Atlantische visserij. Het bedrijf in elk geval wel. Het beschermt in ieder geval prima tegen de kou, die ons binnendoor naar Emmerich teistert. Glühwein drinken en currywurst eten in dat Duitse grensstadje is altijd top. De alcohol is uit de Glühwein verdampt. Althans, daar gaan we van uit. En de typisch Duitse lekkernij currywurst heeft de consistentie van gemalen rubber. Het soort van gerecht is vet en heet. Dus goed. We zitten lekker achter glas en kijken naar de regen, naar wat vlokken natte sneeuw. Naar de scheepvaart op de Rijn ook. We voelen ons stoer en tevreden, als de mannen 1.0 die we zijn. We stappen maar weer eens op. Buiten zet een grootmoederachtige dame iets dat waarschijnlijk een kleinkind, maar in elk geval een klein kind is, op één van de spannen. Doorgaans worden we daar niet zo blij van. Maar deze grootmoeder weet waar ze haar kleinzoon op zet. Ze komt zelf uit de Oekraïne waar Russische driewielers een algemeen aanvaard vervoermiddel waren, voordat iedereen er in pantservoertuigen en ander legertuig ging rond rossen. We vertellen haar trots dat onze Ural bijna nieuw is, met brandstof inspuiting en schijfremmen. Ze blijkt niet zo into techniek en haar gedachten dwalen af. Bij het praten over haar vroege thuisland biggelen er dikke tranen over haar wangen. Poetin wordt geen vriend van haar.
Uitgepraat doen we onze handschoenen aan. Behalve Hans, want Hans had zelf elektrisch verwarmde handschoenen gemaakt met wat spulletjes van de Conrad. Er is alleen wat mis gegaan, ze liggen smeulend op zijn buddy. In het dekje van zijn buddy zit een vuistgroot brandgat. Verwarmde handschoenen en een verwarmde buddy voor één prijs. Prima. Dat wordt dinsdag even naar Boonstra en Woesthoff bellen voor een gebruikte buddy. En er moeten andere handschoenen komen. Het is weer een erg leuke winter!
