Dolf’s Domein MP 23-2013
Mijn zoon heeft nu dus zijn A-rijbewijs. En hij heeft zijn ex-lesmotor overgenomen van zijn instructrice, die had bedacht dat haar Honda CBF125 op die manier meer rij- dan sta-uren zou pakken. Met dank aan de huidige wetgevers gaan zoon- en vaderdingen op de motor wel wat moeizaam, aangezien paps doorgaans op een ouwe dikke Italiaan rond boemelt, terwijl de kleine Honda op toptoerental in de zuiging hangt.
Maar komt tijd, komt raad, zo blijkt. Zo liep ik tegen een ondernemer op, die in gevecht is met de, onterecht als vreedzaam en rustiek bekendstaande, Gemeente Brummen. Dolgedraaide bureaucratie, corruptie. Ken je Kafka? Dat dus. Maar erger. Ik had het geluk dat ik Hans wat behulpzaam kon zijn. Niet om ruimte tussen zijn oren te maken, maar om ruimte op zijn erf te maken. Hans had namelijk geen tijd gehad de afgelopen dertien jaar wat met zijn handelsvoorraad auto’s te doen. Via relaties kon ik hem een beetje helpen. En weet je wat er tussen al die vergeten automobielen stond? Een motorfiets. Een Hercules BW125. En ‘BW’ staat dan voor ‘Bundeswehr’. Wat aangeslagen door mos en andere hinderlijke natuurverschijnselen, en met meer droogtescheuren in de bandflanken dan Patricia Paay na een dagje zonnen. Maar toch: eerlijk, onversleuteld en ronduit vertederend. En een 125 cc, dus erg leuk en bovendien compatibel met mijn zoons Honda. Zo’n Hercules BW125 heeft een simpel eencilinder tweetaktmotortje en drinkt mengsmering. Vroeger, in het Duitse leger, was dat één liter olie op 25 liter benzine, maar tegenwoordig is er maar een litertje minerale tweetaktolie per veertig liter Euro95 nodig. Een kwart litertje van dat spul in een plastic fles in de echt lederen motortas en klaar ben je.
Dan merk je opeens ook dat in het huidige verkeersbeeld een 125 cc motor rap genoeg kan zijn om zelfs voor de meute uit te draven. Wanneer je tegen zo’n vondeling oploopt, kun je hoe dan ook maar één ding doen: adopteren die hap! Dan gaat er een wereld voor je open. Je betrapt jezelf er zelfs op de prettig doorleefde ex-beroepsmilitair voor alles binnen een straal van dertig kilometer om je huis te pakken. Je hoeft hem nooit op slot te zetten, want geen scooterdief wil er dood op gezien worden en bovendien is de leren tas prima om boodschappen in te doen. En wanneer je je heel dapper voelt leg je de oren plat in de nek en knal je, zo breed als een enveloppe op zijn kant, tussen alle auto’s door om altijd vooraan bij het verkeerslicht te staan. Het mooiste is bovendien dat ik in het enige dorp in Nederland woon waar iemand een enorme voorraad Hercules BW125-spullen heeft. Voor het beroemde ‘weinig’. Dus Gerrit: ik kom er weer aan!
