Conceptvergelijking Honda GL1800 GoldWing – Suzuki GSX650F

In een villa is het heel wat plezieriger wonen dan in een tweekamerappartement. Behoeft geen discussie. Net zo helder is het feit dat het op een luxe GoldWing heel wat comfortabeler reizen is dan op een veel goedkopere Suzuki GSX650F. Of wellicht toch niet? Een weddenschap met een rondje Bodensee als gevolg! Sinds de bombast het leven van buurman Wilmink heeft verrijkt, staat zijn auto buiten. Kan ook niet anders, want de bescheiden middenklasser past niet meer in de garage. De Honda GoldWing worstelt zich namelijk niet alleen wat betreft afmeting binnen armbereik van de gemiddelde gezinsauto, ook qua gewicht doet de zwaarlijvige Japanner van zich spreken. Inclusief alle extra’s legt de boxer een niet misselijke 424 kilo op de weegschaal. Wilmink rijdt dan ook voorwaarts de garage in en tokkelt er achterwaarts weer uit. En wie het waagt zijn neus ook maar twee centimeter op zijn erf te steken, krijgt ongevraagd een heel relaas over zich heen over hoe stressvrij en luxueus zijn tweewielervilla wel niet is. Maar is een villa in alle facetten wel zoveel beter dan een tweekamerappartement? Wilmink vindt van wel, zitcomfort, weerbescherming en draai-eigenschappen van het blok zijn in zijn ogen immers ongeëvenaard. Dergelijke uitspraken voeren je echter al snel terug naar je jeugd, toen minder heel vaak meer betekende. Meer beleving bijvoorbeeld. De buurman is niet onder de indruk, een identieke toer beleeft een GoldWinger volgens hem veel meer ontspannen dan iemand op een goedkopere motorfiets. Die staat genoteerd! Een rondje Bodensee zal uitwijzen of Wilmink het bij het rechte eind heeft. Voorjaar 2012, de GoldWing luistert de redactieparkeerplaats aardig op. Wat heet, alle onroerend goed in de straat stijgt in waarde. Hoe kan het ook anders, met extra’s als airbag en navigatiesysteem staat er voor bijna 36 mille metaal op de stoep. Collega Froberg rangeert het gevaarte met neus richting weg waarna ik op de duozit plaatsneem. Eerste deel van het testprogramma is namelijk een 150 kilometer lange rit naar de Suzuki-importeur, waar de GSX650F klaar staat. Met een prijskaartje van € 6.999,- (ABS-versie € 7.999,-) één van de meest betaalbare toermachines op de markt. GoldWing rijden als passagier, een beleving op zich. Ruim, comfortabel zadel, stereo geluid uit de in de duozit gemonteerde speakers, ontspannen achterover leunen op de ruime rugsteun van de topkoffer en de voeten rustend op de brede treeplanken. Dat is reizen in optima forma: super ontspannen, mega comfortabel. En mocht het koud worden, dan is er nog de zadelverwarming. Ik ben diep onder de indruk. Die euforie is echter maar van korte duur, als het tempo boven de 140 km/uur komt, zijn de door de immense vooruit veroorzaakte turbulenties werkelijk niet te harden. Ik tik Froberg op de schouder om de ruit wat hoger te zetten. En dus draait hij een parkeerplaats op, want ondanks de ontelbare knoppen, die in een flinke Boeing 747 niet zouden misstaan, is de ruit niet elektrisch instelbaar. Twee wat anachronistische ogende hendels moeten gelost worden voor je met de hand de ruit in de gewenste positie kunt manoeuvreren. Koop een FJR of GTR voor de helft van het geld en je kunt het ruitje wel elektrisch in hoogte verstellen, tijdens het rijden ook nog. Maar goed, had in dit geval niet zo gek veel uitgemaakt, want een echt turbulentievrije stand van de ruit kunnen we toch niet vinden. Daarnaast trekt het ook nog van achteren, codewoord ‘wervelingen’. En die stijgen evenredig met het tempo, gaat de naald richting de 200 – toegegeven, da’s niet bepaald een toervriendelijke snelheid – dan wordt de helm bijna bij de bijrijder van de schedel gerukt. De boodschap is duidelijk, ondanks dat Honda’s vlaggenschip als een blok op de weg ligt, mijden we de echt hoge snelheden toch maar. Al was het alleen maar om het drinkgelag van de moddervette boxer wat te temperen, wie een behoorlijk innige relatie met het gashendel opbouwt, moet zich niet verbazen over een verbruik van 1 op 9. Bij de importeur aangekomen staat de 650F ABS al ongeduldig te wachten. Als David die het op toergebied tegen Goliath moet opnemen, heeft hij slinger en steen verruild voor wat extra accessoires als een vario touringruit, middenbok en topkoffer, die de basisprijs opdrijven tot € 8.615,95. Een Suzuki medewerker merkt terloops nog droogjes op dat we de kleine Soes ook makkelijk in de topkoffer van de Honda kunnen vervoeren, scheelt weer brandstof. Uitstekend idee, ware het niet dat de GoldWing maximaal 177 kilo aan bagage mag vervoeren. En op dit punt betekent minder dus meer, de GSX650F slikt namelijk 31 kilo meer weg. Roltas achterop, oordopjes in en gaan. Ludwigshafen wordt het begin- en eindpunt van ons rondje en daar zijn we nog precies driehonderd kilometer van verwijderd, die voor 90% uit snelweg bestaat. Ondanks dat de weersbescherming op de kleine toervriend helemaal niet slecht is, de wind wordt strak om het hoofd geleid, doet de ruit van de GoldWing zijn werk beduidend beter. Tankstation, tijd om van buddy te wisselen. Wie van de 247 kilo zware Suzuki op de GoldWing stapt is in eerste instantie volledig perplex. Met een bescheiden statuur van 1,67 meter kan ik dankzij de ranke taille van de Honda toch met beide voeten makkelijk bij de grond. Moet natuurlijk ook wel, want wil je deze mastodont balanceren, dan het je een stabiele basis nodig. We draaien de snelweg op en ook nu blijkt weer dat de ruit wervelingen in de rug veroorzaakt, ongeacht welke stand. Daarentegen ervaar ik wel direct hoe ongewoon zijdezacht de zescilinder loopt, zo fijnbesnaard als dit aggregaat te werk gaat grenst aan het ongelooflijke. Toch heeft de op papier 118 pk sterke 1800 wel het nakijken wanneer we een sprintje trekken. Van 0 tot 140 km/uur gaan er op de GSX 7,4 tellen voorbij, de Honda daarentegen heeft er 8,8 nodig. En ook bij het doortrekken heeft de Honda, ondanks zijn bijna bovenmenselijk 155 Nm koppel, geen weerwoord tegen de 86 pk sterke Soes. Van zestig tot honderd kilometer per uur heeft de Honda slechts 0,5 seconden extra nodig, maar dat verschil loopt op tot 2,5 seconden wanneer in de hoogste versnelling van 140 naar 180 km/uur wordt doorgetrokken. Tot zover de klinische cijfers. We staan in Ludwigshafen en hebben voor het rondje anderhalve dag uitgetrokken. Vanaf nu is ‘glijden’ het devies, niet gas geven. De zon steekt en een gepensioneerd echtpaar heeft de GoldWing op de korrel genomen. “Hoeveel bagage kan er wel niet mee?”, wil de mannelijke helft weten, die duidelijk onder de indruk is. “In totaal 150 liter, verdeeld over twee zij- en één topkoffers.” Hij ziet de Honda wel zitten, al leert een korte inspectie van het paar dat ze dan wel tegen een blind muurtje aanlopen. Hij 1,90 lang, zij 1,75 meter, beide gezegend met een Bourgondisch voorkomen. Zelfs zonder bagage zouden ze de maximale belading van 177 kilo al losjes overschrijden. Mag geen naam hebben, liefde maakt blind en aan de beste man te oordelen ziet hij momenteel geen steek meer. We glijden over de kleinste straten van Bodenmann, via Möggingen richting Konstanz in niemandsland, precies tussen de Boden- en Untersee. De wegen zijn smal en zitten vol gaten én bochten. Ik ben verrast over hoeveel het rijwielgedeelte van de GoldWing glad strijkt. Het is dat je de gaten ziet, anders zou je ze niet eens opmerken. Zowel voorvork als achterschokbreker dempen met heel veel comfort, zonder week aan te voelen. Aan het soepele veerkarakter draagt trouwens ook de opulente zetel, want dat is het, zijn steentje bij. De buddy doet nog het meest denken aan die luie stoel die thuis voor de TV staat. Het verschil wordt nog drastischer wanneer je aansluitend op de Suzuki overstapt, wiens zitcomfort dan in vergelijking meer weg heeft van dat van een melkkrukje. Alles relatief natuurlijk, want de Suzuki zit gewoon goed. De veerelementen van de GSX650F zijn een stuk straffer gedempt en geven oneffenheden veel directer en meer ongefilterd door aan zijn rijder. Gaat het om pure rijdynamiek dan is de Suzuki met een dergelijke afstelling duidelijk in het voordeel, bij ontspannen zweven over tweederangs asfalt echter niet. Overnachting in Konstanz en het eerste belletje van buurman Wilmink. “En? De GoldWing is de beste hè?”, hoopt hij. We zijn er nog niet helemaal uit, morgen weten we meer. Daar staan we dan bij de Zwitserse grens, aan de poort van het land waar je op secundaire wegen 80 km/uur mag rijden en waar de bevolking zich ook unaniem aan houdt. Overigens ook de optimale snelheid voor het meer ontspannende toerwerk. Met de Japanse sumoworstelaar is dat een zegen, zesde versnelling, 1.700 toeren. Wil je het nog relaxter, boek dan een luxehut in de autoslaaptrein. Enkel het wat zwaar lopende gashendel staat een absolute ‘lichtheid van het bestaan’ in de weg. Wie nu denkt dat dit niet is weggelegd voor rijders die onderweg zijn met twee cilinders en 1.176 cc cilinderinhoud minder, die komt bedrogen uit. Ondanks zijn cilinderinhoudhandicap ligt het gevoelsmatig optimale schakelmoment van de Suzuki rond de vierduizend toeren, terwijl naald tijdens het lome cruisewerk doorgaans tussen de 3.500 en 4.500 tpm staat. Maar zelfs in de zesde versnelling met slechts 2.000 toeren op de teller laat de Soes zich van zijn beste kant zien. Het blok is heerlijk elastisch, zoals de gemiddelde toerrijder dat graag ziet. Het regent. In Utwill zetten we de motoren voor een café en laven ons aan een welverdiend bakje koffie. Een dame van midden veertig, die qua figuur en uiterlijk zo in Hollands Next Topmodel had kunnen figureren, benadert ons tafeltje. Wie die witte motor rijdt, wil ze weten. Froberg zwaait triomfantelijk met de contactsleutel. “Had het niet geregend, dan was ik met je de wereld rond gereden”, meldt ze brutaal. Nondeju, dit punt gaat overduidelijk naar Wilmink. Terug in het zadel, de rit voert ons eerst door het natuurgebied Rheindelta in de buurt van Bregenz. In de hoop eenzelfde dame als net tegen te komen heb ik plaatsgenomen op de GoldWing. De regen is funest voor het zicht voor rijders van mijn beperkte lengte. Druppels op het vizier, druppels op de ruit, rand van de ruit midden in het blikveld, zicht is niet bepaald de juiste term voor hetgeen ik nu zie. We rijden over met modder besmeurde wegen en in deze situatie is het op de Suzuki toch beter vertoeven. De 650F biedt meer overzicht, is lichter en het rijwielgedeelte geeft meer feedback. We volgen een weg die alsmaar smaller wordt en langzaam komt het besef waar dit heen gaat. Een boerderij inderdaad, met loslopende hond. Op de Suzuki een kwestie van remmen, in één ruk een 180° draai maken en wegwezen. Op de GoldWing daarentegen…laten we het er maar op houden dat een hondenbeet me bespaard is gebleven dankzij het baasje dat Fikkie tijdig aan de halsband wist te pakken, en niet dankzij de lichtvoetigheid van de Honda. Keren in krappe ruimtes is namelijk een crime op de GoldWing. De ruime speling op de aandrijflijn, het zwaar lopende gashendel en het gecombineerde remsysteem maken het keren met maximale stuuruitslag tot een actie, waarvoor je ongelooflijk veel ervaring nodig hebt. En die je zelfs dan nog liever uit de weg gaat. Terug op Duitse bodem worden we warm verwelkomd door de zon. We genieten op speelse wijze van de bochten tussen Lindau, Tettnang en Markdorf. Natuurlijk, de dikke Japanner is geen sportmachine, maar hij verrast wel met een aangename stuurprecisie. Veel belangrijker, hij is onderhoudend door zijn soevereine rijeigenschappen die een volledig stressvrije bochtentango mogelijk maken. GoldWing rijden is als een heel jaar door vakantie, terwijl de Suzuki meer plezier in het hier en nu biedt. Hij profileert zich met meer dynamiek en sportiviteit, zonder dat dit ten koste gaat van het toervriendelijke karakter. “En?”, wil Wilmink weten wanneer ik thuisgekomen een blik over de schutting werp. “Met de GoldWing beleef je dingen die onbetaalbaar zijn”, rolt het over m’n lippen. Wilmink grinnikt breed: “Zei ik toch!” CONCLUSIE Met een GoldWing haal je je niet alleen een uiterst toercapabel prestigeobject in huis, met relatief weinig afschrijving, maar ook een bijzonder levensgevoel. Alleen al dit gegeven maakt een technische en rijdynamische vergelijking met een veel goedkopere toermachine tot ‘ad absurdum’. De draai-eigenschappen van de zescilinder boxer zijn nog altijd State of the Art en met uitzondering van de turbulenties rond het hoofd staat het comfort op eenzame hoogte. De Suzuki heeft met de 650F daarentegen een machine in huis die qua prijs-kwaliteitverhouding nauwelijks te toppen is. Een overtuigend totaalpakket waar zowel beginner als gevorderden heel prima mee uit de voeten kunnen. ________________________________________ MOTOPLUS METINGEN VERMOGENSGRAFIEK¹ Vermogen in kW/pk Motortoerental x 1.000 tpm Koppel in Nm Honda GoldWing 81,0 kW (110 pk) bij 5.600 tpm 155 Nm bij 4.200 tpm Suzuki GSX650F 59,5 kW (81 pk) bij 10.300 tpm 61 Nm bij 7.700 tpm Mont Blanc versus Holterberg, zo kun je de krommes het beste omschrijven. De beide toermachines zitten niet alleen qua prijs in totaal verschillende regionen. Zijn enorme cilinderinhoud voordeel vertaalt de GL1800 met name in een torenhoge koppelkromme. Van deze suprematie op papier blijft in de praktijk echter weinig over: de Honda heeft last van overgewicht, terwijl de Suzuki een sportief korte overbrenging heeft. Wat betreft draai-eigenschappen kent de zespitter geen gelijke! ¹ Vermogen aan de krukas, metingen op een Dynojet 250 vermogensmeetbank, gecorrigeerd naar ECE 95/1/EG, maximale afwijking +/- 5%. ________________________________________ [UNTERSCHRIFTE] [Seite 55] De weddenschap: welke machine heeft tijdens een rondje Bodensee het meest te bieden? [Seite 56] Zwitserland: een land waar verkeersborden worden geconserveerd en niemand harder gaat dan de maximale geldende snelheid. [Seite 57] Budduzitververwarming, handvatverwarming, voetverwarming, stereo installatie, TFT kleurenscherm, navigatie, topkofferdemper, cruise control….. Banden, stuur, buddyzit, koplamp, middenbok (optioneel), vario-ruitje (optioneel), topkoffer (optioneel), ABS (optioneel)…. [Seite 58] Honda GoldWing: sommige rijders hebben ettelijke dagen nodig om alle functies van het knoppendoolhof onder de knie te krijgen. Suzuki GSX650F: overzichtelijke cockpit met informatief LCD-display en sportief stuurtje. Het vario-ruitje ligt op het accessoireschap. [Seite 59] Na 1.200 kilometer heel wat wijzer: buurman Wilmink za