Column Nikki van der Spek MP24-2012
Als ik alle verhalen op verjaardagen, motorclubavonden, toerritten en dergelijke moet geloven, dan is er in Nederland maar een heel klein percentage motorrijders dat van zichzelf vindt dat het motorrijden niet volledig onder de knie heeft. Het overgrote deel vindt zichzelf een goede, ja zelfs heel goede motorrijder. Dit zijn vaak de mensen die je nooit op een motortraining tegenkomt. Als je immers al heel goed bent, hoef en kun je immers niets meer bijleren, toch? Als iemand mij zou vragen of ik kan motorrijden, zou ik net als bijna iedereen ook niet ‘nee’ zeggen. Puur omdat we bijna allemaal vinden dat wat wij doen goed is. Nu even terug naar de vraag wat nu een goede motorrijder is. Dat is een vraag die niet zo eenvoudig te beantwoorden is. Iemand die op het circuit immers de meest mooie rondetijden rijdt, heeft misschien wel het verkeersinzicht van een ontplofte kaassoufflé en zou dus op de openbare weg wel eens levensgevaarlijk kunnen zijn. Daarentegen kun je nog zo’n fantastisch verkeersinzicht hebben, maar als je de controle over de motor bij het minste of geringste kwijt raak, heb je nog niets. Ik kom nog iedere dag motorrijders tegen, die rechtop de bocht doorgaan of zes keer moeten steken voor ze hebben gekeerd in een smal straatje. Zijn dit dan ‘slechte’ motorrijders? Een duidelijk antwoord op deze vraag lijkt dus niet zo voor de hand te liggen. Of toch wel? Misschien is een goede motorrijder juist wel die motorrijder die rechtop de bocht doorgaat. Die weet blijkbaar wat zijn of haar beperkingen zijn en pas de snelheid daar op aan. Blijft over feit dat deze motorrijder op het circuit niet snel als ‘goede motorrijder’ zal worden bestempeld. Het bestempelen van iemand als goede of slechte motorrijders is dus niet zo eenvoudig, hiervoor zul je eerst moeten afbakenen op welk gebied je dat wilt bekijken. En zelfs als je weet op welk gebied iemand wordt beoordeeld moet je jezelf de vraag stellen of degene die beoordeelt daarvoor ook voldoende gekwalificeerd is. Nu is dit op het circuit minder moeilijk vast te stellen als op de openbare weg. Degene die als eerste weet te finishen en het spel eerlijk heeft gespeeld, zonder iemand de grindbak in te duwen, is immers de beste, toch? Maar wat motorrijden betreft ben je volgens mij nooit uitgeleerd. Het eerste wat je motorinstructeur je zal vertellen na het behalen van het felbegeerde roze pasje, is ook dat je dan pas gaat leren motorrijden. Van wie je dat dan moet leren, wordt er niet bij verteld, en dus ga je leren van diegenen waarvan jij denkt dat het goede motorrijders zijn. Dat kan de buurman zijn, die in tien jaar tijd dertigduizend schadevrije kilometers heeft gereden met mooi weer, of een goede kennis die jaarlijks in weer en wind dertigduizend kilometer rijdt. Hierbij zou je jezelf natuurlijk af moeten vragen of je op dat moment zelf in staat bent om iemand als een ‘goed’ motorrijder te kwalificeren. Maar al met al hebben we nog steeds geen sluitend antwoord op onze vraag. Zou een goede motorrijder een motorrijder zijn die nadenkt over zijn rijden en over de eventuele gevolgen die zijn beslissingen kunnen hebben? Een mooi antwoord vind ik altijd wanneer iemand zegt ‘het ging toch goed?’. Ja, dat ging het inderdaad, maar is het goed gegaan of heb je het goed gedaan? Zou een goede motorrijder misschien diegene zijn die discussies heeft met zijn medemotorrijders en die openstaat voor hun meningen? Wij hebben als motorrijders vaak het idee dat wat wij doen goed is. Hier kritisch over nadenken en open staan voor andere invalshoeken zal je zeker geen slechtere motorrijder maken. Gelukkig heb ik het geluk dat ik veel van dit soort mensen om mij heen heb. Ben ik dan een goede motorrijder? Ik hoop dat ik voldoende gekwalificeerd ben om mijzelf hierop te beoordelen. Ik weet wel dat ik vanuit mijn vakgebied constant nadenk over mijn eigen rijden. Dit maakt mij naar mijn idee gaandeweg wel een steeds betere motorrijder. Goede motorrijders rijden dus niet per definitie met een stoer gezicht op een chopper, met langs de slijptol gehaalde kneesliders op een supersport of op een Honda Deauville met franjes aan het stuur. Iedereen beleeft zijn motorplezier op zijn of haar eigen manier, waarbij ik hoop dat iedereen ook altijd kritisch naar zichzelf durft te kijken en wil leren van gemaakte fouten.
