Column Maarten Siffels MP 19-2007

Laten we eerlijk zijn, merkenclubs zijn een beetje eng. Dat sfeertje van: ons merk is het beste en alle andere motorfietsen zijn eigenlijk slecht gespoten oud roest…In Amerika wordt dat het verst doorgedreven, heb ik begrepen. Meng je op een Yamaha of Honda tussen het Milwaukee-staal op het Sturgis-treffen en je loopt het risico je tweewieler na het nuttigen van een hamburger uitgebrand aan te treffen. Omringd door heel erg grote mannen, die veelbetekenend en licht dreigend in hun baard staan te lachen, bierfles in de linker- en kannetje benzine in de rechterhand. Ach ja, boys will be boys. Toch heb ik me recent aan een merkentreffen gewaagd. Sterker nog, aan een Duits typetreffen, met deelnemers die allemaal afkomstig waren van één en hetzelfde forum, www.s-boxer.de. Het treffen vond plaats in het Zwarte Woud en alle aanwezigen spraken elkaar aan met hun forumnaam. Dus in plaats van Karl, Heinz en Helmut heetten ze ineens Ju57, Reculver, Knieschleifer, Hassi01 en Funzelaction. Het programma verliep volgens beproefd recept. Veel slap ouwehoeren, barbecuen, bier drinken en tussendoor in groepen door het Woud raggen. De motormaat, die al op eerdere versies van het treffen was geweest, had zich opgegeven als voorrijder van de eerste groep. We kregen drie man mee. En Heike. Heike is 50, moeder van twee volwassen kinderen, en getrouwd met een eveneens motor rijdende man. De man van Heike loopt tijdelijk op krukken omdat hij bij een iets te enthousiast genomen bocht met zijn koffer aan de grond is gekomen. Daarbij is het achterwiel van de weg getild, met totaal gripverlies als resultaat. Van de Notarzt (het gebeurde in Zwitserland, want daar wonen Heike en consorten) mocht hij kiezen tussen het ziekenhuis van Pontresina en dat in St-Moritz. Hij koos voor het laatste. Een aanrader: slechts 24 bedden en de chefkok komt elke dag even vragen wat je ‘s avonds wilt eten. De persoonlijke wintersportarts van Prins Charles zorgt er intussen voor dat je enkel weer helemaal in orde komt.Door de tijdelijke onbeschikbaarheid van haar man rijdt Heike nu meestal alleen. Op een fiets met ruim 120 pk. Heike is laat met motorrijden begonnen. Tot begin jaren negentig woonde ze namelijk in West-Berlijn. Daar waren de mogelijkheden om leuk te rijden nogal beperkt, door prikkeldraad, tanks en mijnenvelden. Is weer eens wat anders dan camera’s, rotondes en eeuwige files. Maar na de hereniging van Duitsland was voor Heike de lol er wel af, in Berlijn. Te hectisch. Met man en kinderen verhuisde ze naar Zwitserland, waar haar moeder vandaan kwam. Naar een idyllisch dorp tussen de bergen, een half uurtje rijden van de eerste pas. En op dat moment sloeg de motorbacil keihard toe! Met als gevolg dat ik nu een hele dag achter haar in rood leer gehulde gestalte rijdt. En krijg daar vooral geen Katja Poensgen-visioenen bij. Heike heeft een figuur, waar Katja P. twee keer in kan. Makkelijk zat. En als Katja zin heeft, kan ze nog een koprol maken ook. Maar volslank of niet, Heike rijdt met de ervaring van 1000 Alpenpassen. Doodstil zit ze op haar pk-monster. Elke bocht snijdt ze onberispelijk aan, zonder ook maar één centimeter op de weghelft van de tegenliggers te komen. De hele ochtend heb ik in het groepje achter haar gereden en ik voel me per bocht lomper en slordiger. Heike gaat iets langzamer de bocht in dan ik, maar trekt er ook steeds weer iets sneller uit. Alleen lange flauwe 140-plus bochten, daar houdt ze niet van, vertrouwt ze me bij de koffie toe. Inderdaad, beaam ik vol medegevoel, zoiets dacht ik al te merken. ’s Middags verdwalen we bijna. Er is een weg wegens werkzaamheden afgesloten. Geen probleem, Heike heeft GPS. Zal ze even voorop rijden? Natuurlijk, graag, antwoorden wij galant. En dan gebeurt het. Heike gaat los. Volledig los. Nog steeds in dezelfde onberispelijke stijl als eerder op de dag, maar dan sneller, veel sneller. Alsof er geen flauwe doorlopende 140-plus bochten meer bestaan. Vijftig kilometer later levert ze ons af op het logeeradres. We trillen nog een half uurtje licht na.’s Avonds trakteert Heike de motormaat en mijzelf op een borrel bij de koffie. Ze heeft het helemaal naar haar zin gehad, vandaag. En wij? Wij ook. Op slag hebben wij onze totaal ongefundeerde mening over motorrijdende vrouwen herzien. Heike-fans zijn we geworden, voor het leven!Maarten Siffels