Reportage – Touratech Active Adventure

Niedereschach; het plaatsnaambord van het nog geen zesduizend inwoners tellende gehucht in de Zuid-Duitse deelstaat Baden-Württemberg komt als geroepen. Na eerst een dikke vierhonderd kilometer snelwegterreur in de vorm van ontelbare ‘Baustellen’, worden de laatste honderd kilometers binnendoor eveneens gekenmerkt door afgesloten wegen en kruisingen en dus omleidingen. Het humeur is kortom weleens wat zonniger geweest, maar klaart gelukkig direct op wanneer we bij de in huiskleuren gehulde hoofdzetel van Touratech de parkeerplaats opdraaien. Reden voor het bezoek? De Touratech Active Adventure die dit jaar voor alweer de zevende keer wordt georganiseerd. Mailcontact met marketing manager Vivien Benz eerder in het jaar leerde van het bestaan van dit evenement. Twee dagen offroadof adventure-rijden op bijzondere plaatsen ‘macht richtig Spaß!’, aldus Vivien. En laten wij, collega Ad en ondergetekende, nu best oren hebben naar ‘richtig Spaß machen’, zeker op het onverhard. Dus worden er twee passende motoren geregeld en gaat het half september richting het zuiden van Duitsland.

Die passende motoren zijn een Yamaha Ténéré 700 en een Aprilia Tuareg 660, meer specifiek de Rally-variant van beide. De Active Adventure is namelijk niet bedoeld voor hardcore enduro’s, maar echt voor adventures à la BMW GS & Co. Wel wordt aangeraden om er een paar goede noppenbanden op te leggen voor de gelegenheid. Wanneer het droog is, kun je volgens de organisatie nog wel enigszins uit de voeten met de 50/50 banden die standaard op de meeste adventures liggen, maar het hoeft maar iets te regenen en de grip is zoek. Passend schoeisel, bijvoorbeeld Continental TKC80’s of Bridgestone AX41’s, wordt daarom sterk aangeraden. Deze kunnen we er eventueel ter plekke laten opleggen, want er is een bandenapparaat aanwezig. Een aanbod dat we gretig aannemen, zodat we het straatgedeelte van de roadtrip annex vergelijkingstest die we meteen simultaan doen op het standaardschoeisel kunnen afleggen. En dus worden de banden netjes opgestuurd naar Niedereschach.

We lijken de enigen trouwens die voor deze optie kiezen, blijkt bij de eerste blik over de parking, waar werkelijk iedere motorfiets is voorzien van noppen. Het is een bonte verzameling van de meest uiteenlopende motorfietsen, van de obligate GS in zijn talrijke verschijningsvormen tot de CFMoto 450MT, en van de Ténéré 700 tot een Harley-Davidson Pan America, Honda Dominator en verschillende Husky’s. En ja, uiteraard is ook Oostenrijks Adventure-oranje hier goed vertegenwoordigd. Veel rijders in een cross-outfit ook, wat gevoelsmatig toch wat lichtelijk overdreven lijkt voor een offroad-rit. Binnen, naast de Touratech Shop, worden alle deelnemers welkom geheten, waarna wat kleine inschrijf-plichtplegingen gedaan dienen te worden. We krijgen wat papierwerk mee, waaronder een roadbook, waarbij ons op het hart wordt gedrukt dit altijd bij ons te hebben onderweg. Minder goed nieuws is er ook, de zorgvuldig geregelde banden zijn nog niet gearriveerd. Mochten ze nog komen, dan kunnen ze er ’s ochtends nog onder worden gezet, dus duimen maar. Aansluitend gaat het richting de voor de gelegenheid tijdelijk ingerichte camping aan de rand van het dorp.

De Duitse gründlichkeit die zich bij de inschrijving al openbaarde, is hier nog een stukje aangescherpt. Aan was-, douche- en toiletunits geen gebrek voor de bijna 350 deelnemers, en zelfs aan kleine houten onderzettertjes – zodat de jiffy niet wegzakt in het vochtige grasland – is gedacht. Om strak zeven uur ’s avonds zit iedereen klaar voor de verplichte rider-briefing. Daarvoor heeft Touratech een groot gedeelte vóór de laad- en losdocks naast het hoofdkantoor omgetoverd tot een aantrekkelijk evenementenplein, compleet met podium, foodtrucks, tapinstallaties, zitjes en natuurlijk veel (grote) vuurschalen. Die overigens niet alleen een ceremoniële functie vervullen maar ook simpelweg broodnodig zijn, want het kwik daalt na zonsondergang toch wel tot onbehaaglijke diepten. Routeverantwoordelijke Frank Gerlach doet de briefing, waarbij al snel blijkt dat het evenement net even wat anders in elkaar steekt dan gedacht. Geen tweedaagse rondrit die voornamelijk over het onverhard leidt, zoals gedacht, maar in totaal twaalf verschillende proeven. Of stations zoals Touratech ze noemt, waarbij je elke route aldaar maximaal vijf keer mag rijden. En daarvoor zijn bepaald niet de minste locaties uitgezocht.

De twee crossbanen en een soort mini-enduropark zijn al best oké, maar vooral de deels nog altijd actieve steengroeves waarin gereden mag worden wakkeren het verlangen om in het zadel te klimmen flink aan. Het roadbook moet je niet alleen bij je hebben omdat dit wordt afgestempeld bij de verschillende stations, het is ook zeer behulpzaam bij het vinden van de juiste weg ernaartoe, want de locaties liggen nogal afgelegen en verscholen. In welke volgorde je de stations aflegt mag je helemaal zelf bepalen, maar wil je ze allemaal rijden, dan zul je er per dag minimaal zes moeten doen. Dat is best aanpoten, want de stations zijn enkel geopend tussen 09.00 en 17.00 uur. Dat stelt ons meteen voor een reusachtig dilemma: vanwege andere verplichtingen hebben wij slechts één dag tot onze beschikking en die willen we optimaal benutten. Daarom wordt Frank Gerlach even geraadpleegd, en wel om twee redenen. Allereerst willen we weten welke stations het meest tot de verbeelding spreken. En ten tweede, veel belangrijker, welke zijn ook goed te doen met de standaard Pirelli STR-banden op ons Japans/ Italiaanse duo, mocht het noppenschoeisel niet tijdig arriveren. “Morgen en overmorgen zijn de weersvoorspellingen uitstekend, de afgelopen dagen heeft het hier echter flink geregend. De crossbanen kun je daarom beter vergeten, de route door het bos eveneens”, steekt hij van wal. “Maar onder meer stations acht, negen, twaalf en vijf zijn goed te doen. Zeker de gele route!” Dat laatste verdient nadere uitleg: bij de meeste stations is er de keuze tussen een makkelijke(re) gele route en een uitdagende rode. Goed nieuws dus, vol vertrouwen duiken we daarom mooi op tijd ons mandje in. Een frisse start is het halve werk immers!

Na een opvallend rustige nacht worden we voor zeven uur de volgende ochtend al gewekt door de eerste motoren. Rijkelijk vroeg vinden Ad en ik eerst nog, maar na een blik in het roadbook bij het ontbijt snappen we de achterliggende gedachte. De verste stations liggen op een uur rijden afstand; wil je daar strak om negen uur aan de eerste proef beginnen, dan moet je om acht uur het ontbijt achter de kiezen hebben. Aha, die onthouden we voor volgend jaar. De bandjes zijn helaas niet binnengekomen en omdat we toch behoorlijk op tijd zijn, wordt de volgende strategie bedacht: we beginnen met de verste van de door Frank aanbevolen stations en werken ons gedurende de dag gestaag een weg terug naar Niedereschach. Iets na negen uur geven een paar gele linten net na het verlaten van de bebouwde kom van Glatten de juiste afslag naar het eerste station aan: Steinbruch Glatten. Hoewel met het offroad-rijden in een steengroeve toch een soort van mini-jongensdroompje uitkomt, zit er ook wel lichte spanning in lijf en leden. De regen van de afgelopen dagen en nacht heeft duidelijk zijn sporen nagelaten, als dat maar goed gaat met de banden. En dan is er ook nog de route. Hoewel een groot deel van het traject voor het blote oog verborgen blijft, zien we wel dat de gele route al na een meter of dertig wordt gesierd door een behoorlijk steile klim. ‘Maar als die aftandse Dominator met zijn niet al te beste bandjes rond komt, dan kunnen wij dat ook’, is onze gezamenlijke gedachte (let op: dit klopt weliswaar in theorie, de praktijk kan echter duidelijk weerbarstiger zijn).

De roadbooks worden netjes bij de stempelpost afgegeven, de brommers gestart en met Gods gratie gaat het op weg. Ondanks het losse gesteente onderaan de heuvel blijkt de klim helemaal niet zo moeilijk. Het modderige daaropvolgende deel daarentegen wel met onze banden. Vervolgens weer een klimmetje, gevolgd door een afdaling vol natte klei, en zo werken we ons behendig door de groeve terug naar het startpunt. Dat ging nog niet echt heel soepel en vanzelf, maar dat technische offroad-rijden heeft altijd wel een beetje aanloop nodig. Makkelijk is het ook zeker niet, uitdagend wel. Maar goed, als je altijd maar binnen de geijkte kaders blijft, leer je nooit wat. Dus snel op voor het tweede rondje, waarbij direct duidelijk wordt dat je echt serieus de aandacht erbij moet houden. Een GS-rijder voor me verliest halverwege de eerste klim de controle. De motor draait zich een kwartslag, het achterwiel krijgt weer grip en de boxer peert ’m zo het lange gras op de helling naast de piste in, waarna de hele mieterse boel omvalt. Ad, die vlak achter me rijdt, ziet nog net de banden boven het maaiveld uitsteken. Ging best hard, maar nog geen tien minuten later zien we de krasse zestiger met zijn 1200 weer vrolijk een nieuwe poging wagen, die gelukkig wel slaagt. Dat iedereen-helpt-elkaakarakter is tekenend voor het hele evenement en zorgt echt voor saamhorigheid. Waanzinnig leuk! Door naar het tweede station: Dürrenmettstetten.

Wederom een steengroeve, maar dan een stuk groter dan de eerste. Een ultieme speeltuin voor volwassen kerels én vrouwen, want die rijden er ook veel rond. Ook met dikke 1250-boxers, wat echt diep respect afdwingt onder dergelijke omstandigheden. Hoewel deels best nog nat, is de uitgezette proef heel goed te doen. Gevarieerd ook dankzij extra uitdagingen als heuvels en springbultjes, die je niet per se moet maar wel kunt pakken als je wilt. Een 180-graden knik, direct gevolgd door een pittige klim met natte kleiondergrond, zorgt de eerste ronde nog voor een behoorlijk natte rug, maar als we eenmaal het juiste pad in de smiezen hebben gaat het ronde na ronde steeds behendiger. Man, hier kun je je moeiteloos een hele dag vermaken, maar de stempelpost is onverbiddelijk: vijf rondes gehad, dan ‘ist Schluß’. Dus op naar de volgende, Dunningen, want die willen we zeker afvinken. De nog altijd actieve steengroeve, waar ook vandaag gewoon gewerkt wordt trouwens, stond al lang op het verlanglijstje van Frank Gerlach, maar de eigenaar hield altijd de boot af. Tot dit jaar. Het is niet moeilijk om te raden waarom Frank hier zo graag een proef wilde uitzetten: de groeve is enorm, heeft stenen plateaus, steile hellingen, rotsklimmen, snelle gravelpaden, langzame waterdoorwadingen, alles wat je maar wilt. Op een steile afdaling met slechts twee diepe sporen en een direct daaropvolgende scherpe linkerbocht na, is de proef heel goed te doen. Of wij beginnen de kneepjes van het vak een beetje onder de knie te krijgen, dat kan ook. Vijf keer rond stilt de honger niet, maar dat had tien keer ook niet gedaan.

Inmiddels begint de tijd te dringen, we willen eigenlijk nog naar Sonnenbühl, maar dat is te ver rijden. Bovendien willen we ook nog naar het station in Zimmern, want daar organiseren ze ook proefritten. Lijkt ons ook wel geinig om even mee te pakken. Blijkt een foute keus achteraf, het enduro-parcours is zeiknat, de banden vinden niet of nauwelijks grip, het voelt vooral als schaatsen. Halverwege kap ik ermee, Ad niet, die zwemt het rondje nog even af. De gebrekkige voorbereiding met betrekking tot het vooraf uitstippelen van een route komt ons uiteindelijk duur te staan. Na vier stations is de tijd op, een vijfde gaan we nét niet meer redden. ’s Avonds bij het vuur, onder het genot van een biertje en met het roadbook in de hand, is het plan voor volgend jaar al helemaal gesmeed: zeven uur ontbijt, uiterlijk kwart voor acht op de motor en meteen het verste station pakken. En dan met de juiste banden, want de rode pistes zijn toch ook wel erg aanlokkelijk. À propos juiste banden: maandag na het evenement valt een mailtje van Vivien in de bus: de banden zijn gearriveerd. Tuurlijk…