Mijn trots – Werner van Brussel en zijn Yamaha RD350

“Eigenlijk is het een neef geweest die me aan het motorrijden bracht, nadat hij eens met een vlamnieuwe Kawasaki Z900 bij ons op de koffie kwam. Ik was direct verkocht en op mijn negentiende heb ik van mijn eerste salaris direct mijn eerste rijles geboekt. Het was midden in de winter, maar ik moest en zou dat rijbewijs halen. Net als iedereen ben ik toen begonnen op een Honda CB500, met zo’n proefvergunning L-plaatje achterop. Al vrij vlot na de CB volgde een Kawasaki Z500, na een jaar of twee gevolgd door een Honda CB900 Bol d’Or. Ik reed in die tijd altijd met een groepje vrienden, waarvan er eentje ook een Bol d’Or had maar deze inruilde voor een gloednieuwe Yamaha RD350. Ik vond dat destijds helemaal niets, een drie-en-eenhalfje, terwijl ik een 900 had. Op een mooi stuk weg dacht ik even gas te geven en hem wel achter me te laten, maar tot m’n stomme verbazing bleef hij niet alleen in m’n achterwiel hangen, hij vloog me in een bocht ook nog eens buitenom voorbij.

Nou stond de Bol d’Or ook niet echt bekend om zijn stuurkwaliteiten, maar zo strak als die RD voorbij kwam, was niet normaal. Het was voor mij reden om toch maar eens naar zo’n ding te gaan kijken. Bij Neutkens in Westerhoven stond er eentje te koop, een 83’er ook nog. Met m’n vrouw achterop erheen, maar zij vond het helemaal niets, ze was vooral fan van de Honda waar ze goed op kon zitten. Toen ik na de proefrit terug kwam en m’n helm afzette, wist ze al genoeg: ‘Gij gaat dat rotding kopen!’. Ze had gelijk. De koop was een schot in de roos, zo’n RD is fantastisch, ik heb daar zoveel goede herinneringen aan. Ik weet nog dat ik een keer op de rondweg van Eindhoven naast een CB750 stond en die man keek echt minachtend op mij en m’n ‘bromfietsje’ neer. Maar toen we volop optrokken en weer tegelijk bij het volgende stoplicht kwamen, vroeg ’ie verbaasd of dat ding opgevoerd was? Maar dat was ’ie niet, standaard was zo’n RD al zo snel.

Je trekt in z’n één door tot de toerenteller precies bovenin staat, gas dicht en weer open en hop, je zet ’m zo op het achterwiel. Wheelies, stoppies, dingen die je destijds met een zware viertakt niet kon, deed de RD met speels gemak. Echt fantastisch om te rijden, maar reizen is een ander verhaal. We wilden op vakantie en daarom heb ik de RD toen ingeruild voor een Suzuki GSX1100. Een maand of acht, negen heb ik die gehad, maar toen moest er toch weer een RD350 komen. Ik was zo verslingerd aan die dingen, aan dat venijnige van zo’n tweetakt kan niets tippen. Uiteindelijk is die RD ook weer weggegaan, waarna ik een behoorlijke tijd andere motoren heb gehad. Ergens rond 1996 heb ik wel nog een keer een ’88 RD350 LC2 gehad, zo eentje met kuip. Die had wat technische problemen, die ik uiteindelijk allemaal heb opgelost, waarna ook de rest van de motor helemaal is opgeknapt. Onder meer het blok heb ik toen helemaal fris gemaakt. Er zat wat tijd tussen mijn tweede en derde RD en dan blijkt toch dat de herinnering mooier is dan de werkelijkheid. In zijn tijd was de RD een snelle motor, maar inmiddels was ’ie ingehaald door de tijd, zowel qua wegligging als qua vermogen. Tegen motoren die je er eerder makkelijk uit reed, had ik nu geen schijn van kans. Vanalles heb ik daarna nog gehad, maar mijn interesse in tweetakten is nooit weggegaan. Ik heb zelfs naderhand ook nog wel wat tweetakten gehad, een GT750 waterbuffel en een Kawasaki 400 driecilinder. Maar die RD’s zijn altijd blijven hangen, dat blijft gewoon een supermooie motor, tijdloos ook. Ik vind het nog steeds wel een moderne motor om te zien. Drie jaar geleden is mijn vrouw plotseling overleden en dat brengt heel wat teweeg. Er komen allemaal herinneringen van vroeger boven, en daar zaten die RD’s natuurlijk ook tussen. Als we dan met z’n tweeën gingen rijden en ik zette die RD op z’n achterwiel, dan kreeg ik altijd een flinke por van haar. Dat soort zaken haal je dan terug. Een goed half jaar geleden had ik het er met een vriend over, dat als er ooit een RD voor een mooie prijs voorbij zou komen, al was het een opknapper, ik die wel wilde hebben. Nog diezelfde avond zag ik deze staan in België.

Helemaal gereviseerd, hij moest nog worden ingereden en alle papieren en rekeningen zaten erbij. Ik ben met die vriend wezen kijken, hele aardige verkoper, een echte tweetaktliefhebber ook en het was al snel duidelijk. Bij het ophalen nodigde die man ons uit om een kijkje in zijn loods te nemen en wat we toen zagen: allemaal tweetakten, een RD500, RG500, twee NS400’s. Die man was bezeten van tweetakten, toen wist ik dat ik echt iets goeds had gekocht. Ik was eigenlijk van plan om ’m in de huiskamer neer te zetten, enkel om er naar te kijken. Maar dat vond ik ook weer jammer, dus ben ik er toch mee gaan rijden. Het gevoel van vroeger was meteen terug, dat snerpende geluid, fantastisch. Als ik ga rijden doe ik ook nooit oordoppen in, vind ik zonde. Alleen al het contact aanzetten en dat geluid van dat motortje van de powervalve. Als ik dat hoor, zie ik mezelf weer terugkomen bij Neutkens met die glimlach op m’n gezicht!”