Reizen Bergisches Land
Het is ieder jaar weer hetzelfde liedje: het seizoen wordt veel te vroeg verdrongen door de naderende herfst en onontkoombare winter. Dan is het natuurlijk des te belangrijker om de laatste mooie herfstdagen goed te benutten voor de finalerit, de melancholie te voelen van de gekleurde bossen en de motorfietsen nog een beetje de ruimte te gunnen om uit te razen. Bijvoorbeeld in het prachtige Bergisches Land, op slechts een steenworpafstand van Nederland!
Gaat het bij jullie niet ook zo? Komt het naderende einde van het motorseizoen niet altijd toch nog als een verrassing? Te snel vooral. Je wilt nog zo veel tochten maken, maar plotseling vallen de bladeren van de bomen, de winter begint een beetje te naderen en misschien is het komende zonnige en lauwwarme weekeinde in oktober of misschien november wel de laatste kans voor een tochtje op de motor dit jaar. De natuur verzet zich voor een laatste keer nog eens flink. De bossen vertonen de mooiste kleuren van het jaar voordat ze veranderen in een depri-grijs-bruine tint en overgaan in een winterse slaapzucht. Nou, vooruit dan maar! Je moet natuurlijk wel bedenken dat het zomaar zou kunnen zijn dat een tocht rond dit jaargetijde al gauw kan eindigen in een groot waagstuk. Blijft het weer goed, of toch niet? De weersvoorspelling helpt ons vandaag niet echt verder. Dichte mist, maar ook zonnige perioden worden voorspeld. Nu is het belangrijk om flexibel te zijn en open te staan voor alle opties.
Op het moment dat we Keulen achter ons laten hangt de zon gelukkig net boven de horizon. Jammer dat ze alweer onder gaat als we enkele kilometers verder zijn. Dichte mist, het is koud en nat. We rijden in noordoostelijke richting door de grijze massa heen en hopen dat zich dit beperkt tot het Rijndal en dat de heuvels van het Bergische Land (Bergse Land) zich ongegeneerd uitstrekken in de herfstzon. Zonneschijn in het Bergische Land? Jawel, dat schijnt daadwerkelijk af en toe voor te komen. Hoewel deze streek tot de regenachtigste regionen van het land behoort en niet voor niets de koosnaam ‘Lieve-Heers pispotje’ heeft.
Met veel geduld boort de lichtstraal van de Ténéré gaten in de mist, Birgit probeert met haar Versys mijn achterlicht niet kwijt te raken. We rijden langzaam door het dal van de Wupper en de donkere sparrenbomen lijken op reuzen uit het Rijk van Mordor. Met leisteen beklede gevels glijden langs ons heen. Ook de machtige burcht van Berg. 850 jaar geleden leefde Graf von Berg hier, naambeschermheer van het Bergische Land. Er is een herfstmarkt vlak voor het historische metselwerk. Warm geklede handelaren staan bij hun stands te wachten op toeristen. De geur van Glühwein hangt in de lucht. Snel wegwezen hier!
Het feit dat we er nog een keertje op uit zijn getrokken zit ons toch behoorlijk dwars. Thuis zou nu de openhaard gezellig branden, we zouden met vrienden kunnen dwepen over onze laatste tocht door de Alpen of gewoon lekker op de bank kunnen hangen. Dat het display van de Kawasaki niet beschikt over een ‘nevelradar’ is ook absoluut niet handig. Dat zou nu een echte uitkomst zijn. Maar dan is er toch nog een sprankje hoop! De troosteloze grijze kleur lijkt iets te veranderen, wordt eerst alleen maar een beetje lichter, neigt dan een beetje naar een gelige kleur die zich vervolgens snel versterkt en dan opeens…hop…opent zich het nevelgordijn en zien we plotseling een totaal andere wereld. Een wereld vol van licht en kleuren. Zie je wel!
De natte jacks dampen in de zon, met angstige blikken kijken we in onze achteruitkijkspiegels. Niet dat de mist ons weer inhaalt. Voor de zekerheid rijden we nog een aantal kilometers totdat de nevel buiten ons bereik is. Bij de Bever-stuwdam kunnen we eindelijk onze motoren parkeren. Even bij de oever zitten en genieten van de warmte en het licht. Bijna nergens zijn er zo veel stuwdammen als in het Bergische Land en het aanpalende Sauerland. De meeste dammen werden al in de 19e eeuw gebouwd om aan de grote vraag naar water te voldoen door de florerende industrie. Vandaag de dag worden ze vooral gebruikt als drinkwaterreservoir of voor zomerse vrijetijdsgenoegens.
We zwieren en draaien ons voort van het ene meer naar het andere, ontwijken de irritante hoofdwegen en verbazen ons liever over de kleine weggetjes die ons leiden langs chaotische kleurencocktails van eiken, beuken en berken. We laten bladeren opwaaien en snuiven de heerlijke modderige geuren van de herfst op. Totdat we bij Unterneger en Oberneger in het Negertal aankomen. Maar kijk nou toch uit! Dit zou toch niet mogen in tijden waar negerzoenen chocozoenen worden genoemd en de zwartepietendiscussie steevast in juni alweer oplaait. Oberneger zou dan misschien politiek correct moeten worden veranderd in Oberschwarzer of zoiets? Bovendien is Negertal, de oorsprong van de naam ligt verborgen in het pre-Germaanse tijdperk, bij lange na niet de enige rare plaatsnaam in het Bergische Land. Andere vreemde oude plaatsnamen zijn Unterommer, Halbhusten, Windfus, Husten, Zweiffel, Dohrgaul, Dhünntal en Baukloh.
Het wordt de hoogste tijd om de motorfietsen nog een beetje uit te laten razen voordat de duisternis haar intrede doet. Via kleine bochtige weggetjes met bijna geen verkeer rijden we in zuidwestelijke richting. Gewoon een stukje rijden, genieten en de warmte voelen van de zon. Begin oktober voelt dit heerlijke weertje aan als een godsgeschenk. Wie weet, misschien liggen de bruine heuvels over twee weken al bedekt onder een witte sneeuwlaag. Het Bergse Land ligt op een hoogte tussen de 250 en 500 meter, de lente laat doorgaans iets langer op zich wachter, terwijl de herfst en winter juist weer iets eerder van zich doen spreken. Zeker in richting het eind van het jaar is koud weer nooit heel ver weg. Juist deze gedachte scherpt de zintuigen. Zorgt voor een veel intensievere beleving bij elke bocht die we nemen en iedere keer als we een stoot gas geven. Veel meer dan bij het zoveelste tochtje in de zomer, waarbij je het mooie weer maar al te snel voor lief neemt. De zon, zo blijkt weer eens te meer, moet je koesteren. Overal en altijd…
Er liggen verbazingwekkend veel kleine weggetjes verstopt tussen de heuvels. En dat terwijl het Bergische Land volledig ongeordend is bebouwd. Niettemin is het er erg afwisselend, zijn er vele kleine plaatsjes, enkele boerderijen en hoeves in de traditionele zwartwitte vakwerkstijl met witte raamkozijnen en groene houten vensterluiken. Loof- en naaldbossen, weiden en akkers. Allemaal opgedeeld in kleine kavels. Soms komt deze regio over als het landschap van een modelspoorweg. We laten ons gewoon een beetje gaan. Slaan een keertje rechtsaf en dan weer een keertje linksaf, precies zoals het ons maar net uitkomt. En op de wijze ontdekken we de mooiste routes: Meinerzhagen, Fürwigge-Talsperre, Verse-Talsperre, van Marienheide via Genkel naar Lantenberg of van Hohkeppel via Linde en Kürten naar Wermelskirchen. Stuk voor stuk motorpareltjes die het gemoed tot in het diepst van de ziel weten te prikkelen.
Jammer dat de dagen alweer zo kort worden. Te kort eigenlijk. De dalen raken alweer gevuld met fijne witte sluiers en de zon dringt net door tot de laagvlakte achter Keulen. Het uitzicht vanaf de Bergische hoogten in westelijke richting is grandioos. Helaas is er geen tijd meer om verder te mijmeren. We moeten, of beter gezegd willen verder. De laatste zonnestralen optimaal benutten. Maar al na de tweede bocht dringt zich een déjà vu gevoel op, eentje waar ik prima zonder had gekund. De nare mist slokt ons alweer op terwijl we het Rijndal nog niet eens helemaal hebben bereikt. Maar dat zal ons hier en nu een worst wezen, want we zijn getrakteerd op een schitterende dag, die niemand ons nog kan afpakken. Absoluut de perfecte laatste tocht van het jaar. Aan de winter willen we gewoon nog even niet denken. Daarvoor hadden we vandaag gewoonweg te veel plezier. En misschien, héél misschien, kunnen we er nog een keer op uit trekken. Ja, dat zou mooi zijn…
