Tips & Tricks

COLUMN RENÉ VAN BENTHEIM
BERGEN, EEN WERELD APART
In de prachtige maand mei heb ik mijn eerste buitenland tripjes al weer gemaakt. Op Hemelvaartsdag vertrokken we met als doel om tot de Pinksteren een deel van Europa te doorkruisen. We hadden vooraf geen hotels geboekt, maar gingen in de namiddag steeds op zoek naar een leuk familiehotel.
Dat ging prima en meestal zaten we rond vijf uur in de middag aan ons biertje, dat na ritjes van rond de 300 kilometer uitstekend smaakte.
Rijden in het buitenland is toch altijd net iets anders dan in je vertrouwde omgeving. Ik heb al eerder geschreven dat kruispunten er vaak anders uitzien en dat er soms verrassende wegsituaties zijn, met name in de bergen. Ook is er in de Alpen en Dolomieten niet veel keuze voor alternatieven qua routes. Op een van de dagen vertrokken we met regen. We hadden de berichten gecheckt, ook bij de hoteleigenaar, maar het is me in de loop van de jaren opgevallen dat het weer in de bergen niet altijd het weerbericht volgt. We hadden ons dus ingesteld op een hele dag regen en waren daar op gekleed. We moesten die dag een pas over met hellingpercentages van wel 20%. Op weg naar boven zakte de temperatuur echter gestaag richting nulpunt. Met nog een aantal haarspelden te gaan naar de top ging de regen achtereenvolgens over in: dikke regen, natte sneeuw en uiteindelijk sneeuw. Het wegdek veranderde mee. Nadat de sneeuwpap overging in een wit wegdek en de tractiecontrole steeds vaker begon in te grijpen bij het ronden van een haarspeld, besloten we om maar weer naar beneden te rijden. Dit moest dan wel weer via dezelfde weg, omdat er geen alternatief was. Wel iets om rekening mee te houden als je in mei de bergen in gaat. De sneeuwgrens kan zo maar zakken. Gelukkig scheen de volgende dag de zon volop en konden we alsnog de geplande route rijden.
Een kleine drieduizend kilometer later waren we weer veilig thuis en konden we terugkijken op een prachtige ‘Tour d’Europe’. We vertrokken op de bonnefooi, maar de motoren werden vooraf wel even vertroeteld met onder andere vers rubber. Je wilt immers niet met een gladde band de bergen over. Omdat we via secundaire wegen afzakten richting Zuid-Duitsland hadden we drie dagen de tijd om te wennen aan een andere omgeving/regels en infrastructuur. Voordat we serieuze haarspelden kregen, hadden we dus al kunnen oefenen.
Het weekend na Pinksteren zat ik al weer in Duitsland als trainer voor een Bergvaardigheidstraining. Twee keer een dag met drie enthousiaste mensen een route van ruim 200 kilometer rijden. De deelnemers investeren in hun eigen (en andermans) veiligheid. Ieder leert op zijn eigen niveau zaken op het gebied van met name de waarnemingscyclus, plaats op de weg in de verschillende weg- en verkeerssituaties. Daarnaast wordt er aandacht besteed aan het op de juiste manier rijden van haarspeldbochten. Voor menig Nederlander een redelijk onbekend fenomeen, waarbij je als motorrijder met weinig ervaring op dit gebied zomaar om kunt vallen of op de verkeerde weghelft terecht kunt komen. Dat moet je niet willen. Vaak zijn de gevolgen van zo’n situatie duurder dan zo’n training. Een mooie zomer gewenst, mijn voorjaar was in elk geval top!