Texas Tornado Bootcamp

Altijd al eens een echte dirt-track-training willen volgen? Geen probleem. Maar dan wel graag volledig in stijl op echte Texaanse ondergrond. Tijd om eens op bezoek te gaan bij ex-coureur Colin ‘Texas Tornado’ Edwards en zijn trainingsranch.

Jake Johnson steekt eerst streng zijn linker wijsvinger omhoog, om er vervolgens steeds breder grijnzend aan toe te voegen: “Safety First!”. Antwoord verwacht de meervoudig Amerikaans dirt-track-kampioen überhaupt niet van zijn 22 leerlingen. De motor van zijn Yamaha huilt kort voor de meester volledig dwars de volgende haarspeldbocht in duikt. De kleine machine glijdt praktisch volledig plat liggend over het uiterst gladde natuuroppervlak in de hal. De 22 toeschouwers vragen zich vertwijfeld waar Johnson in deze extreme positie in hemelsnaam zijn rechterbeen heeft gelaten.
Maar tijd om ons te blijven verbazen of zijn houding te bestuderen is er niet. We moeten het voorbeeld van Johnson maar in ons hoofd prenten en ons concentreren op een goede tijd in de Superpole. Desalniettemin was het een vermakelijk demorondje, wat Mister Johnson ons voorschotelde. Al was het maar vanwege zijn uitdossing, want bij wijze van hoge uitzondering reed hij namelijk in short, t-shirt en slippers en – “Safety First” – helm en zonnebril!
Voor de spanning van die aanstaande Superpole alle aandacht opeist, maken we eerst een kleine rondgang over het terrein. Colin Edwards, de ‘Texas Tornado’, die velen van ons zich ongetwijfeld herinneren als tweevoudig superbike-wereldkampioen, MotoGP-coureur, teamgenoot van Valentino Rossi in het Yamaha fabrieksteam, die Colin Edwards bestiert hier samen met vriend Mike Meyers het hele gebeuren. Net als veel andere Amerikaanse coureurs kan ook Edwards bogen op een breed fundament aan offroad-ervaring en -training in zijn carrière. Van motorcross tot duizenden dirt-track-rondjes op de ranch van Kenny Roberts. Dus wat lag er meer voor de hand om na zijn actieve loopbaan een boortcamp te starten? De uitgesproken familieman Edwards ging vergeleken met de puristische Roberts echter nog een stap verder en bouwde met zijn vrienden meteen maar een complete speelplaats. Hij kocht in de buurt van zijn woonplaats Houston een flinke lap grond, bouwde een grote werkplaats, een doordacht en volledig verlicht trainingscomplex, een saloon, keuken, slaapplekken, douche- en wasruimtes en alles wat je maar kunt bedenken. Prettig neveneffect voor wapenfreak Edwards: er is ook nog een volledig uitgeruste schietbaan.

Wie meedoet aan de vierdaagse cursus, krijgt een tas met uitrusting en kan een van de geparkeerde 125 cc Yamaha’s uitzoeken. En vanaf dat moment is het zaak om vooral lekker te ontspannen: alles kan, niets moet. Iets als een gepatenteerd leerprogramma is er niet in het Texas Tornado Boot Camp en ook de garantie dat je na een paar dagen oefenen op de voetsteunen door de bochten glijdt wordt niet gegeven. Maar de bandbreedte aan mogelijkheden is gigantisch. Zo leerde de Française Marine zonder enige ervaring motorrijden, anderen oefenden ’s avonds bij kunstlicht uren lang wheelies of duikelden net als een overijverige Italiaan iedere vijf seconden over het stuur. Wie zich, net als een Duitse bandenhandelaar, liever met een ijskoud biertje in de hand laaft aan het bijzonder aangenaam schijnende zonnetje wordt ook geen strobreed in de weg gelegd, maar de regels zijn dan wel kip en klaar: een hand met daarin een blikje bier mag die dag niet meer aan een gashendel draaien of de trekker van een geweer indrukken.
Over trekker gesproken: na een intensieve rijtraining is er na de middagpauze gelegenheid voor het extreem snel moe wordende lichaam om even een beetje op adem te komen op de schietbaan. “Wie heeft er wel eens geschoten?”, vraagt Colin Edwards, die zich wat dat betreft geen illusies maakt over de vaardigheden van zijn Europese gasten. Nagenoeg niemand. Wat volgt is een bliksemcursus in de Amerikaanse volkscultuur. Van pistolen en pumpguns tot het angstwekkende reuzekaliber van een Bushmaster BA50; alles is er. Maar uiteraard gaat er bij een coureur als Edwards niets zonder lol en een competitie-element. Al op de tweede dag wacht dus een parcours met stopwatch. Kleiduiven schieten, metalen figuren, liggend schieten en een spurt tussen de afzonderlijke schietlocaties.
Ook de antroposofische Waldorf-scholier zou het misschien één keer in zijn leven uit kunnen proberen; hoe je zo’n ervaring vervolgens een plek geeft, moet ieder voor zich bepalen.

Het verschil tussen een Europees geënte levenswijze en de ‘American way of life’ is sowieso natuurlijk al een spannend gegeven. ‘Europees’ staat voor meer structuur, serieus bezig zijn en de deelnemers waar mogelijk zo veel mogelijk in de watten leggen. Bij Colin Edwards kauwen ze tabak, houden ze van een lolletje trappen en drukken ze je het liefst bij alles een stopwatch onder de neus. Die zachte ‘drukopbouw’ is dan een beetje de rode draad en de eigenlijke trainingsfilosofie. Of het nu gaat om het lollige demo-rondje op slippers of om de angstaanjagende rempunten als de cracks er eens echt voor gaan zitten; je kijkt er naar, denkt na en overwint je zelf. Vervolgens probeert iedereen plotseling zijn startnummer naar een hogere plek op de lijst met rondetijden te krijgen. Tussendoor is er een afvalrace, een teamrace of kun je je zenuwen testen tijdens een wedstrijdje laat remmen.
Dan gaat het gas weer dicht. De smokergrill walmt rustig in de wind, relaxte lunch, middagpauze. Je kunt ontspannen een beetje rondhangen of met Colin en de instructeurs over de racerij of de wereld discussiëren. Alleen nu even niet, want het is alweer tijd voor de Superpole, de hartslag schiet alweer omhoog. Chefinstructeur Joe Prussiano kijkt je daarbij vanaf de startstreep diep in de ogen: “Ready? Gooo!”