Siffels op het circuit

Omdat de knie eindelijk eens aan de grond moest, ging MotoPlus-columnist Maarten Siffels op circuitcursus bij voormalig GP 250-winnaar Wilco Zeelenberg. Gewapend met een 220 kilo zware BMW-boxer met straatbanden én voorzien van klaphelm mengde Maarten zich op het circuit van Almeria tussen de snelle jongens en een enkel snel meisje. In zijn dagboek lees je hoe het hem verging. Ruim twee weken van tevorenHet is nu echt begonnen. In de garage ligt een stapeltje banden en staan doosjes met extra kleppendeksels. In een grote sporttas verzamel ik pak, helm en rugprotector om mee te geven op transport. De motor heeft een beurt gehad en is tiptop afgesteld. Een busje met trekhaak heb ik geregeld en ik kan de kar van mijn dealer lenen. Ik maak een lijstje met dingen die ik absoluut niet mag vergeten, zoals zonnebril, bandenspanningsmeter en de motorsleutels. [Bild: 071103FVEF4603]Anderhalve week van tevorenDe brief met vlucht- en andere gegevens is gearriveerd. De namen van de marshalls staan er ook in. Zo’n beetje de hele Nederlandse racetop gaat mee. Maar ik zie ook de namen van Barry Veneman, David Checa en Fabien Foret. Wereldtoppers!Samen met de vaste motormaat breng ik de motor naar het transportbedrijf in Bodegraven. In een grote loods staan zo’n zestig motoren, liggen hoge stapels banden en ontmoet ik Wilco Zeelenberg. Aardige man. Je mag je eigen motor helpen inkratten en tassen en banden eraan vastmaken. Daarna gaat er folie om de kratten en worden ze met de heftruck in de vrachtauto’s gereden. Daar gaat mijn fietsje! Doen jullie er voorzichtig mee? [Bild: 071115FVEF4730]De vertrekdagNauwelijks een oog dicht gedaan. Ben om vijf uur op Schiphol en wordt supersnel ingecheckt. Om vijf over vijf kan ik al met een vers motorblaadje aan de koffie. In het vliegtuig zijn de meeste leden van de groep makkelijk te herkennen. Ze dragen “merkkleding”, met een voorkeur voor Yamaha. Qua leeftijd zit ik overigens helemaal goed. De dominante haardracht is grijs en niet helemaal dekkend op de kruin. Na de landing in Alicante volgt nog een busrit van dik twee uur. Bij een koffiestop wordt ook de eerste zon getankt: 23 graden, half november! In de bus kijken we DVD’s met hoogtepunten uit het oeuvre van maestro Wilco zelf. We zien hem weer als eerste de laatste bocht tijdens de TT Assen van 1991 ingaan en als derde eruit komen. Het ‘Zeelenbergdrama’, zoals hij het zelf noemt.De hotelkamer deel ik met Ferry van Rijn, nu nog middenmoter in het ONK Dutch Superbikes, maar vastbesloten het dit jaar beter te doen. Ferry verwacht een van de snelsten van deze week te zijn. [Bild: 071115FVEF6874 + 071112FVEF1235]Circuitdag 1: het circuit leren kennenOm half negen vertrekt de bus naar het circuit. Naar rondetijd en ervaring worden we ingedeeld in groepen. Ik heb geen van beide, dus kom in groep 9 terecht. Onze marshall is Tjalling Elzinga (Supercup 600, ONK Supersport). Tjalling is een rustige Fries. Zijn motto voor vanmorgen: “kijken en sturen tegelijk is al moeilijk genoeg”. De eerste sessie verloopt een beetje haperend. Na één rondje komen we binnen omdat een Ducati koelwater lekt. Daarna rijden we weer een keer door de pitstraat omdat er iemand wel heel ver achter blijft. Na de tweede sessie van de snelste groep wordt het eerste schadegeval uit de grindbak gevist. De rijder komt er met een pijnlijke vinger van af. De derde sessie begint het circuitrijden te wennen…tot bij het opkomen van start/finish de achterkant van mijn motor een flinke stap opzij zet. Dan gaan meteen de volgende twee bochten ook mis, ontdek ik. Te vroeg op het gas misschien?De Franse kok heeft voor een lunch met confit de canard gezorgd. Echt heel erg lekker, maar ik houd me in. Anders wordt het vanmiddag uitbuiken in plaats van rondscheuren. De eerste sessie na de lunch gaat inderdaad bagger, maar in de laatste sessie van de dag neemt Tjalling me op sleeptouw. We rijden nu wat agressiever. Ik merk dat ik sommige stukken van het circuit al een beetje in mijn hoofd heb. Maar er zijn ook bochten die ik iedere keer weer verknal. Overal zijn pionnen neergezet, waar je naartoe kunt sturen. Dat moet ik dan ook wel doen, ja! Anders kom ik nooit uit groep 9….[Bild: 071113FVEF3605 + 071115FVEF6564]Circuitdag 2: lijnen rijden en zwetenHoera, ik mag vandaag in groep 8 beginnen! Hoewel we pas na de derde dag zelf horen welke tijden we gereden hebben, worden de groepen elke dag opnieuw ingedeeld. Ook mijn verblijf in groep 8 is maar van korte duur, want na twee ochtendsessies mag ik naar groep 7. Helemaal trots: hier kan ik mee thuis komen!De werkplaats, onder leiding van Edwin Ott, draait intussen overuren. De snelle mannen verstoken per dag een setje banden. Veel gesprekken gaan daar ook over. Ik begrijp dat een slechte tijd in ieder geval nooit aan de rijder zelf ligt. Gaat het niet goed, dan zijn het de banden of de veerinstellingen. Keurend kijk ik eens naar mijn eigen sportieve straatbanden. Pilot Power 2CT. Ik heb er nieuwe om zitten en een extra set mee. Voorband ziet eruit alsof hij nog nieuw is. Wel tot aan het randje gebruikt! En achter toont gebruikssporen en van die mooie rulletjes langs de rand, maar ik kan er vast nog wel een dagje mee doen. De spanning is intussen gezakt naar circuitwaarden: 2,1 bar voor en 1,9 bar achter. ’s Middags rijd ik achter Wesley van Nieuwenhuizen (ONK en IDM Superbike). Wesley rijdt weer anders dan mijn eerdere marshalls. Hij verbindt bochten. Van drie rechter bochten achter op het circuit maakt hij eigenlijk één heel lange rechterbocht. Verder kan ik de middagsessies kort samenvatten: zweten! In groep 7 gaat het een stuk sneller. Insturen in de chicane zonder remmen? Een stuk moeilijker als je tien kilometer harder rijdt. En ineens krijg ik ook problemen met mijn zithouding. Of ga ik er onderweg te veel over nadenken. Ik kan vroeger op het gas, volgens Wesley. Dit commentaar ga ik de komende dagen nog wel vaker horen. Maar als ik dan uit de krappe knik naar rechts lekker op het gas ga, sta ik bijna dwars. Hoooooooo! Een slikmomentje. In de laatste sessie van de middag gaat het echter weer lekker. Tot ik na een ronde of vier ineens de weg kwijt ben. Is dit nou de eerste of de tweede links-rechts combinatie? Tijd om de pits op te zoeken. [Bild: 071116FVEF0840] Circuitdag 3: ongeschoren snelAls we wakker worden, blijkt de watervoorziening van het hotel te staken. Scheren schiet er bij in. We gaan voor de ruige-mannen-look! Vandaag wil ik me op twee dingen concentreren: houding en schakelen. Waar kan ik door een versnelling hoger te gaan nog aan snelheid winnen, zonder die weer te verliezen door terug te schakelen? Het weer is andermaal perfect en mijn strategie werkt ook. De eerste twee sessies gaan briljant (voor mijn doen dan, hé). Letten op mijn houding heb ik vertaald in er zo min mogelijk op letten. Gewoon bil naast het zadel, remmen, knie uit en insturen, alsof ik dit al jaren doe. Vroeg en stevig insturen blijkt ook beter te werken dan al te heftig verzitten. Zelfs de lange linkerbocht rij ik nu een versnelling hoger (en een stuk harder). De motor blijft er rustiger, ik gebruik wat meer asfalt en kan sneller naar de volgende bocht toe accelereren. Ook schakel ik op weg naar de chicane nog een keer op, boven op de heuvel. Dan beweegt de hele fiets. Stoer gevoel! De enige andere BMW, een R1100S Cup-model, zit ook in mijn groep. Het schept een band om samen over het rechte eind te donderen. Waar we overigens wel door een roedel R1’s en GSXR-en worden ingehaald. De eerste middagsessie moet ik overslaan, omdat de nieuwe achterband wordt gemonteerd. Balanceren gaat helaas niet lukken. Op het buitenmodel gat in de BMW-velg is door Edwin Ott en zijn monteurs niet gerekend.In de volgende sessie valt de groep uiteen. Ik begin voorzichtig, met mijn nieuwe achterband en halverwege komt ook David Checa nog eens langs vliegen. Bij mij gaat hij binnendoor, bij de volgende buitenom en dan weer binnendoor. Wat gaat dat hard! Toch probeert een van de rijders in de snelle groep Checa later bij te houden. Gaat twee bochten goed, daarna vindt hij zichzelf terug in de grindbak. Ik besef steeds meer dat hard gaan vooral ontdekken is wat je niet kan. Of in ieder geval nóg niet….’s Avonds wordt (eindelijk) de lijst met rondetijden uitgedeeld. Ik sta 49e (van de 58) met een beste tijd van 2.03.89, net achter de andere BMW. Begonnen met 2.12 is het nu de uitdaging om onder de 2 minuten te komen. Moet kunnen. Een jongen in mijn groep, die me vooral in de weg reed, heeft al een 2.01 staan. Overigens is de snelste rijder Michael van der Mark, een ventje van veertien op een 125 cc en de zoon van oud GP-coureur Henk. Rijdt 1.44! Alles is betrekkelijk. [Bild: 071113FVEF4509]Rustdag: tussen de Spaanse bejaarden’s Morgens breng ik een bezoek aan de sportschool van het hotel, daarna zoek ik een strandtent op. Met een visje en een flesje wijn breng ik in de zon de middag door. Kijk nog even naar de lijst met tijden. Heb er gisteren al veel sterke verhalen over gehoord. Niet van mijn kamergenoot Ferry, trouwens, hoewel hij de op één na snelste is. Ferry is een aardige, bescheiden, hulpvaardige jongen. Soort ideale schoonzoon die veel praat over rijtechniek. De rustdag komt goed uit. Zo van achter je bureau het circuit op hakt er in. Aan het eind van de dag duik ik nog even de sauna in. Na tien minuten komt het halve hotelmanagement mij gezelschap houden. De Spaanse bejaarden, die het hotel in het weekend bevolken, hebben geklaagd: er zit een blote man in de sauna! Mijn verweer, dat bloot bij de sauna hoort en dat het heel erg onhygiënisch is om daar in je vieze zwembroek te gaan zitten zweten, wordt niet gehoord. Een broek aan of ze halen de politie! Ik pas me aan. Rare jongens, die Spanjaarden.[Kein Bild]Maandag: gloriemomentVoor het eerst een bewolkt begin van de dag. We rijden vanmorgen achter Superstock-kampioen Raymond Schouten. Vrolijke jongen in een oranje motorpak, die prachtig soepele lijnen rijdt. Om jaloers van te worden. Ik ontdek dat ik vaak te ver naar achteren op dat grote BMW-zadel schuif. In de lange linkse doordraaier kan ik harder als ik meer gewicht naar voren breng. Platter ook, merk ik als het linker kleppendeksel even de grond raakt. In de tweede ochtendsessie rij ik een rondje achter Raymond aan. We raken de hele groep kwijt. Mijn gloriemoment. Kunnen we nu naar huis? ’s Middags beleef ik mijn derde “scary moment” van deze week. Bij het opkomen van start-finish breekt de achterkant nogal heftig uit. Heel even kijk ik richting grindbak, maar hou het gas erop. Mijn hart bonkt zowat door het leer heen, maar het gaat goed. Ik besluit de voorband te vervangen. Het hoeft eigenlijk nog niet, maar anders heb ik hem voor niks mee genomen. En misschien kan ik morgen met een verse band nog een snelle tijd zetten. Zou ik nu al onder de 2 minuten zitten?In de bus terug worden de tijden voorgelezen: 2.01.4. Nog anderhalve seconde te gaan. Van Ferry, die vandaag met 1.42.9 de snelste tijd heeft gereden, krijg ik nog wat dempingtips. Hij concludeert dat ik achter meer ingaande demping nodig heb. [Bild: 071115FVEF4770 und 071113FVEF3750]Dinsdag: tijd zetten en inpakkenOm vijf uur maakt Ferry me wakker. Ik snurk, zegt hij. Ik leg uit dat het om “spanningssnurken”gaat. Vandaag moet het immers gebeuren. We zetten de demping harder en ik mag het ’s morgens achter Tjalling Elzinga proberen. Volgens hem benut ik de baan nog niet genoeg. Een meter uit de kant is teveel, het mag maximaal twintig centimeter zijn. De veranderde achterdemping voelt goed aan. De motor smeert wat meer bij het uitkomen van de bochten en ik durf wat eerder op het gas. Ik neem me voor vanmiddag de tijd der tijden te zetten. Er komen echter donkere wolken opzetten. Het blijft droog, maar het begint behoorlijk te waaien. De sfeer op het circuit doet ineens sterk denken aan de spaghettiwesterns die hier in de buurt werden opgenomen. Stofwolken jagen over de baan en tumbleweeds rollen door de pitstraat. Mijn ogen en contactlenzen schieten vol stof en ik besluit een sessie over te slaan. Daarmee is ook meteen de speedweek ten einde, want de laatste sessie rijdt niemand meer. Onder deze omstandigheden word je toch niet sneller. We pakken in. Het zit er op!Geen knie aan de grond gehad. Niet onder de 2 rond gereden. Maar wel schadevrij de week doorgekomen, veel grenzen verlegd, ontdekt dat er nog heel veel te leren valt en grenzeloos veel plezier gehad. Ik ga nu al nadenken over volgend jaar. Hoe breng ik dat thuis is de vraag. “Schat, dat nieuwe badkamertje, daar kunnen we toch best nog een jaar langer mee wachten?”.[Info Kasten + Bild: 071115FVEF5027 ]OOK NAAR DE SPEEDWEEK?De Zeelenberg Speedweek wordt in 2008 alweer voor de twaalfde keer gehouden, op het circuit van Almeria of een ander circuit in Zuid-Spanje. De Speedweek speelt zich af rond begin november en kostte in 2007 € 2.300. Daarvoor krijg je o.a. vijf circuitdagen van 5 tot 6 sessies, vervoer van je motor, vliegreis, eten en hotel, benzine, de beste voorrijders van Nederland, technische hulp, bandenservice en een heel gezellige sfeer. Alleen bar en banden zijn voor eigen rekening. Kijk voor meer informatie op www.zeelenbergracing.com.