Sachsen Duitsland
De meest hooggelegen stad van Duitsland, het motorfiets-eldorado Ertsgebergte, kerstfeestland: dit alles en nog veel meer vind je in Saksen. Anders dan de rest van Duitsland, maar op de een of andere manier toch ook weer vertrouwd, zo merkten we tijdens een ronde door deze deelstaat in de voormalige DDR!
Crisis, wat moet ik toch vaak hetzelfde zeggen zonder enig resultaat. Je zou toch denken dat het niet moeilijk zou moeten zijn om twee motorfiets-junkies over te halen tot een trip te maken naar Saksen, maar niets is minder waar. “Man, het Ertsgebergte is een van de mooiste gebieden van Duitsland! Bovendien is er dan ook nog eens het Voigtland, het Elbtal…” Twee paar ogen kijken mij vragend aan en ik haal mijn schouders op. Wat moet ik nog meer in al mijn enthousiasme vertellen om beide vrienden over te halen? Ze komen allebei uit Frankrijk en kunnen ieder weekend kiezen tussen de fabuleuze bergpassen van de westelijke Alpen, de relaxte Provence of toch maar de onbehouwen Pyreneeën. Ik kan gelukkig nog een laatste troef uit de mouw schudden: “Denk aan het heerlijke bier en de geweldige keuken!”
Kun je twee Fransen echt met bier en eten naar Saksen lokken? In dit geval wel ja, Thierry en Raoul zijn allebei echt helemaal gek op maaltijden die worden geserveerd in restaurants op het platteland. Bovenal is het duo groot liefhebber van het vloeibare goud van de bijna 1400 Duitse brouwerijen. En zo kan het dan dat we nu toch gedrieën aan de oever van de Zwenkauer See staan. Het glinsterende water is het startpunt van onze rondreis door Saksen. Mijn enige zorg: dat ze allebei wat betreft het motorrijden niet aan hun trekken komen.
Rustig rijden we naar het zuidwestelijk gelegen Saksische Burgenland. Onderweg passeren we de weinig idyllische etagebouw van voormalige bruinkoolmijnen. Achter elke bocht, iedere rivierkromming zien we burchten en kastelen: Rochlitz, Rochsburg, Colditz. Overal ongelooflijk oude muren met een heftig verleden. Het slot in Colditz heeft vooral in Engeland een ware cultstatus inmiddels. De verfilmde verhalen van gevangen die van hier probeerden te ontsnappen bereikten in de jaren ’70 een miljoenpubliek. En ook in 2005 stond het slot centraal in de gelijknamige film. De voormalige krijgsgevangenen zetten zich tot de dag van vandaag nog in voor het kasteel.
Tussenstop in Wechselburg. Vragend kijk ik Thierry en Raoul aan. De duimen gaan omhoog en Thierry zegt in een opperbeste stemming: “C’est comme en Toscane.” Bijna net zo als Toscane. Alleen de cipressenbomen ontbreken volgens hem. Ietwat zuidelijk van Wechselburg, bij de Zwickauer Mulde, kruist het Göhrener viaduct met twee verdiepingen de rivier en ook de weg. Naast de beroemde Göltzschtalbrücke is dit de nummer twee van de meest fantastische spoorbruggen. “Toscane is helemaal niet zo ver weg hier, duizend Italiaanse metselaars hebben meegewerkt aan de bouw van deze monsterbrug!”, schreeuw ik naar Thierry vanonder mijn helm. Hij is onder de indruk van mijn parate kennis. Dat ik deze credits dank aan mijn Wikipedia-schijngeleerdheid, laat ik maar even in het midden.
Donderende wolkenflarden hangen boven de horizon. De bochten worden krapper, het gezichtsveld vernauwt door de steeds hogere bergruggen. Vanaf de plaats waar ieder jaar een legendarisch wintertreffen plaatsvindt, Schloss Augustusburg, zouden we rechtstreeks kunnen doordringen tot in het hart van het Saksische motorfiets-eldorado. Maar dan zou ons nog het een en ander kunnen ontgaan. Daarom sla ik met mijn XR in oostelijke richting, de bike-Fransozen volgen mij. De omweg zal de moeite waard zijn! En nu wordt het ook hoog tijd om van de gemoedelijke draf over te gaan in een rustige galop. Niet alleen omdat het slechte weer ons hardnekkig op de hielen zit.
Kleurige, geurige bloeiende weiden trekken aan ons voorbij in het Seidewitztal en stilaan weten we de wolken van ons af te schudden. Net op tijd om een vrij uitzicht te hebben vanaf een topplek: bij de Bastei. Het zachte gemopper – “Pourquoi?!?” – waarom we alweer stoppen en vooral waarom we te voet verder gaan, verstomt direct als de heren de virtuoze brug door de geslepen zandsteenformatie boven het Elbtal zien. Mijn Frans is niet goed genoeg om de verrassende commentaren een-op-een te vertalen. Maar gezien de bijbehorende non-verbale uitingen zal het iets zijn van: “Wat is dit gaaf zeg!” Dat het oorspronkelijke uitkijkpunt bovenop de rots is afgesloten doet daar gelukkig helemaal niets aan af!
Was de route tot nu toe een mix van laissez-fair en rustig-sportief, nu verandert het tracé in Saksisch Zwitserland. En daarmee trouwens ook meteen de rijstijl. In de achteruitkijkspiegel zie ik hoe Thierry op zijn boxer zowel werkt aan zijn bochtentechniek alsook zijn houding. Wat hem betreft zou het nog wel iets vlotter mogen gaan. Alstublieft!
Heerlijk asfalt, overzichtelijke bochten. We rijden een schemerig stuk bos in en dan plotseling over een vel verlicht open stuk er ook weer uit. Altijd vlak langs de Tsjechische grens. Vervolgens plaatsnamen die voor Franse tongen onuitspreekbaar zijn. Even een voorproefje? Reinhardtsdorf-Schöna, Bad Gottleuba-Berggießhübel, Rechenberg-Bienenmühle. Om maar even een paar tongbrekers te noemen! We hebben nu toch alleen maar aandacht voor de weg en zijn druk bezig om bij de Fichtelberg te komen, het dak van Saksen.
De parking ter grootte van een voetbalveld voor het Fichtelberghaus is bijna geheel verlaten. Alleen enkele motorrijders hebben hun vehikel in de late namiddag en dan ook nog eens in het midden van de week de berg omhoog gedreven. Een koele heldere wind blaast de meeste bezoekers het eethuis in. Degene die buiten blijft heeft al snel de obligate druppel onder de punt van zijn neus hangen. Maar toch willen wij dampende koffie en flinke stukken taart nuttigen op het terras. Thierry probeert met zijn beperkte Duits de bestelling te doen. Irritaties aan beide kanten: de serveerster begrijpt niets van de Franse slang, Thierry niets van de Saksische. Voor mij een momentje van voldoening. Hoe vaak ben ik wel niet met mijn basisschool fröbel-Frans hopeloos gestrand in de Provence?
Even een andere vraag: waar slapen we vandaag eigenlijk? Raouls vraag houdt ook twee Suzuki-rijders bezig. “We rijden gewoon naar beneden naar het Fichtenhäusel en proberen het daar gewoon”, verklaart de ene. Hoe ver dat vanaf hier is, wil ik weten. “Geen idee. Maar het is heel makkelijk te vinden. Jullie hoeven alleen maar de motoren te laten rollen.” Afgezien van twee klimmetjes heeft de Suzuki-man gelijk. Om acht uur zitten we aan tafel voor het avondeten, om kwart voor negen eten we ons dessert. Het hoogtepunt van de dag echter beleven we gedurende het afzakkertje. Iets dat overigens onuitwisbaar gebrand staat in de geheugens van Raoul en Thierry: onze borrels worden met een rokende modeltrein aan onze tafel gereden! “C’est extra! Dat is geweldig!” Raouls laaiende enthousiasme is bijna eindeloos en komt pas tot een eind wanneer hij vermoeid door een lange dag in zijn weldadige bed valt.
Het gras is nog vochtig in de morgen. Fijne ochtendnevel beslaat de vizieren. Zachtjes starten we de motoren en rijden nog eens slingerend voor een tweede keer naar de Fichtelberg. Met toenemende hoogte en beter uitzicht raken niet alleen de motorfietsen op toeren. De versnellingen volgen elkaar bijna als vanzelf op. Bijna hadden we Oberwiesenthal gemist, de hoogstgelegen stad van Duitsland die direct onderaan de Fichtelberg ligt. Mede door de skischansen zie je bijna niets meer van het mijnbouwverleden van Oberwiesenthal. Maar toch versieren oude lorries vaak voortuinen en een aantal jaren geleden werd in de buurt van Oberwiesenthal zelfs een nieuwe ertsmijn geopend.
Onze route gaat in westelijke richting verder en al gauw zetten we het rijplezier van gisteren voort. De geur van vers gekapt hout begeleidt ons tot naar Klingenthal. Hier kon men goed hout wel gebruiken. Niet om daarvan de typische Ertsgebergte-kerstdecoratie te maken, maar wel om een speciale houtbouwkunst te vervaardigen. In Klingenthal hangt de hemel vol met allerlei verschillende muziekinstrumenten. De muzikanten van de oude wereld lieten het liefst hier hun akoestische instrumenten maken. In de jaren vijftig ging zelfs een van hen, Roger Rossmeisl, naar de VS en vervaardigde voor Rickenbacker en Fender elektrische gitaren.
À propos elektrische gitaren: gedurende de laatste kilometers door het Voigtland is het keiharde rock-’n-roll wat de klok slaat. En mijn zorgen dat Thierry en Raoul misschien niet aan hun trekken zouden komen, blijkt volledig ongegrond. Die twee hebben de Saksische motorfiets-beat volledig omarmt. Een beetje weemoed komt op tijdens de korte pauze die we nabij de grens met Thüringen houden. “C’est tout? Was dat het al?” Ja, maar we hebben straks nog een onbekend stukje te gaan. “Allez, kom op!”
