Reportage Motards Alpe D’Huzes

Alpe d’HuZes, door de toevoeging van die ene letter ‘Z’ krijgt de Alpe d’Huez, waar acht keer een Nederlander een Tour-etappe won, een geheel andere betekenis. Deze inzamelactie voor het Koningin Wilhelmina Fonds (KWF) begon in 2006, door met 66 man op één dag, zes keer deze berg op te fietsen. Ook dit jaar was de actie een groot succes met een opbrengst van meer dan 20 miljoen euro. Om alles in goede banen te leiden zijn gemotiveerde vrijwilligers onmisbaar en daar horen natuurlijk ook ‘motards’ bij. We ‘liepen’ tijdens Alpe d’Huzes met deze gedreven motorrijders mee.In 2011 is het aantal deelnemers aan Alpe d’Huzes gegroeid naar een gigantische 4.500 en voor komend jaar worden er zelfs nog meer verwacht. Om al die deelnemers veilig op de berg te begeleiden en te zorgen voor maximale veiligheid is de hulp nodig van veel vrijwilligers, waaronder ook ruim 66 motards (Frans voor motorrijder). Een hechte groep motorrijders, die elk jaar op het Verkeers Veiligheids Centrum in Lelystad een gezamenlijke training van de Politie Academie ondergaat omdat het rijden in bergen en de inzet voor een dergelijk evenement nu eenmaal andere vaardigheden vraagt.Een pittige training, maar de motards weten waarvoor ze het doen: geld inzamelen om anderen te faciliteren en inspireren om goed, gelukkig en gezond te leven met kanker. In de strijd tegen kanker ervaren zowel patiënten als hun dierbaren een groot gevoel van onmacht. Kanker is alom tegenwoordig. Er tegen vechten lijkt zinloos. Eén op de drie Nederlanders krijgt kanker. Iedereen maakt van dichtbij mee hoe levens drastisch beïnvloed en verwoest worden. Alpe d’HuZes is opgericht met als doel de onmacht die door kanker ontstaat om te zetten in kracht door met zoveel mogelijk mensen steeds weer de grenzen van het mogelijke te verleggen. Ter nagedachtenis aan de mensen die te vroeg aan kanker zijn overleden en ter inspiratie van de mensen die tegen de ziekte aan het strijden zijn. Opgeven is daarbij geen optie. Na vele maanden voorbereiding is het zover: en route! Onderweg lijkt het wel een volksverhuizing, want er zijn heel veel Nederlanders met fietsen op of in de auto en met stickers van Alpe d’HuZes op hun voertuigen onderweg naar die ‘Nederlandse Berg’ van de Tour de France. Bij aankomst in het dorp Bourg d’Oisans, aan de voet van de Alpe d’Huez, heerst er al een volledig Nederlands sfeertje. Banners en spandoeken kondigen dit grootse evenement overal aan. Helaas is het koud, guur en regenachtig en zijn ook de voorspellingen niet gunstig. Maar naarmate de dagen vorderen wordt steeds duidelijker dat dé dag, de fietsdag, droog zal verlopen. Duimen maar. Terwijl de wielrenners hun trainingskilometers maken, treft de organisatie de laatste voorbereidingen om alles op rolletjes te laten lopen. Daarbij zijn de motards de ogen en de oren van de organisatie. Als er tijdens de dag iets op de berg gebeurd, wordt dit direct door de motorrijders doorgegeven aan de koersdirectie en worden de eerste (veiligheids)maatregelen genomen. Motards zijn immers vrijwel altijd als eerste ter plaatse. Verder zorgen de motards voor de beveiliging en afzetting van ongevalplekken, het begeleiden van de deelnemers, de controle op de deelnemers (veel deelnemers zijn zo gedreven om hun prestatie te volbrengen, dat zij daar zelfs gezondheidsrisico’s voor over hebben) en het meenemen van passagiers, zoals pers en medici. Ook worden busjes van de organisatie begeleid, evenals Franse lijnbussen en vrachtauto’s (deze konden helaas niet geweerd worden van het parcours), en worden de motards ingezet om een ambulance met spoed te begeleiden. Op de fietsdag is het vroeg in de benen, want een deel van de motards wordt al om 3.00 uur ’s nachts aan de start, midden in Bourg d’Oisans, verwacht. De lokale ondernemers zien hun kans schoon, want via een klein kiertje kunnen warme croissants worden gescoord bij de bakker, koffie bij het restaurant en ook na er een laatste reparatie worden verricht bij de fietsenwinkel. Om exact 04:30 uur wordt het startschot gegeven door de Nederlandse ambassadeur in Frankrijk, waarna de eerste beklimming van de Alpe d’Huez kan beginnen. Direct buiten het dorp, bij het keerpunt, krijgen de fietsers gezelschap van bijna tweehonderd hardlopers, die proberen drie maal de Alpe op te rennen!Na die eerste beklimming is de eerste afdaling iets om nooit meer te vergeten. In het pikkedonker, terwijl de temperatuur maar amper boven het vriespunt komt, als motorrijder proberen al die gedreven wielrenners in toom te houden. Om veiligheidsredenen is er afgesproken dat er niet sneller gedaald mag worden dan 45 km/uur. Sneller dalen is door lage (gevoels)temperatuur gelukkig ook niet mogelijk. In die eerste uren moeten de motards het verkeer in haarspeldbocht 8 over één baan leiden, omdat er in de buitenbocht een touringcar met pech staat. Ook zie je in de vroege ochtend de gekste dingen, zoals wielrenners die vanwege de kou in een leren motorpak afdalen. Een paar anderen hebben een tentje op de camping vlakbij de start en duiken na die eerste afdaling even een kwartiertje de slaapzak in of nemen een warme douche. Maar voor de meesten is het echter een kwestie van doorlopend omkleden om zich aan de inmiddels stijgende temperatuur aan te passen. En die stijgt lekker snel, op het hoogtepunt van de dag is het op een gegeven moment zelfs 29° Celsius. Wat ook de motards op deze dag het meest bijblijft, zijn al die mensen met hun verhalen. Iedereen heeft wel een verhaal en fietst ‘met iemand op de bagagedrager’. Zoals de man die wel een half uur tegen de bergwand staat te brullen of die vader die samen met zijn zoontje langer dan een kwartier op hun knieën zitten te huilen bij een kaars die zo voor hun vrouw en moeder hebben aangestoken. Zo veel verdriet en emotie, maar gelukkig is daar op een dag als deze alle tijd voor. Om hier en daar een extra lach op de gezichten te krijgen bij de steeds vermoeider wordende fietsers, heeft een motard zich in een Bokito-pak gehesen. Deze vriendelijke grote aap rijdt berg op en af en deelt bananen uit in plaats van ze zelf op te eten.Dat ook de motards en motoren het zwaar hebben, blijkt als een motor met een eigenwijze jiffy, een vergeten schijfremslot of een te kort motardbeentje aan de dalkant van de motor voor problemen zorgt. Slecht voor de lak maar goed voor de sfeer zullen we maar zeggen. Eigenlijk telt dan maar één woord: relativeren. De motor kan gespoten worden, de enkel herstelt wel weer, net als de trots. De ‘pijn’ van de motards is van tijdelijke aard.Ook bij de finishlijn zijn de meest uiteenlopende emoties te zien. Lachen om het volbrengen van de prestatie. En die typische Hollanders met hun bijzondere uitdossingen. Maar ook hier laten veel mensen de tranen de vrije loop. Hiervoor hebben ze een prestatie neergezet, voor de dierbaren die ze verloren zijn of die strijden tegen kanker. Op de laatste ‘motard-rit’ sterft het geluid van de bonte verzameling motorconfiguraties langzaam weg in de warme avondlucht. Deze vreemde verzameling van motorrijders en motoren is op deze dag één grote familie, met een lach van oor tot oor, kippenvel en een traan op de wang. Gepast sluiten de motards aan bij de fietsers en gaan een allerlaatste keer over de finish. ’s Avonds laat is de hele berg schoongepoetst en herinnert niets meer aan deze fantastische dag. Maar gelukkig hebben we de foto’s nog…. [kasten]ALPE D’HUZES 2012Volgend jaar, om precies te zijn op 7 juni 2012, zal de volgende Alpe d’HuZes plaatsvinden. Daarvoor kun je je opgeven als (motard)vrijwilliger (motards@alpe-dhuzes.nl), maar je kunt ook nog steeds geld overmaken. Iedere euro is er immers één. Tot nu toe is er al ruim 20 miljoen euro opgehaald en dat bedrag komt volledig ten goede aan onderzoek en andere projecten van het KWF. Een bijdrage leveren kan via www.opgevenisgeenoptie.nl of via de teampagina van de motards, https://deelnemers.alpe-dhuzes.nl/teams/motards/teamactions.aspx