Reizen Ierland
Ierland, het land van pubs, muziek en ruige landschappen met adembenemende vergezichten. Een land ook doordrenkt met cultuur, historie en schoonheid. In slechts twee dagen tijd doorkruisen we dit betoverende land, beginnend in Dublin, om via Cork en Tipperary weer terug te keren naar de sprankelende Ierse hoofdstad!
De route langs specifiek deze drie plaatsen is niet geheel toevallig tot stand gekomen. We zijn hier namelijk op uitnodiging van Honda, die een prachtige trip heeft opgetuigd in het kader van haar (semi-)automatische Dual Clutch Transmission, ofwel DCT (Dublin, Cork, Tipperary). Met andere woorden, we gaan toeren zonder te schakelen, als we dat willen. In 2010 introduceerde Honda de baanbrekende techniek met de dubbele koppeling op hun motorfietsen, en inmiddels zijn er al 230.000 Honda’s met DCT in Europa verkocht. Momenteel wordt zelfs 60% van alle Honda-motoren verkocht met deze versnellingsbak. Op de luxueuze Gold Wing is dit percentage zelfs 93%, terwijl dit bij de avontuurlijke Africa Twin Adventure Sport een nog altijd indrukwekkende 58% betreft. DCT wordt kortom inmiddels door een breed publiek omarmd, de hoogste tijd daarom om deze technologie zelf eens te ervaren. En dat op een lange trip waar de DCT echt zijn meerwaarde kan bewijzen.
Onze reis begint in de bruisende stad Dublin, waar we ons laten onderdompelen in de Ierse cultuur en gastvrijheid. Vanaf hier vertrekken we eerst richting het zuiden, naar de charmante stad Cork, om van daaruit via het Ierse binnenland door te steken naar het prachtige Tipperary. Onderweg doorkruisen we de ruige Ierse landschappen, met adembenemende vergezichten die ons telkens opnieuw versteld zullen doen staan.
Na de eerste nog wat onwennige kilometers (links rijden!) rijden we Dublin uit en laten de drukte van de stad achter ons. Het eerste deel van de trip leidt ons naar het zuiden over de schilderachtige R115, die door het prachtige Nationaal Park Wicklow Mountains voert. Dit park, dat zich uitstrekt over ruim 22.000 hectare, biedt meren, bossen én goed onderhouden wegen. De uitgestrekte vlaktes en adembenemende vergezichten toveren direct een glimlach op mijn gezicht, en dat terwijl we Dublin nog maar net achter ons hebben gelaten. Het is verbazingwekkend hoe motorrijden je zo snel in een andere wereld kan brengen.
De R115 blijft ons leiden, via kronkelige boswegen langs Eagles Crag en naar Glenmacnass Waterfalls. De kronkelige wegen zorgen ervoor dat we de mogelijkheden van de DCT-technologie goed kunnen benutten, zonder te hoeven schakelen. Het gemak en de soepelheid waarmee de Honda-motor reageert, maken de rit des te plezieriger.
Uiteindelijk bereiken we Arklow, gelegen aan de kust van Ierland. Hoge rotspartijen rijzen op uit het water en scheiden het land van de zee. Het uitzicht is adembenemend en we nemen even de tijd om te genieten van deze natuurlijke pracht, voordat we verdergaan.
Na Arklow dalen we verder af naar het zuiden, eerst de kustlijn volgend tot aan Blackwater, om van daaruit het Ierse binnenland in te duiken. Smalle wegen omzoomt door groene bosschages, lage struiken en loofbomen brengen ons uiteindelijk naar New Ross, een typisch Iers plaatsje aan de rivier Barrow in County Wexford. We brengen er onder meer een bezoek aan de Dunbrody Famine Ship Experience. Hier is geen fastfoodrestarant met gouden bogen te vinden, maar wel volop gelegenheid om van de traditionele ‘fish ’n chips’ te genieten. De porties zijn groot en overladen op een veel te klein bord. Voelt bijna als overdaad, maar dat is hier wel eens anders geweest. De plaats kent namelijk een behoorlijk roerige geschiedenis. Vanaf New Ross vertrokken tussen 1845 en 1850 meer dan 1.500.000 mensen naar Amerika om de grote hongersnood, ‘an Gorta Mór’ in het Iers, te ontvluchten. Ierland was destijds voor de voedselvoorziening grotendeels afhankelijk van de aardappeloogst, door een schimmels mislukte echter ruim negentig procent van oogst, met een onvoorstelbare voedselschaarste als gevolg. Meer dan een miljoen Ieren stierven, miljoenen anderen ontvluchtten noodgedwongen hun thuisland.
Het leven ziet er inmiddels gelukkig een heel stuk rooskleuriger uit en aan aardappels, en dus ‘chips’, geen gebrek. Die laten we ons dus maar eens extra goed smaken, voor we onze route vervolgen naar het zuiden. Het tempo zit er al snel goed in. Terwijl ik rijd en geniet van het uitzicht, realiseer ik me dat ik nog geen enkele keer handmatig heb hoeven schakelen dankzij de DCT. Juist op dergelijke langere dagetappes, die zeker links rijdend in een onbekend land best vermoeiend kunnen zijn, bewijst het echt zijn meerwaarde.
De aankomst in Cork vormt het slotakkoord van de eerste dag van ons Ierse avontuur. Althans wat het rijden betreft. Cork belooft nog veel meer avonturen en ontdekkingen. Nu is het kortom tijd om te ontspannen en te genieten van de gastvrijheid van dit land van pubs, muziek en ruige landschappen.
Wanneer ik de volgende ochtend wakker word, gluur ik direct uit het hotelkamerraam. De ochtenddauw hangt nog ligt over de rondom liggende landerijen, maar verdwijnt snel door de stralende zon. Ierland staat bepaald niet bekend om haar exotische temperaturen, maar eerder om het feit dat het weer hier bijna net zo grillig is als het landschap. Toch belooft het wederom een prachtige dag te worden. De temperatuur zweeft nu al rond de 25 graden Celsius en het lijkt erop dat het weer net zo aangenaam zal zijn als gisteren. De half-Italiaanse taxichauffeur die ik een paar dagen geleden in Dublin sprak, vertelde al dat de temperaturen hier de laatste zeven jaar zo aangenaam zijn geworden, dat het bij tijd en wijle bijna subtropisch aanvoelt. Een onverwachte verrassing, niet grillig en regenachtig, maar warm en droog. Perfecte voor een paar dagen onbekommerd sturen op twee wielen.
De motoren staan al vol ongeduld te wachten en niet veel later rijden we de parkeerplaats van het hotel af, klaar voor weer een nieuwe rijdag. Vandaag is Dublin onze eindbestemming, echter natuurlijk nog wel eerst een tussenstop in Tipperary. Terwijl we de stad verlaten, komt het marslied uit de Eerste Wereldoorlog, ‘It’s a Long Way to Tipperary’, dan ook herhaaldelijk in mijn hoofd op. Het lijkt passend voor onze reis.
In tegenstelling tot gisteren, toen we voornamelijk door bossen en langs de kust reden, voert het eerste deel van de rit vooral door uitgestrekte landerijen. De groene velden strekken zich eindeloos uit, en je kunt niet anders dan genieten van het prachtige landschap dat voorbij glijdt.
Na verloop van tijd bereiken we de R668, waarna het verkeer al snel af begint te nemen. We bevinden ons op heerlijk rustige wegen, omgeven door de prachtige, groene natuur, waarbij je maar moeilijk een glimlach van geluk kunt onderdrukken. Het soms smalle asfaltlint begeleidt ons door bossen, afgewisseld met uitgestrekte gras- en heidevlaktes. Dan worden we plotseling verrast door een adembenemend uitzicht, dat het gevoel geeft heel Ierland te kunnen overzien. Het Knockmealdown Mountains Viewpoint is werkelijk verbluffend. Hier zie je in een oogopslag hoeveel prachtige plekken Ierland te bieden heeft. De pas is ‘slechts’ 610 meter hoog, maar bij ‘The Vee’, vernoemd naar een uiterst scherpe haarspeldbocht, heb je een waanzinnig uitzicht over het ‘Golden Vale’ gebied tussen de Knockmealdown en Galtee massieven. Op heldere dagen reikt het zicht over de vallei zelfs tot onder meer Clogheen, Ardfinnan en Cahir. En die laatste hebben we nu in het vizier!
We dalen af tussen de rododendrons, die in volle bloei staan, en vervolgen onze weg de vallei in. Na een kilometer of twintig meldt het historische plaatsje Cahir zich op het netvlies. Het pittoreske stadje, prachtige gelegen aan de oevers van de rivier de Suir, herbergt onder meer het indrukwekkende Cahir Castle. Het in de dertiende eeuw gebouwde kasteel is één van de grootste van Ierland, waarbij een groot deel van de oorspronkelijke constructie bewaard is gebleven. Dat het kasteel een geliefde locatie is voor filmopnames, mag dan ook geen nieuws heten. Zelf schieten we uiteraard ook de nodige foto’s en nemen ook nog even de tijd voor een welverdiende pauze. En wel bij het River House Cafe direct gelegen aan de Suir, een prima tussenstop dankzij de verkoeling van de rivier met volop zicht op Cahir Castle.
Eenmaal weer in het zadel komt na een tiental kilometers Tipperary eindelijk in zicht. Dit is een moment dat we natuurlijk niet zomaar kunnen laten passeren, het is immers de T van de DCT-trip (Dublin, Cork to Tipperary). We parkeren onze motoren op een strategische plek en maken de foto precies voor het plaatsnaambord. Uiteraard met een brede glimlach op het gezicht en ook wel een gevoel van voldoening.
Hoewel we met het binnen hengelen van Tipperary het trio letters, waaraan de reis zijn naam dankt, compleet hebben, betekent dit nog niet het einde van de reis. Er resten nog een flinke tweehonderd kilometer tot aan Dublin. Nog altijd groen, laat het landschap zich hier wel van een meer vlakke kant zien. Minder spectaculair misschien, maar op de eens of andere manier weer niet minder onderhoudend. Anders alleen. Via smalle single lanes en iets bredere R-wegen (regional roads) banen we ons langzaam maar zeker een weg terug naar de hoofdstad. Meer dan 750 kilometer hebben we afgelegd wanneer de contouren van de stad in zicht komen. Op onze planning staat nog een bezoek aan Trinity College, met zijn beroemde Long Room in de Old Library. En ook een bezoek aan het Templebar District staat op lijstje. We hebben niet alleen genoten van de gastvrijheid van de Ieren, maar ook van het rijden op de verschillende Honda-motoren, die de reis tot een onvergetelijke ervaring hebben gemaakt. Een avontuur om zeker nog een keer te herhalen. Ierland betovert met zijn prachtige landschappen en warme mensen. Hier zullen we nog lang nagenieten!
