Reizen door Turkije

Meer dan 32 miljoen toeristen vereren jaarlijks het prachtige Turkije met een bezoekje. Voor haar wonderschone stranden, maar ook om er zich te laven aan de rijke geschiedenis van het land. Het overgrote deel van hen laat zich invliegen, maar het kan natuurlijk veel beter, wij pakten de motor om vanuit het zadel dit Euraziatische land te ontdekken. En dat blijkt genieten in de meest pure zin van het woord! Na de nodige voorbereidingen rijden we naar Venetië, waar we de motoren parkeren op de ferry die ons in 26 uur naar Griekenland brengt. Om kosten te besparen besluiten we om op het dek te overnachten en bouwen een primitief holletje van stoelen tussen twee reddingsboten onder een heldere, maar ook koude sterrenhemel. Na een ontbijtje in een heerlijk warm ochtendzonnetje is het nog even tijd doden tot we eindelijk ´s avonds fris en ontspannen de ferry af rijden in Igoumenitsa, West-Griekenland. Van hieruit rijden we in twee dagen door het Pindos en Rodope Gebergte naar de grens van het Europese continent in het oosten van Griekenland. En precies daar begint ook ons Turkse avontuur. De grenscontrole is er een uit het oude geschiedenisboekje. Omdat Turkije (nog) geen lid is van de EU, moeten de motoren apart worden ingeklaard door de douane. Zeven loketjes met allemaal vriendelijke vrolijke grenswachten sturen ons van hot naar her en na bijna een uur hangen en wachten, mogen we dan eindelijk het voormalige Klein Azie, oftewel Turkije, betreden. Een Italiaanse motorrijder waarschuwt ons bij de grens dat de politie in Turkije erg streng is, dus als we even later een politiewagen per ongeluk rechts inhalen verwachten we onze eerste bekeuring. Het raampje van het portier gaat echter naar beneden en in plaats van een bekeuring steekt de politieman zijn duim omhoog en roept: "Nice bike, I love Holland". In Turkije is rechts inhalen blijkbaar geen reden voor een bekeuring. Sterker nog, het liefst wordt er op provinciale wegen met drie auto’s naast elkaar gereden totdat er of een wegversmalling of tegenligger komt. Dan wordt er niet gevochten om een plaats, maar laten alle drie de auto’s heel vriendelijk gelijktijdig het gas los, waardoor er complete chaos ontstaat. Meestal belandt dan een van de auto’s uiteindelijk in de berm, die vervolgens luid toeterend zijn ongenoegen kenbaar maakt. Claxoneren is hier sowieso een geliefde bezigheid onder verkeersdeelnemers. Het is ook geen middel om overige weggebruikers te attenderen op naderend gevaar, maar gewoon een schreeuw om aandacht. En gezien het onafgebroken toeteren heeft de gemiddelde Turkse automobilist daar blijkbaar best veel behoefte. Na een paar uurtjes zijn we aan dit verkeersbeeld gewend en rijden ontspannen dieper Turkije in. Via een mooie kustweg door de heuvels rijden we naar een bijzondere plaats die een plekje heeft gekregen op Unesco’s werelderfgoed lijst: het paard van Troje park. Aan de Trojaanse oorlog, deel beschreven in de wereldberoemde Ilias van de Griekse dichter Homerus, kwam na een belegering van tien jaar een eind toen de Grieken een list verzonnen met een houten paard. In de buik van het enorme paard zaten Griekse soldaten verborgen, die ’s nachts, toen de stad in een diepe slaap was weg gezonken, de poort openden voor hun ‘collega’s’, die vervolgens zonder veel tegenstand Troje konden innemen. Een prachtige Griekse mythe, waaraan het machinaal nagebouwde paard in het park nauwelijks eer doet. Het is een aanfluiting eigenlijk, het ding is zou zo uit een bouwmarkt gerold kunnen zijn. In het vlakbij gelegen stadje Canakkale staat op de boulevard wél een paard zoals het er vroeger uit gezien zou kunnen hebben. Het oog voor detail is werkelijk uitmuntend en niet veel later blijkt waarom, het paard werd speciaal gebouwd voor de film Troy (2004) en moest daarvoor geschiedkundig gezien natuurlijk tot in detail kloppen. De heuvelachtige kustweg door het Samsun Dagi gebergte richting Kusadasi doet ons Troje snel vergeten. Het hoogste punt van dit gebergte meet slechts 1.265 meter en toch heb je zelfs aan de kust op zeeniveau al het gevoel hoog in de Alpen te rijden. Door de combinatie van de schrale grond, harde zeewind en temperaturen van meestal ver boven de 40° voelt het als rijden door een mooi, kaal maanlandschap. Dit onherbergzame gebied wordt ook intensief gebruikt als militair oefenterrein en op elke berg zie je dan ook prachtige brede offroad wegen voor rupsvoertuigen. Onze allroad motoren schreeuwen eigenlijk om een offroad uitstapje, maar wegens tijdgebrek plaatsen we dat uitstapje voorlopig op onze to do list. Hevig transpirerend, met een record temperatuur van dik 44°, bereiken we Kusadasi, waar we onze vering toch nog even in de offroad stand mogen zetten. Het asfalt is hier door de hoge temperaturen en het drukke verkeer zo kapot gereden, dat het aandeel gaten soms zelfs het aandeel asfalt overstijgt. Kusadasi zelf is een gezellige badplaats en een prima uitvalsbasis voor onze volgende bestemming. Op slechts 20 kilometer afstand ligt één van de zeven officiële klassieke wereldwonderen, namelijk de Tempel van Arte mis in Efeze. Van de tempel zelf is niet meer veel over, maar Efeze is een van de weinige opgravingen die echt tot de verbeelding van iedereen spreekt. Niet zomaar een paar oude stenen, maar een complete havenstad met straten, bibliotheken, badhuizen en zelfs bordelen, daterend uit een periode van ver voor onze jaartelling. Zelfs al geef je niets om geschiedenis, hier word je echt even stil van. Verder landinwaarts naar het oosten hebben de wegen duidelijk minder geleden en al snel gaat de vering weer terug naar de normale wegstand. Het wordt weer leuk om bochtjes vlot aan te snijden en net als we denken weer gas te kunnen geven, worden we op een rechte landweg staande gehouden bij een radarcontrole. De politieagenten kunnen geen Duits of Engels, maar via een tolk aan de telefoon wordt duidelijk dat we 15 kilometer per uur te hard hebben gereden. En dat de bekeuring cash betaald dient te worden. Ze zijn wel zo vriendelijk om ons samen maar één bekeuring te geven, bovendien maken de agenten met handen en voeten duidelijk dat ze het geweldig vinden dat we vanuit het verre Nederland naar Turkije zijn gereden om hun land te bekijken. Samen met de bekeuring krijgen we ook nog een handvol kersen. Prima deal. Wanneer we een bergrug oversteken en in de Menderes vallei komen, zien we op 40 kilometer afstand onze volgende bestemming al liggen. Aan de andere kant van deze vallei weerkaatst namelijk het zonlicht scherp op een spierwitte berg in een verder overwegend groene omgeving. Dit wonder van de natuur heeft de naam Pamukkale gekregen en is ontstaan door constant stromende warmwaterbronnen, die vol zitten met calciumcarbonaat, ofwel kalk. We parkeren onze motoren binnen bij de receptie van een gastvrij hotelletje en klimmen 350 meter omhoog. En dat op blote voeten door het 37° warme, stromende water. Overal op de berg zie je witte terrassen en grote witte waterbekkens, die prachtig contrasteren met de groene omgeving en de strakblauwe lucht. Het water stroomt al duizenden jaren non-stop, het is echt een prachtwonder der natuur. Nog verder landinwaarts verbazen we ons over de vaak splinternieuwe asfaltwegen, waarover nauwelijks verkeer rijdt. Een locale Turk vertelt ons dat dit te danken is aan hun president Abdullah Gül, die bij zijn verkiezing in 2007 de infrastructuur de hoogste prioriteit gaf. De reden hiervoor is het ontsluiten van gebieden met grote, nog onaangetaste bodemschatten als olie, ijzers en mineralen. Tijdens onze rit zien we inderdaad regelmatig rotspartijen met alle kleuren van de regenboog, wat in elk geval duidt op de aanwezigheid van ijzer. Ook de fel geel en paars gekleurde steen gletsjers boven op de bergtoppen rondom Eskisehir, laten zien dat delfstoffen hier inderdaad voor het oprapen liggen. Los van dit alles zijn wij als motorrijders zijnde gewoon erg in onze sas met het mooie asfalt, rijdt toch wel bijzonder lekker. De omgeving van Eskisehir is sowieso een prachtomgeving om te rijden. Brede valleien, vergelijkbaar met de Amerikaanse Grand Canyon, en hoge bergtoppen zoals we ze kennen van de Italiaanse Dolomieten, spreken wat dat betreft boekdelen. De steen gletsjers en vele glinsterende marmerafgravingen geven de omgeving een ruige, maar sprookjesachtig glans. De stad zelf is met zijn mooie centrum, talloze hamams (badhuizen) en gezellige terrasjes een perfecte uitvalsbasis voor rondritten, al was het alleen al omdat het perfect te bereiken is vanuit Istanboel of Ankara. Eskisehir was voor ons echt een verrassing en zonder twijfel een aanrader voor elke Turkije bezoeker. Ongeveer 400 kilometer verder landinwaarts vinden we nog een wonder der natuur, en wel Cappadocië. Hier wordt het landschap vormgegeven door tufsteen kegels en grotwoningen ontstaan door uitbarstingen van de Dagi vulkanen. De wegen kronkelen zich tussen de tufsteenkegels door van dorp naar dorp, waar de meeste grotwoningen inmiddels wel zijn vervangen door eenvoudige huizen van baksteen. De grotwoningen zijn na de vulkaanuitbarstingen ontstaan doordat het zachte kalksteen in de loop der jaren onder de hardere lavalaag door erosie is weggesleten. De hierdoor ontstane grotten waren heerlijk koel en werden, tot het gebied in 1985 op de Unesco werelderfgoed lijst werd geplaatst, volop gebruikt als woningen. We sluiten het Turkse deel van deze motorreis af in Istanboel. Met de oversteek van de druk bevaren Bosporus laten we Azië achter ons en komen zo weer in het Europese deel van Turkije. De rit door de oude binnenstad Sultanahmet is zelfs voor motorrijders een tijdrovend klusje, omdat auto’s letterlijk bumper tegen bumper staan en er wordt gevochten om elke centimeter asfalt. In de binnenstad bewonderen we verschillende prachtige bouwwerken met als afsluiting het grote Topkapi paleis uit de Ottomaanse periode. Hier wordt weer duidelijk dat het voormalige Constantinopel altijd al belangrijk is geweest in de oude zijderoute en dat het nieuwe Istanboel in de 21e eeuw nog steeds een belangrijke functie vervult tussen oost en west. Vooral echter is het een indrukwekkende stad die een waardige afsluiter vormt van onze Turkije expeditie. Een expeditie waarbij het land zich presenteerde als een enerverende samensmelting van cultuur, historie en natuur, met recht een wonderbaarlijke land! ________________________________________ TURKIJE (OFFICIEEL REPUBLIEK TURKIJE) Ligging: Zuidwest-Azië Afstand vanaf Utrecht: +/- 3.100 km (Ankara), 2.500 km Ankara hemelsbreed Buurlanden: Bulgarije (noordwesten), Zwarte Zee (noorden), Georgië (noordoosten), Armenië, Nachitsjevan en Iran (oosten), Irak en Syrië (zuidoosten), Middellandse Zee (zuidwesten) en Griekenland (westen) Hoofdstad: Ankara (4,1 miljoen inwoners) Grootste stad: Istanboel (12,5 miljoen inwoners) Oppervlakte: 783.562 km² (kleine 19 zo groot als Nederland) Inwonertal: 76,8 miljoen Hoogste punt: Ararat, 5165 meter Toeristische trekpleisters: Turkse Rivièra (Bodrum, Antalya, Alanya), vele historische steden (onder andere Istanboel, Bursa Edirne, Ýzmir), het tempelcomplex Göbekli Tepe, Cappadocië. Taal: Turks Schrift: Turks Alfabet (enigszins aangepast Latijns schrift) Munteenheid: Turkse Lira (TL) Tijdsverschil: 2 uur (winter) of 3 uur (zomer) later Klimaat: Turkije kent door zijn bijzondere ligging tussen de Zwarte Zee en Middellandse Zee enerzijds en het uitgestrekte Aziatische continent anderzijds, in combinatie met grote hoogteverschillen, drie hoofdklimaten: Mediterraan, land- en warm zeeklimaat. Langs de noord- en zuidkust valt relatief het meeste regen. Landschap: Naast de fraaie en bovenal toeristische Middellandse kuststreek, ook wel de Turkse Rivièra genoemd, kent Turkije vele bergmassieven verspreid over het hele land. Meest bekende, Noach zou er met zijn Ark zijn gestrand, en ook de hoogste is het Ararat Massief in het oosten van het land. Wanneer: in principe loopt het zomerseizoen in Turkije van april tot en met oktober. Zeker wanneer je van plan bent om je reis voornamelijk vanuit het motorzadel te doen, is het raadzaam om de maanden juli en augustus te mijden. Het kwik kan dan zelfs in de schaduw nog oplopen tot ver boven de 40 graden. Het enige dat jij tijdens dergelijke extreme temperaturen hoor te doen is verkoeling zoeken in zwembad of zee, zeker niet motorrijden. De periodes april tot en met half juni en september/oktober zijn wat dat betreft het meest aan te bevelen. Wetenswaardigheden: Turkije is in 1923 overgestapt op het voor ons bekende Latijnse schrift, plaatsnamen en straatnamen zijn daarom goed te lezen. Wel zijn er nog oudere Turken die alleen het Arabische schrift kennen. Hotels en hostels vind je overal, prijzen variëren tussen de € 25,00 tot € 100,00 voor een tweepersoonskamer. Wie de lange reis liever achterwege laat, kan op vele plaatsen terecht voor de huur van een motorfiets, reken op prijzen vanaf zo’n € 75,00 per dag voor een degelijk onderhouden, relatief nieuwe motor. Ga je toch liever op je eigen motor, vanuit Venetië is er een veerverbinding met het in Noord-Griekenland gelegen Igoumenitsa (26 uur), een retour met motorfiets kost zo’n € 275,00 per persoon. Reken dan nog op zo’n twee rijdagen door Griekenland voor je in Turkije bent. Contact: Turks Nationaal Verkeerbureau Hofweg 1/C 2511 AA Den Haag T 070-346 9998 Meer info en een aantal leuke reisfilmpjes zij