Reiscolumn Jaap Koelewijn
De weg naar Marmaris… is lang, heel erg lang. Het vertrek uit Nederland viel niet mee, mijn laatste reisspullen werden pas op het nippertje bezorgd en nadat een afspraak in Italië drie uur voor mijn aankomst werd afgezegd, besloot ik om meteen maar door te rijden richting Marmaris in Turkije, waar mijn ouders vakantie vierden.Na lange rijdagen en korte nachten in Bergamo, Zagreb, Belgrado, Svilengrad (Bulgarije) en Ezine (Turkije) was het tijd voor wat ontspanning. Dat was nodig ook: de wegen waren lang en saai en bovendien heb ik van Amsterdam tot aan Turkije bijna continu regen gehad! En wat voor regen: van het noodweer dat van Istanbul een chaos maakte, heb ik het staartje meegekregen. Hangend aan de motor om hem enigszins recht te houden en doorweekt van alle regen is het hard werken. Met de wind achter ging het nog wel, maar met zijwind was er eigenlijk niet te rijden.Gelukkig kon ik een weekje bijkomen in Marmaris. Na het uitzwaaien van mijn ouders heb ik koers gezet naar Syrië, via de zuidkust van Turkije. Dat waren heerlijke dagen met een lekker zonnetje en eindeloos veel bochten. Af en toe stoppen voor een foto van de indrukwekkende kustlijn en volop genietend van de Turkse cultuur. Vlak voor de grens met Syrië begint de KTM echter wat minder te lopen. Hij trekt slecht en wil maximaal 5.000 toeren draaien. Na een kwartiertje sleutelen stopt er een flink bepakte Africa Twin met Jan uit Tsjechië erop. Die is ook onderweg naar Syrië en begint me spontaan te helpen. Maar ook met zijn hulp kan ik niets vinden en we besluiten om een hotel te zoeken in de dichtstbijzijnde stad Iskenderun.De volgende ochtend staan we vroeg op en halen de hele carburateur eraf. En daar blijkt het euvel te zitten: een kapot membraan. En probeer dat maar eens te vinden in Turkije. Uiteindelijk komen we bij een Yamaha-dealer terecht, die denkt het membraan te kunnen fixen met lijm en wat rubbercement. Terwijl we wachten tot de lijm droog is, roept een collega vanuit het rommelhok dat hij misschien toch iets gevonden heeft. En het onmogelijke is waar: hij blijkt exact het membraan te hebben gevonden dat ik moet hebben. Helemaal nieuw!De motor wordt weer opgebouwd en nog die middag rij ik samen met Jan richting de grens. Na het betalen van wat ‘toeslagen’ mogen we Syrië in en begint de reis voor mijn gevoel echt. Het verkeer in Syrië is intimiderend en chaotisch, vooral in en om Damascus heerst er totale anarchie! Daarna volgt Jordanië en dat is van een heel ander kaliber. Chaotisch verkeer, maar wel met enige structuur. In de weken dat ik nu onderweg ben, waren er dagen waarop ik mezelf hardop heb afgevraagd waarom me dit ooit zo leuk leek. De dagen dat mijn kont beurs was en ik geen gevoel meer in mijn duimen had. Maar op zo’n moment roep ik mezelf tot de orde, knijp ik nog eens goed in de handvaten en besef ik donders goed dat dit ook een ervaring is die niemand me ooit meer afneemt!Op dit moment ben ik zo’n 300 kilometer verwijderd van Afrika en met elke kilometer neemt ook de spanning toe. Twijfels of ik het allemaal wel goed heb geregeld, spelen nu meer dan ooit, maar houden me ook scherp. Ik kijk nu al uit naar de beruchte grens van Egypte; daarover in de volgende MotoPlus meer.Jaap Koelewijn
