Producttest ducttapes
Iedereen die wel eens klust kent het adagium: ‘Als het niet beweegt, maar wel moet: WD40. Beweegt het, maar moet dat niet: duct tape.’ Maar welke tape is daar het beste in? Wij namen de proef op de som en hebben zeven van deze allesklevers uit het schap gehaald voor een uitgebreide test.
Als hobbyist heb je je vast wel eens achter de oren gekrabd na een onderdeel omgetoverd te hebben tot een duct tape-mummie zodat het goed vast kwam te zitten. Een echt elegante oplossing is het namelijk niet, maar werken doet het wel. Troost je, ook bij professionele garages gaan er meters van het plakspul doorheen. Ook in onze garage verslijten we meerdere rollen per jaar. Hetzelfde geldt voor tegenhanger kruipolie. WD40 meten we hier ondertussen al per liter. Maar daar hebben we een kleine twee jaar geleden al een uitvoerige test mee uitgevoerd.
Daarom is het nu de beurt aan duct tape. Na een middag speuren in de bouwmarkten en op het internet hebben we zeven verschillende merken gevonden die hun kwaliteiten mogen bewijzen in onze test. Maar voor we de kleefkracht van de rollen op de newton precies mogen meten, krijgen we van de laboratoriumbaas een klein seminar over de kenmerken van lijm. Want onze test kan niet zonder. Technisch gezien is een kleefstof namelijk moeilijk te groeperen. Waar materialen als staal gedefinieerd worden door duidelijk afgebakende factoren, is dat met iets als kunststof al lastiger. Bij een groepsaanduiding als lijm is het een haast draconische taak. “Iedereen hanteert zijn eigen waarden en brouwt zijn eigen soep”, legt de laboratoriumtechnicus uit. De kleefkracht is gelukkig wel een universeel gegeven, dit kan dan ook getest worden – je leest hier meer over onder het kopje ‘Zo testen we’.
En uniforme regels of, wanneer en hoe iets kleeft, zijn er ook. “In principe geldt: hoe schoner het oppervlakte, hoe groter de kans op succes”, vat de technicus samen. De opdracht is dus duidelijk. Bij onze test moeten de oppervlakten minutieus gereinigd worden, bij voorkeur met oplosmiddelen zodat het testsubject zich van zijn allerbeste kant kan laten zien. Hoe goed het resultaat vervolgens is, hangt af van de tape zelf. “De centrale vraag daarbij is of het te plakken materiaal op microniveau goede of slechte bevochtigbaarheid heeft. Eenvoudig met water te testen. Blijven er druppels op liggen – zoals bij waterafstotend materiaal – dan is er sprake van een lage oppervlakte-energie en zal de lijm slechter hechten. Vloeit het water weg, dan is er een hoge oppervlakte-energie en kan de lijm juist goed hechten”, legt onze vriend van het laboratorium uit. Om het nog even kort samen te vatten: onbehandelde metalen hebben een hoge oppervlakte-energie, waardoor de lijm goed kan uitvloeien en zo voldoende oppervlakte kan beslaan om goed te kleven. Bij de kunststoffen geldt dat slechts voor een aantal soorten. Zo hebben polypropyleen (PP) en polyethyleen (PE) de eigenschap een heel lage oppervlakte-energie te hebben. De kleefstof vloeit hierdoor niet uit, waardoor de plakkracht flink ingeperkt wordt. En je raadt het al. Dat zijn nou precies de materialen die veel gebruikt worden in auto’s en motoren. Met dat in het achterhoofd valt onze blik op de Honda Deauville die op de parkeerplaats staat. Zou ze al door hebben wat haar te wachten staat? We maken er gewoon een feestje van: lang zal ze kleven!
