Interview Maverick Viñales

Hij is al maanden ‘the talk of the town’ in het MotoGP-paddock. Iedereen prijst hem de hemel in. Hij wordt de vijfde alien genoemd, en niet alleen dat: als iemand het in zich heeft om de volgende wereldkampioen te worden, is het Maverick Viñales. Hoog tijd om eens nader kennis te maken met de man die de komende twee jaar de teamgenoot is van Valentino Rossi.

Vanaf het moment dat Jorge Lorenzo bekend maakte dat hij zou overstappen naar Ducati, stond de wereld van Maverick Viñales op zijn kop. Alle ogen waren gericht op de 21-jarige coureur uit het Spaanse Figueras. Op de Suzuki had hij iedereen versteld doen staan in de wintertests in Australië en Qatar. Yamaha toonde openlijk interesse in Viñales en zijn beoogde teamgenoot stak de loftrompet.
“Maverick is zo’n rijder met een bijzonder talent,” sprak Valentino Rossi. “Zo een die het in zich heeft om een van de sterren van de MotoGP te worden. Hij kiest de juiste lijnen en weet hoe hij zijn machine het beste kan inzetten. Hij is een rijder die kan winnen, hij is bloedsnel en hij is jong. Zo ontzettend jong!” Als Valentino Rossi dat over je zegt, moet je wel bijzonder zijn. Het kon bijna niet anders of Viñales zou naar Yamaha verkassen. Maar het duurde langer dan verwacht. Tot afgelopen weekend.
We spreken Maverick Viñales in Le Mans. Hij zit dan nog middenin de mallemolen van de keuze tussen blijven bij Suzuki of overstappen naar Yamaha. Iedereen loopt aan hem te trekken: wat ga je doen? Ondertussen gonst het van de geruchten. Suzuki zou haar groeibriljantje aan de optie voor een derde jaar houden en de weg naar Yamaha blokkeren, Viñales zou zijn hand hebben overspeeld en te hoge salariseisen hebben gesteld bij Yamaha en daarom zou Dani Pedrosa inmiddels in beeld zijn als de opvolger van Jorge Lorenzo. Spaanse media weten te melden dat de deal met Pedrosa zelfs al rond zou zijn. Viñales is opvallend ontspannen voor iemand in zijn situatie. Hij is opgewekt, maakt grapjes en haalt zijn schouders op over de speculaties. “Ik weet van niks,” zegt hij. “Ik weet alleen dat ik een keuze moet maken en daar heb ik tijd voor nodig, want het is de moeilijkste beslissing van mijn leven. De ene dag weet ik zeker wat ik wil, maar de volgende dag is er weer twijfel en neig ik de andere kant op.”

Je bent de ‘most wanted man’ van de paddock op het moment.
“Bizar toch? Gelukkig kan ik me tijdens een raceweekend redelijk goed afsluiten en me focussen op het afstellen van de motor en het racen. Thuis begint het malen weer. De lijstjes met plussen en minnen die iedere dag verschillend zijn. Het resultaat is belangrijk, maar het gevoel ook. Ik beschouw Suzuki als mijn familie. Ik heb zo veel aan deze mensen te danken, ze hebben mij het vertrouwen en de kans gegeven om naar de MotoGP te gaan, terwijl ik nog maar net naar de Moto2 was overgestapt.”
“Toen teammanager Davide Brivio me indertijd belde met de vraag of ik bij Suzuki in de MotoGP wilde komen rijden, dacht ik dat het een grap was. Ik bedoel: er waren toch wel meer ervaren coureurs voorhanden om met een totaal nieuw project in de MotoGP te stappen? Dat vertrouwen betekent veel voor me. Maar ik besef ook dat als ik wereldkampioen wil worden – en dat wil ik – de kans daarop kleiner is als ik bij Suzuki blijf. Aan de andere kant: ze werken zo hard bij Suzuki om mij een competitieve motor te geven en we hebben zo’n vooruitgang al geboekt. Misschien is die motor over een jaar ook wel zover dat ik er wereldkampioen mee kan worden en dat zou nóg fantastischer zijn. Zo moeilijk is het dus. Om gek van te worden.”

Het talent van Viñales komt niet uit de lucht vallen. Hoewel ‘ontzettend jong’ heeft de 21-jarige Catalaan wel al achttien jaar ervaring. Als jochie van 3 reed hij al op een minibike. Als 12-jarige kwam hij in de wegrace terecht. In zijn eerste jaar in het Spaans kampioenschap – hij was 14 – won hij zijn eerste race. Het jaar erna won hij het Spaanse en het Europese kampioenschap. In 2011, net 16 jaar, kwam hij in de 125cc-Grand Prix terecht in het team van societyster Paris Hilton. Al na vier wedstrijden won hij zijn eerste GP, in Le Mans. Hij sloot zijn debuutjaar af als Rookie of the Year.
Daarna ging het alleen maar nog sneller voor Viñales. In 2013 won hij de Moto3-wereldtitel. Hij stapte over naar de Moto2 en werd ook daar Rookie of the Year, met de derde plaats. Het seizoen was nog maar halverwege toen Suzuki hem oppikte. Met hém wilde het team terugkeren in de MotoGP. Als teamgenoot van Aleix Espargaro werd Viñales vorig jaar ook in de MotoGP Rookie of the Year.

Hoe vergelijk je de stappen die je zette de Grand Prix in en vervolgens van Moto3 naar Moto2 naar MotoGP met de stap van Suzuki naar Yamaha?
“Die stappen waren groot, maar logisch. Dat verliep natuurlijk. Maar dit is een onwaarschijnlijk grote stap. Dé beslissing van mijn carrière. Als kind had ik niet het idee dat ik Grand Prix-coureur zou worden. Natuurlijk, ik was altijd aan het racen. Eerst motorcross en minibikes, daarna regionale competities. Maar ik zag het als een hobby, zoals andere jongens voetballen of basketballen. Ik was altijd aan het rijden. Er was één jaar waarin ik maar één weekend niet heb gereden en dat was met kerst. Opgroeien in Catalonië was geweldig wat dat betreft. Overal kon je rijden, er waren wedstrijden in alle mogelijke klassen: 70cc, 80cc, 100cc. Via het Catalaans kampioenschap kwam ik in het Spaanse terecht. Toen ik daar successen boekte, begon ik aan de Grand Prix te denken. Dat kwam ook door Marc Marquez. Hij is twee jaar ouder en we hebben veel tegen elkaar gereden als kinderen. Ik dacht: ‘Wat hij kan, kan ik ook.’ Dus als hij naar de Grand Prix kan, kan ik dat ook. En ja: als hij wereldkampioen kan worden, waarom zou ik dat dan niet kunnen?”

Viñales groeide op in Figueras, een stadje van ruim 45.000 inwoners, tussen Gerona en de Franse grens. Hij werd vernoemd naar de personage Maverick, gespeeld door Tom Cruise, uit de film Top Gun. Zijn ouders gingen uit elkaar toen hij nog klein was en hij groeide op bij zijn vader en zijn opa. “Ik ben altijd op mezelf geweest,” vertelt hij. “Al op jonge leeftijd trok ik mijn eigen plan. Mijn vader racete, maar niet op erg hoog niveau. De hele familie is wel motorsportminded, maar behalve mijn neef Isaac (in Moto2, NK) en ik waagt niemand van de familie zich meer naar de Grand Prix hoor. Ze hebben gezien wat er allemaal bij komt kijken. Het is niet gemakkelijk.”

Wat komt er allemaal bij kijken dan, wat jou betreft?
“Op dit niveau is het keihard werken. Mijn leven bestaat uit racen, reizen en trainen. Al het andere moet daarvoor wijken. Er is momenteel niks anders dan dat. Ik ben nooit thuis. Een sociaal leven moet ik strak plannen. Dat is zwaar, maar ik zou ook niet anders willen. Het paddock is mijn tweede thuis, de mensen hier zijn mijn familie. Ik ben hier gelukkig.”

Sinds eind vorig jaar heeft hij een vriendin. De Italiaanse Kiara Fontanesi rijdt in WMX, het wereldkampioenschap motorcross voor vrouwen. De ogen van Viñales lichten op als haar naam valt. “Ze is geweldig,” zegt hij. “Het is fijn om met iemand te zijn die ook op hoog niveau sport. Zij begrijpt hoe belangrijk het is. We trainen vaak samen. Ik ben soms lui, heb wel eens geen zin om te gaan trainen, maar dan geeft zij me een schop onder mijn kont. Ze daagt me uit, en ik haar. Onze wedstrijdkalenders lopen redelijk parallel. Ze is in Qatar en Jerez met mij mee geweest en ik ben naar haar gaan kijken in Valkenswaard. Tussen onze wedstrijden door zijn we of bij mij thuis in Spanje of bij haar in Italië.”

Helpt zij je bij het maken van je keuze?
“Ze geeft haar mening en we praten erover, maar ik ben degene die de keuzes maakt. Mijn leven is van mij en van niemand anders, dus ik neem mijn eigen beslissingen. Zo heb ik het altijd al gedaan. Als ik de verkeerde keuze maak, dan is dat mijn verantwoordelijkheid. Ik wil niemand anders aankijken op de fouten die ik zelf maak.”

Je ligt, zeker nu, onder een vergrootglas. De verwachtingen zijn skyhigh. Iedereen noemt je de volgende alien. Hoe ervaar je de druk in de MotoGP? Is die veel groter dan in bijvoorbeeld de Moto2 en Moto3, waar ook van je werd verwacht dat je wereldkampioen zou worden?
“Oh ja. Niet te vergelijken. In de MotoGP moet je voortdurend compromissen sluiten. De hele wereld kijkt mee. Toen ik in de 125cc begon kreeg het team veel aandacht vanwege Paris Hilton, maar die aandacht was voor haar, niet voor mij. Het racen is ook totaal anders. Het moeilijke van Moto3 is dat iedereen kan winnen. Het ene weekend doe je mee om het podium, het volgende weekend mag je blij zijn als je een punt pakt. Dat is dan een slechte dag. In de MotoGP is het veel selectiever en ben je veel meer afhankelijk van het materiaal. Als Valentino of Jorge of Marc een slechte dag hebben, worden ze vierde of vijfde. Als ik een slechte dag heb, word ik tiende. Maar voor mij is vierde of vijfde worden – wat voor hen een slechte dag is – een uitstekende prestatie. Als ik met de Suzuki op het podium kom, is dat misschien wel een grotere prestatie dan winnen met de Yamaha.”
“Het is fijn om te horen en ervaren dat anderen het in me zien zitten. Dat geeft vertrouwen, maar ook druk uiteraard. De lovende woorden van Valentino hebben grote indruk op me gemaakt. Het was niet niks wat hij zei. Maar ik moet ze nog wel waar zien te maken. De volgende alien…. Moet je eens kijken hoeveel overwinningen Rossi, Lorenzo, Marquez en Pedrosa al hebben! Ik wil me zo snel mogelijk bij dat rijtje aansluiten, natuurlijk wil ik dat. Het is geen droom van me, wereldkampioen worden. Het is mijn doel.”