Evert ten Napel – Opgeven is geen optie
Voor de tiende keer beklimmen duizenden fietsers en wandelaars begin juni de legendarische Alpe d’Huez. Onder het motto ‘Opgeven is Geen Optie’ brengen ze mede dankzij sponsoren miljoenen euro’s bijeen voor de strijd tegen kanker. Omdat de Franse overheid het evenement onder naam Alpe d’Huzes helemaal in handen heeft gegeven van de Nederlandse organisatie zijn er naast de deelnemers ook heel veel vrijwilligers nodig om het geheel in de juiste banen te leiden.
Onder die vrijwilligers zijn zo’n honderd motorrijders, die in feite de taak overnemen die de Franse gendarme zou moeten doen. Het is een belangrijke loot aan de stam van de organisatie onder de noemer: Motards Alpe d’Huzes. Vijf jaar lang was ik een van die motards. Het begon jaren geleden toen een van de leden van onze vaste club de DC 10 Skyriders een oproep op de website van de club deed om liefhebbers te rekruteren voor deze klus. Het evenement was in de loop der jaren van enkele tientallen, later honderden naar duizenden deelnemers gegroeid en er was begeleiding nodig in de vorm van motorrijders. Samen met enkele andere Skyriders besloot ik me aan te melden en kwam zo in contact met zeg maar de aanvoerders van de Motards. Dat bleken allemaal getrainde motorrijders te zijn, want ze maakten in hun dagelijkse werk deel uit van de grote groep politiemensen op motoren. Klaas, Marc twee Jannen en Erik trokken de kar en wij maakten deel uit van de grote groep, die allengs de jaren vorderden naar zo’n honderd mannen en ook een paar vrouwen uitgroeide tot een selecte groep in gesponsorde gele hesjes.
De motards van Alpe d’Huzes krijgen voor ze naar Frankrijk afreizen een gedegen training. Soms op het trainingscentrum van de politie in Lelystad, dan weer op de Vlasakkers bij Amersfoort en het laatste jaar in Oirschot. Het is een meer dan professionele training onder leiding van politiemensen die alle kneepjes van het motorrijden beheersen. Je wordt er echt beter van. Je leert een groep voertuigen te begeleiden, want stel je voor op de Grote Dag (altijd de eerste donderdag van juni) moet er tussen de duizenden Nederlandse fietsers plotseling een vrachtwagen naar boven om de hotels en restaurants te bevoorraden. Twee motards ervoor, twee erachter. Er is een deelnemer gevallen, snel een motard er naar toe om te helpen of om snel met een verpleger naar het ongeval te rijden. Een wanhopig zwaaiende fietser met een lekke band. Een motard neemt het bewuste wiel, rijdt snel naar een plakpost en enkele minuten later heeft de pechvogel zijn wiel terug en kan zijn of haar tocht vervolgen en zo gaat het de hele dag door. Je bent zo’n dag een soort duvelstoejager, maar het geeft een boost, een gevoel wat niet te beschrijven is.
De groep motards is de laatste jaren een zeer hechte club geworden. Zo hebben we enkele maanden terug met ruim 60 motards een van ons, die zelf aan de vreselijke ziekte is overleden, naar zijn laatste rustplaats begeleidt Een grote stoet van Marvin’s woonplaats Workum naar Leeuwarden. Tranen in je ogen en kippenvel overal. Het is als motorrijder iets om nooit te vergeten. En toch ga ik dit jaar niet meer mee. Vijf keer vind ik mooi, er staan tientallen jongere motorrijders (want er is een wachtlijst) gereed om deel uit te mogen maken van dit prachtige clubje. Sommige van mijn motorvrienden van het Veluwe Chapter, zo noemen Ron, Martijn, Henk, Hans en Anne ons, gaan wel. De rest gaat met de Skyriders naar de Dolomieten. Ook mooi en ook heel intensief. Toch zal ik toerend over de Stelvio, de Gavia, langs de prachtige Lagi van Iseo, Idro en Ledro en door de dorpjes als Falcade, Canazei en Arabba nog wel even denken aan mijn motorvrienden van Alpe d’Huzes.
Nog heel even de Alpe d’Huez. Het is al sinds een jaar of 25 de Nederlandse berg en niet toevallig is deze Alpenbult uitgekozen voor de inmiddels wereldberoemde fietsdag tegen kanker. Zelf heb ik als lid van de NOS Radio Tour de France equipe met Heinze Bakker en de absolute radio legende Theo Koomen verslag mogen doen van de talrijke Nederlandse triomfen. Hennie Kuiper, Joop Zoetemelk, Peter Winnen en Gert-Jan Theunisse triomfeerden boven op deze beroemde berg na het snelst van Bourg d’Oisans de 21 bochten te hebben gefietst naar de witte kalklijn in het wintersportdorp. Achter de brede rug van NOS-motard Raymond Nackaerts heb ik verslag mogen doen van deze heroïsche sportmomenten. Daarom ook was het des te mooier om vele jaren later als een van de honderd motards vijf jaar achtereen diezelfde 21 bochten op- en af te rijden om het de duizenden dappere fietsers mogelijk te maken hun bijdrage te leveren aan een van de bekendste ‘Goede Doelenacties’ van ons land. Chapeau Alpe d’Huzes, chapeau fietsers en wandelaars maar vooral chapeau voor de Motards. Opgeven is Geen Optie!
