Eerste Test Royal Enfield Classic 350
Toen Royal Enfield in 2020 stopte met de productie van de Classic leek dat het definitieve einde van een tijdperk. Groot is dan ook de – aangename – verrassing dat dit icoon is herrezen. Moderner dan ooit en tegelijk klassiek als altijd.
Wat doen verliefde bakvissen die niet weten of de andere partij dezelfde gevoelens amoureuze gevoelens heeft? Die plukken een bloem en trekken daar de bloemblaadjes stuk voor stuk uit: “hij houdt wel van me, hij houdt niet van me, hij houdt wel van me.” Na afloop van de tachtig kilometer lange testrit zoek ook ik naarstig naar een bloem. Ik wil het weten: “de Enfield houdt wel van me, de Enfield houdt niet van me, de Enfield houdt wel van me.”
Andere collega’s hebben geen enkele twijfel; die zijn volledig gevallen voor de charme van de eencilinder. Die zien hem al in hun garage staan. Bij de start van de testrit merk je eveneens dat iedereen er overdreven veel zin in heeft. De Classic 350 heeft het vermogen om je vanaf de zijstandaard, of standaard gemonteerde middenbok, volledig in te palmen. Deze motorfiets koop je uit de folder. Zeker als je dan ook nog eens een paar pagina’s doorslaat naar de prijzen en daar zeer aantrekkelijke prijskaartjes ziet.
Ook ik ga voor de bijl. Kijk eens naar dat lijnenspel en de graad van afwerking. Dit is geen gekunstelde retro, dit is de ‘All new classic’ waar Royal Enfield het zelf over heeft. Pak er voor de lol eens een plaatje bij van de Bullet 350 G2 uit 1948. Bijna 75 jaar later staat hier zijn tweelingbroer. Maar wel een broer met brandstofinjectie, ABS, LCD-schermpje en een Euro5-goedgekeurd blok. Die 349cc metende eencilinder kennen we al van de Meteor 350. De komende jaren verschijnen er nog twee nieuwe modellen op basis van deze mono. De ambities van Royal Enfield kennen geen grenzen en de mannen uit India maken het waar ook. Twintig jaar geleden produceerde de fabriek twintigduizend Bullets per jaar. Nu rollen er twintigduizend exemplaren per week van de fabrieksband. Daarvan verlaat 95% nooit het thuisland. Van de vijf procent die is bedoeld voor de export, gaat een groot deel naar Frankrijk en de Benelux. We houden in de Lage Landen van deze fabrikant. De liefde is wederzijds; omdat Enfield hier goed verkoopt willigde de fabriek de wens in om de motorfiets uit te rusten met alarmverlichting. Normaal denkt niemand daaraan in India.
Met het blok maakten we al eerder kennis en van die kennismaking weten we dat de mono geen krachtpatser is. Het is alleen dat gebrek aan vermogen dat mijn twijfel voedt. Laat ik die eerst eens wereldkundig maken en dan verder gaan met het liefdesverhaal dat de Classic 350 verdient. Het blok verdient overigens tegelijk ook dikke complimenten. Het is werkelijk magnifiek hoe het onderin zonder bokken blijft ronddraaien. Het is de sport om het blok in tweede versnelling bijna te laten afslaan, waarbij je continu de neiging moet onderdrukken om de koppeling te pakken, om dan er weer met een draai aan het gas vandoor te ploffen. Vibreren doet het blok niet dankzij de balansas, maar ploffen gelukkig nog wel.
Precies zoals het hoort bij een Royal Enfield. Toch geeft deze kleine 350 niet de massieve klappen die de halveliter wel geeft. Gezien de geringere cilinderinhoud is dat onvermijdelijk, maar iets meer vermogen had elke vorm van twijfel weggenomen. Op de stukken vals plat duurt het in vijfde versnelling net iets te lang voordat de motor weer op gang komt. Ook op de snelweg – die we niet hebben gezien – houdt het vast niet over. Eerdere ervaringen met de Meteor bevestigen dat. Misschien is het grootste probleem wel dat ik de Classic 350 beoordeel als ‘enige’ motorfiets. De Classic is eerder een model voor erbij. Een snoepje voor ritten die volledig in het teken staan van ontspannen en genieten. In dat geval heb ik niets over de Classic te klagen. Bij elk bloemblaadje dat ik uittrek is het dan: “De Enfield houdt van me en ik van hem”.
Er is ook zoveel om van te houden. Niet alleen voor jou, maar zelfs voor de omgeving. Tijdens de testrit door de zonnige Provence doorkruisen we toeristische dorpjes waar de gebruikelijke markten vol knoflook, worsten en kazen al volop draaien. De bezoekers bekijken ons zowaar niet als een kwaadwillende motorbende, maar eerder vriendelijk. Waarschijnlijk denkt driekwart dat we onderweg zijn op echte klassiekers. Die heerlijke authentieke uitstraling is uniek in de motorwereld. Aan de uitstraling van deze klassieke luchtkoelers kan geen ander merk tippen. Zeker als het duozadel is verwijderd, is de Classic om op te vreten. Die handeling vraagt overigens slechts om het losdraaien van vier bouten. Zonder lelijke gaten in spatborden of loze ophangpunten gaat de Classic dan als solomotor door het leven.
Het enkele zadel heeft zelfs nog veren voor extra comfort. Op de pokdalige Zuid-Franse wegen is dat geen overbodige luxe. De motorfiets is sowieso comfortabel. De reguliere vering en die in het zadel houden de klappen binnen de perken. De 350 is bovendien ruim genoeg voor de gemiddelde Hollander. De voeten vinden op de automatische piloot de voetsteunen en de handen vallen blindelings op het stuur. Veel knoppen hebben ze daar niet te bedienen en de weg wijst zichzelf bij degenen die er wel zitten. Onder het klassieke dashboard geeft een klein lcd-schermpje zaken aan als tripstanden en tijd. Dat deze klassieker over een USB-aansluiting beschikt is al opmerkelijk, maar Royal Enfield plaatst hem ook nog eens op een logische plek bij het koppelingshendel. Zo kun je heel makkelijk een telefoon opladen die je als navigatie gebruikt. Wil je dat niet, dan kun je gaan voor de Tripper navigatie die een plekje rechts van het lcd-scherm heeft. Overigens werkt ook die in combinatie met een mobiele telefoon.
Voor ons is navigeren makkelijk, het is een kwestie van de voorrijder volgen. Het sturen gebeurt neutraal en het in Engeland ontwikkelde rijwielgedeelte weet wel raad met de twintig pk. De Classic voelt bij het sturen volwassen aan en niet als een stuk goedkoop speelgoed dat al een rijbaan opschuift als je de hik hebt. Vederlicht stuurt het niet, makkelijk wel. De klassiek ogende CEAT-banden doen hun werk onopvallend. Dat laatste geldt ook voor de enkele voorrem van Brembo’s B-merk Bybre. Aan de achterkant doet de rem het juist opvallend goed. Hij biedt veel gevoel en vertraging. Overigens biedt Enfield voor de thuismarkt nog een versie met trommelrem achter aan. Oogt natuurlijk nog echter, maar is kansloos bij de Europese ABS-plicht.
Verder gaat het. Door velden met lavendel en huizen met blauwe luiken voor de ramen. Als vanzelf rij je de Classic op koppel. Uit nieuwsgierigheid zoek ik een keer de toerenbegrenzer op, maar daar heeft het blok niets te zoeken en te bieden. Opschakelen dus en genieten van de rust die dan heerst. Bochten neem je steeds swingender en je groeit langzaam naar de motorfiets toe. Ga vooral mee in het tempo van de Enfield en rij je hoofd leeg. Is er in de schuur echt geen ruimte voor een tweede motorfiets?
CONCLUSIE
Een mens moet zich nog flink vermannen om de Classic 350 niet als ‘motorfiets voor erbij’ te kopen. De Enfield verkoopt zichzelf met zijn sympathieke uitstraling, lage prijs en klassieke lijnenspel. De rijervaring is al net zo sympathiek. Het mag geen verrassing heten dat het heerlijk ontspannen toeven is op de Classic. Het rijwielgedeelte is ruim en comfortabel genoeg voor aangename kilometers. Haast? Wat is dat? Zelfs dijkbewoners moeten in katzwijm vallen van die traag voorbij ploffende klassieker. Je zou het bijna uitproberen bij die zure gasten van de Nefom. Is er slechts plaats voor een motorfiets in jouw garage en ben je vooral een praktische rijder? Ook dan geniet je van het lijnenspel, het comfort, het lage verbruik, maar wens je in een enkele gehaaste bui iets meer pk’s.
