Ducati Clubrace

De Ducati Clubrace 2007 was weer een groot succes. Voor veel ‘amateur-racers’ is dit de gelegenheid om de motor eens op het circuit de sporen te geven. Maar buiten dat staat de Clubrace bekend om de vele bijzondere motoren die je er kunt zien. Een rondje door het rennerskwartier…
Een keer per jaar trekken veel bijzondere machines en hun berijders naar Assen voor de Ducati Clubrace. Een evenement waarbij de vlag de lading allang niet meer dekt, want naast veel Ducati’s tref je er ook veel ander exotisch spul aan, van getunede eenpitters tot huilende driecilinders. Als het maar apart is.
In 1997 zag en hoorde de schrijver dezes onder meer de fameuze Britten rijden, maar minstens zo indrukwekkend was de terugweg, toen op de A28 de versnellingsbak van de Yamaha Thunderace muurvast liep en er ter hoogte van hectometerpaal 155,9 een 170 meter lang zwart bandenspoor werd achtergelaten. Plus de resten van een geklapte achterband, waarna het Hoogeveense ziekenhuis met een bezoek kon worden vereerd.

Maar dat is alweer tien jaar geleden, de hoogste tijd dus om opnieuw naar de Ducati clubraces te gaan. En ach, als je daar dan toch bent, dan kun je ook net zo goed meerijden ook. Op een blitse KTM Superduke 990R bijvoorbeeld.
Als je gewend bent aan echt racemachines, is dat al een hele omschakeling: in plaats van een strakke stroomlijn zit je op de Superduke R volop in de wind. En je zit niet voorover dankzij de lage stuurhelften en ook het vermogen boven de tienduizend toeren ontbreekt. Toch gaat het na een paar rondjes trainen al steeds beter: na even ontspannen ga ik rondere lijnen rijden en begin ik de waanzinnige voorrem steeds beter te benutten. In de laatste ronde rij van de eerste training rij ik mijn snelste ronde.
Dat de machine nogal deint komt omdat de vering nog in de straat-afstelling staat, zo blijkt na afloop. Na wat telefonich consult met KTM-specialisten wordt de hele boel harder afgesteld en gaat de voorkant wat omhoog zodat de motor niets ál te energetisch naar de apex hapt. Zo gaan we de tweede kwalificatie in. De 990 voelt nu veel stabieler aan, al blijkt de achterkant weer te hard en verliest daardoor grip. Het resultaat is een amper snellere tijd en een 11e startplek. Wat eigenlijk helemaal niet verkeerd is tussen alle RSV’s, Triumph 675’s en snelle Ducs.
Voor de wedstrijd zet ik de verbazingwekkend goede Continental RaceAttacks (waanzinnig mooi tekenen en een goede grip met een behoorlijk breed grensbereik) nog wat zachter en al in de opwarmronde weet ik dat het goed zit. De start is goed en ik kan elke bocht wel iemand voorbij en rij na een halve ronde al op de 7e plaats terwijl ik de dikke KTM heerlijk rustig van bocht naar bocht zwier in een veld supersports! Maar dan slaat het noodlot toe als ik instuur bij De Bult en net mijn knie tegen het asfalt druk. Midden in de bocht komt er aan de binnenkant met een klap een motor bij me naar binnenrijden, waarna ik gezamenlijk met de man die in het rennerskwartier al Mr. Crash genoemd werd (hoe komen ze erop?) tegen de vlakte gaat. Over en sluiten dus…

’s Avonds bij het naar huis rijden passeer ik weer hectometerpaaltje 155,9. Al mijmerend realiseer me dat ik wederom een prachtweekeinde en een crash rijker ben in dit leven, net als 10 jaar geleden. Gelukkig liep alles opnieuw goed af en kon ik na de crash uitgebreid rondsnuffelen in het rennerskwartier, waar het vele motormoois de pijn kon verzachten.
Plaats hier uw tekst