Ducati Club Race 2017

Bij de Ducati Club Race staat een Ladies Cup op het programma. Een ideale kans om een jonge, vrouwelijke coureur te laten kennismaken met een Supersport. De 15-jarige Bibi Damen staat op dit moment tweede in de KTM RC390 cup en heeft hier wel oren naar. Laat ik nou toevallig al in Assen zijn met een Triumph Daytona 675 en nog een brommer over hebben! Kunnen we mooi kijken hoe de overstap van 38 naar 120 pk uitpakt? Nu maar hopen dat ze me niet al in de eerste sessie voorbij knalt…

Als voorbereiding op de race rijden we eerst nog een circuitdag. We bespreken het plan voor vandaag en rijden samen in de snelste groep, zodat de leercurve het steilst is. De uitdaging blijkt maximaal, want ’s ochtends is de baan drijfnat en Bibi ziet zichzelf dus naast een verdrievoudiging van vermogen en ‘verkeerd’ schakelen (ze kent niets anders dan raceschakeling) middels een quickshifter, ook ook nog eens geconfronteerd met regenbanden. Daarbij vindt ze zichzelf niet zo’n regenrijder. Ze kijkt stil voor zich uit, tikkeltje sip, maar zonder te piepen laat ze zich door haar vader in haar kleurige KTM-pak jojoën en we gaan rustig de baan op. Ze rijdt fraaie lijnen, went aan het formaat van de machine, zithouding, schakel- en rempunten en vooral de geweldige grip van de Bridgestone regenbanden. De kop is eraf en de beteuterde pruillip maakt plaats voor een tevreden glimlach.
De tweede sessie is het nog steeds drijfnat en Bibi rijdt voor. Al in de eerste ronde propt ze de Daytona bij een paar rijders binnendoor die dat beslist niet verwacht hadden en ik sla dat met plezier gade. Ze schuwt de witte lijnen niet en na de sessie bespreken we dat 120 pk, geen tractiecontrole en natte, witte lijnen geen goede combinatie zijn. Vooral omdat we geen reservemotor hebben en deze machine eigenlijk al verkocht is. Nou ja, dat laatste stukje vertellen we maar niet. De derde sessie begint ze echt aan te zetten en het is indrukwekkend om te zien hoeveel snelheid ze weet op te bouwen tussen Mandeveen en Duikersloot bijvoorbeeld. Ze kan nog winnen door later remmen en niet zozeer vroeger maar wel sneller méér gas te geven. In de vierde sessie doet ze dat en deze dag eindigt ze met een verbetering van haar rondetijd met 10 seconde.

Helaas gaat de Ladies Cup tijdens de Ducati Club Race niet door, maar dat stopt ons plan niet. Bibi schrijft zich in voor de Thunderbike klase, die open staat voor alle Europese en Amerikaanse één-, twee- en driecilinders. Zo rijdt ze bij mij in de klasse, onder meer tegen Panigales en RSV4’s.
Het weekend van 26 tot 28 mei is bloedheet, waarbij de zaterdag het toppunt vormt met 32 graden en een asfalttemperatuur van 58 graden. Dankzij dat mooie weer zegt ze: “Nu gaan we echt gasgeven!” Bibi rijdt vrijdag vier sessies, zaterdag twee kwalificaties en zondag de wedstrijd. Het doel van dit weekend is om haar zonder druk of verwachtingen te laten proeven aan een supersport en te zien hoe de progressie is. Aan het begin van de dag spreken we de baan door. Interessant hoe haar referentiekader is. Zo is ze bijvoorbeeld verbaasd als ik erop aandring dat ze écht niet volgas Ramshoek in moet duiken. De vier sessies op vrijdag bouwt ze fraai op, elke sessie tussen de één en twee seconden eraf en uiteindelijk rijdt ze 1.55. Ze wordt steeds zelfverzekerder en de ervaring straalt er vanaf. Ze is bijna 16, maar heeft al wel zeven seizoenen race-ervaring: twee jaar minibikes, daarna twee jaar de onvolprezen Honda NSF100 cup en dit is haar derde seizoen in de KTM RC390 cup. Na elke sessie evalueren we snel en het is duidelijk dat ze moet wennen aan de lange remweg, omdat je zoveel harder aankomt. Ook is ze zoekende naar hellingshoeken en de grens van grip. Ook de acceleratie is wennen en we plakken een kontsteuntje op de motor. Haar ervaring toont zich in het inhalen, want ze heeft duivels veel lef en benut elk stuk asfalt en kerbstone. Ook is ze helemaal niet van haar stuk gebracht als er eens een Panigale voorbij knalt, met 80 pk surplus. Opvallend is dat ze de Triumph helemaal goed vindt, ze vraagt het hele weekend niet één keer om een aanpassing aan vering of zitpositie. Ze zoekt de verbetering bij zichzelf, leuk om die relaxte houding te zien.

Zaterdag rijden we twee kwalificaties. Nog daarvoor schalt door de pitbox: “Pap, heb jij mijn handtasje gezien?” Die hoorde in nog niet eerder in een pitbox en iedereen moet even lachen. Een van de meer wetenschappelijk aangelegde pitboxgenoten vraagt Bibi hoe ze dat nou doet met die mooi gelakte nagels: “Als je groeit, knip je dan je nagels korter?” Bibi meldt dat ze niet meer groeit. De dynamiek in een pitbox verandert duidelijk met een jongedame in het team! Ik spreek met haar en vraag hoe ze zich voelt. Ze heeft wat spierpijn in de schouders en dat is begrijpelijk, want ze is zo’n (relatief) zware machine niet gewend, bij omgooien en remmen is dat een zwaardere belasting. Omdat ze graag kampioen wil worden, traint ze nu met een personal trainer en staat minstens twee keer per week om 6 uur ’s ochtends op om voor school anderhalf uur te werken aan spierkracht en cardio. Ze weegt nu rond de vijftig kilogram. In de kwalificaties gaan we samen de baan op en ze pikt aan zolang dat gaat. De eerste rijdt ze 1.55 en de tweede 1.54. Nog steeds progressie en dat alles in volledige controle. De laatste training hebben we drie startsimulaties, dus met startopstelling en rood licht. Ze geeft aan hier wat nerveus voor te zijn, op de baan blijkt hier he-le-maal niets van! Ze maakt heuse raketstarts en ik ben vooral onder de indruk hoe ze die eerste bocht inveegt. Ik hou mijn adem in, maar ze doet dat volledig goed en toont gewoon veel lef. Stoer! We gebruiken deze drie dagen en zeven sessies slechts één setje Bridgestones en zelfs bij deze hoge temperaturen blijven ze prima grip leveren. Bibi kwalificeert zich als 15e, en dat in een veld van 41 met veel Panigale’s en andere kanonnen.
Zondag om 11.40 uur start de Thunderbike-race. Na de opwarmronde stellen we ons op, starten en daarna zien we elkaar pas bij de finish weer. Bibi wordt vijftiende, ik elfde, ze heeft dikke strijd met twee Panigale’s en een 1098: “Ik word gék van die snelle machines, elke keer als ik er voorbij stuur, komen ze me op het rechte stuk weer voorbij en daardoor kan ik dus niet harder!” Ze verbetert haar tijd tot 1.53 en dat is op een standaard Daytona 675 uit 2008 goed. Bibi vertelt dat ze het vermogen van die dikke 675 het gaafste vindt. Nadelen? Nee, niets! Alleen maar leuk! Ze heeft een foutloos weekend gereden, haar progressie stopte niet en er zit nog veel meer in, als ze wat meer tijd had gehad. Echt indrukwekkend om te zien hoe snel een jonge motorsporter deze overstap kan maken en vooral ook hoe gecontroleerd en met welke overtuiging dit is gegaan. Bibi heeft haar pijlen gericht op het wereldkampionschap SuperSport 300 voor volgend jaar. Dankzij dit weekend weet ze ook al wat ze daarna ambieert. Missie geslaagd!