CROM Ride 2019
Een stukje toeren is tweede natuur voor veel motorrijders. Ook al noem je het misschien niet zo, een ‘rondje om de kerk’ of ‘even uitwaaien’, het kan allemaal worden gezien als een stukje toeren. Voor elk wat wils…en niks geks. Maar het zal toch heel wat moeten zijn als je voor een toerritje even een weekendje op en neer vliegt naar Spanje. Dat klopt dan ook, want dit is de CROM Ride, een beest van een rit van 600 kilometer dwars door de Pyreneeën, op één dag….
De naam ‘CROM Ride’ zal niet iedereen iets zeggen. Laten we dat alvast even toelichten met enkele kerngegevens: start en finish zijn in het Spaanse Girona, de officiële start is om zes uur ‘s morgens, de finish is open tot elf uur ‘s avonds en dat is nodig ook, want de tocht leidt dwars door de Pyreneeën tot in Frankrijk en terug, over ruim zeshonderd kilometer. En er doen vijfhonderd mensen aan mee. En oh ja, naar Spaanse begrippen is het met 41 graden overdag ook te heet voor de tijd van het jaar.
Nou wil bovendien het geval dat de organisator geen onbekende in het motorwereldje is. Dus als hij ergens in maart een kort promotiefilmpje per app stuurt, staat twee seconden later al een tabblad voor een vliegticket open. Het zit namelijk zo: CROM is – je raadt het al – een organisatie die ‘ in de motoren’ zit, maar niet zomaar. De meeste evenementen die CROM, een dikke twintig jaar terug gestart door Joan Marti Utset, organiseert zijn namelijk de motor- en bandenintroducties die je ook regelmatig in MotoPlus ziet opduiken. En ze weten bij CROM aardig de weg, want we nog een route tegenkomen die niet uitdagend en origineel is…. Dan snap je meteen ook dat de route van de CROM Ride altijd wat meer kilometers omhelst dan beoogd, want ‘als we dan toch hier langs rijden, kunnen we het niet laten om ook die weg in de route op te nemen’, etcetera.
Nou is dit natuurlijk meer dan een uit de hand gelopen toerritje. We staan namelijk aan de start van alweer de derde editie en Joan licht het graag nog een keertje toe: “In Catalonië woont ongeveer tachtig procent van de inwoners in of rond Barcelona. Dat betekent ook dat ze het meest rond die stad motorrijden. Girona is dan toch alweer een uurtje rijden, dus veel motorrijders komen niet zo snel in deze regio. Dat is dus al een goede reden om mee te rijden. Maar ook mensen van hier komen vaak lang niet zo ver als wij nu. Er zijn nu eenmaal veel wegen in deze regio en geen daarvan is echt slecht, je kunt hier nauwelijks een verkeerde keuze maken. Hoe dan ook is het voornamelijk een regionaal feestje, maar dat betekent niet dat het daar bij beperkt blijft. Deelnemers komen van steeds verder weg, en ook uit het buitenland, en het wordt elk jaar bekender, alhoewel we wel een limiet van rond de vijfhonderd deelnemers aan willen houden. Nu heb je aan het begin van de rit nog wel wat drukte, maar daarna kan het gebeuren dat je zomaar hele stukken in je eentje rijdt.”
Het deelnemersveld is verrassend afwisselend. Natuurlijk zijn er veel GS-en, maar ook genoeg ander spul. Een verdwaalde Panigale is een van de weinige sportmotoren, maar wel aanwezig. Daarnaast rijdt de voormalig PR-manager van Yamaha Spanje met een van drie Nikens, maar dan wordt het leuk: van Super Duke en Multistrada tot Duke 125 (echt!), een handvol MT-07’s, veel adventures van verschillende merken en zelfs een paar Harley’s. En ook de rijervaring loopt ver uiteen. Kort door de bocht maakt het niet uit waar je mee rijdt of hoe lang, zo lang je maar aan één voorwaarde wel voldoet: het plan om de tocht uit te rijden. Weet waar je aan begint dus….
Om het overzichtelijk te houden, is de rit onderverdeeld in zes etappes van rond de honderd kilometer, afgerond met een stempelpost. En ‘honderd kilometer tot de volgende stop’ klinkt al veel meer als ‘dat doen we wel effe’. Honderd kilometer toeren is zelfs in ons land immers een kort stukje. Rijd zes van die stukjes achter elkaar en je hebt ‘t volbracht. Makkie toch?
Ons ros voor deze onderneming: een Kawasaki Versys 650, zuinig, niet te zwaar, redelijk wendbaar, krachtig genoeg, kofferruimte voor de spulletjes en, ook niet onbelangrijk, comfortabel genoeg om na de finish nog redelijk normaal te kunnen lopen. Als we om zes uur ‘s morgens aantreden, is de parkeerplaats al ramvol. Om het verkeer niet al te zwaar te belasten, hebben de deelnemers per rijnummer een tijdsslot gekregen, zodat de groep al direct een beetje verdeeld aan de rit begint. Bij uitzondering mogen we met ons hoge nummer toch op tijd weg en daar maken we dankbaar gebruik van. Uit voorzorg houden we toch maar vast aan de strategie ‘snel beginnen en doorkarren’, want je weet nou eenmaal niet wat er nog gebeuren kan. Dat valt zeker in het begin nog niet mee met veel stedelijk gebied en een aardige hoeveelheid motorrijders. Maar ach, het is gewoon nog een beetje aftasten, er valt niets te winnen en dus houden we het gewoon netjes.
De route voert ons van Girona naar Lloret de Mar over een flink aantal bekende wegen. Dus onder het rijden genieten we niet alleen van het uitzicht, maar denken we ook terug aan de motoren die weer eerder op deze wegen reden. Wat ook opvalt is hoe sterk het landschap hier verandert. Het ene moment rijd je nog op nog een smal bergweggetje met loofbomen, niet veel later rijd je door een prachtig vergezicht met glooiende akkers en hier en daar een dorpje op een heuvelrug, inclusief fotogeniek kerkje.
Een klein uurtje later staan we in de bekendste badplaats van de oostkust. De beste reden om via Lloret te rijden is echter de route die er vlak na volgt. Via een korte verbinding naar het naastgelegen Tossa de Mar komen we bij een voor ons bekend stukje weg, de kustroute naar Sant Feliú de Guixols. Onthoud die naam en mocht je ooit in de buurt zijn: rijd die weg, want het uitzicht over de Middellandse Zee is er grandioos!
Nog eens een honderdtal kilometers verder komen we in het plaatsje Besalú. Nooit van gehoord, maar het plaatsje is spectaculair. Middeleeuws, pittoresk en voorzien van een waanzinnig mooie brug over de rivier. Als dit de opmaat is van wat nog moet komen, zit het wel goed. De zon is inmiddels op volle sterkte, het is belachelijk heet en het maakt dan ook niet uit hoeveel water we drinken, het is nooit genoeg. Dus dan maar weer door. Het moet toch gebeuren, nietwaar?
Ook in de kilometers die volgen blijft het landschap fantastisch en rijgen de wegen zich als een grote kronkelende bende aaneen. En dat met bijzonder weinig verkeer. Joan legt dat later nog eens uit: “Alle grote plaatsen zijn inmiddels verbonden met nieuwe, rechtere en meer directe wegen, maar de oude routes liggen er allemaal nog en worden prima onderhouden. Dat betekent dus dat het gewone verkeer de snelle route neemt en wij vrij spel hebben.” Afgezien van de drukte bij de stempelplaatsen zien we vaak lang geen kip op de weg. Bij die stempelposten komen we vaak steeds dezelfde mensen tegen, wat er op duidt dat we allemaal een beetje hetzelfde tempo aanhouden.
Inmiddels zijn we ook de grens met Frankrijk over en dat is te merken. De huizen zien er anders uit, de wegen zijn anders, zelfs het landschap lijkt anders. En toch zijn we nog steeds in Catalaanse streken, want hier zijn alle wegwijzers gewoon van twee talen voorzien. Als we bij de volgende stop, op Frans terrein, arriveren merken we hoe het ook kan: in plaats van een nog weer spectaculairder locatie is juist hier gekozen voor zo’n typisch microdorpje genaamd Bula d’Amunt (of Boule d’Amont in het Frans), waar we op een grasveld, zo’n beetje de enige plaats met capaciteit voor enkele tientallen motorrijders, worden getrakteerd op broodjes worst van de grill en frisdrank met waterkoeling…in de grote kuip waarin ze uitgestald zijn. Stempeltje, vriendelijk dankjewel zeggen in twee talen en weer door.
De kilometers hakken er inmiddels wel in. De Franse wegen zijn anders dan de Spaanse. Dat komt niet alleen het ontbreken van een lijntje aan de rand van de weg, maar ook de sfeer is anders. Als we eindelijk de ontelbare bochten van een pas omlaag hebben, slaat de vermoeidheid toe. Dit is wel even wat anders dan zo’n kustweggetje, maar gelukkig rijden we alweer terug naar Spanje. Niet voordat we enkele wintersportdorpjes doorkruisen en borden naar Andorra ontwaren. Onderweg passeren we nog het waanzinnige Vilafranca de Conflent, of Villefranche de Conflent in het Frans. Geweldig mooi, maar we moeten verder. Voor het echte Pyreneeën-gevoel natuurlijk.
De volgende stop is op het centrale plein van Puigcerdà, historische VVV, stempeltje, door. De zon is gelukkig net wat over z’n hoogtepunt heen en dat is te merken, want het gaat beter. We stoppen nog eens voor een heel snelle foto, maar maken vooral heel veel vlotte kilometers en rijden een Alpen-achtig landschap binnen. Dat hadden we nog niet gehad. Niet veel verder, een kleine twintig kilometer, komen we alweer aan bij de laatste stop – in Olot – voor de finish. Het begint inmiddels heel lichtjes te schemeren als we in de tuin van een reusachtig landhuis ons een na laatste stempeltje halen. Nog 55 kilometer te gaan tot aan de finish. Makkie. Toch begint de vermoeidheid nu behoorlijk op te spelen, zeker na een aantal navigatiefoutjes en de extra kilometers om de route weer op te pikken.
Maar de wetenschap dat je er bijna bent, geeft je aan de andere kant ook weer een lekkere boost en net dat extra zetje. Omdat de laatste etappe ook echt korter is, bereiken we sneller dan gedacht de finish. Voor de vorm rijden we netjes onder de finishpoort door – de kusdames zijn blijkbaar net even hun neus poederen – en zetten we de motor in de rij al aanwezige motoren. Nog snel even naar de laatste stempelpost en dan volgt het biertje waar we dit jaar het meest naar uitgekeken hebben. Na ruim dertien uur in het zadel hebben we dat wel verdiend, met het hotel op loopafstand.
Terwijl we de veilige terugkeer van de deelnemers vieren en we ons verbazen over zoveel blije gezichten, begint bij de stempelpost iemand te juichen. Haar zusje is gearriveerd en die weet nu al dat ze volgend jaar weer van de partij is. Wij ook ? Hmm, dat zou zomaar eens kunnen…!
De CROM Ride in een notendop
Ontstaan als een geintje, is de CROM Ride in no time uitgegroeid tot een regionaal evenement van formaat. Een tour van 500 tot 600 kilometer, ontelbaar veel bochten, 500 deelnemers en dat in één dag. Dat is, kort door de bocht, het recept. Voor een internationaal opererende organisatie als CROM is deze rit een soort van cadeautje voor de lokale achterban, met de bedoeling de Catalanen voornamelijk uit Barcelona en omgeving te halen en ze de schoonheid van hun eigen achterland te laten zien. Dankzij het organisatietalent en de kennis van de omgeving van de mensen van CROM is dat een garantie voor een meer dan spectaculaire toerrit. Ervaring is niet belangrijk, snelheid ook niet, het enige dat telt is dat je weet dat het een lange dag wordt. Verder is het een kwestie van rijden en genieten. Een vroeg begin is vanzelfsprekend, een late finish al evenzeer, maar niemand die daar over klaagt. Heb je de standaard toerritjes door de Betuwe wel een beetje gezien, dan is dit de uitdaging waar je op hebt gewacht. Info: www.cromride.cat
