Column Sebastiaan Labrie 14-2009
Op straat word ik met enige regelmaat aangesproken, omdat ze die kop met grote neus wel eens ergens op tv hebben gezien. De meesten willen even een praatje maken, wat vragen stellen en snel een fotootje met de mobiel maken. Ik heb hier geen enkel probleem mee. Als je mij leuk benadert, geeft dat alleen maar kleur aan mijn dag en hoop ik hetzelfde terug kunnen te doen.Tuurlijk zijn er figuren die tijdens een romantisch diner met mijn meisje aan tafel komen staan en op de toppen van hun longen schreeuwen dat dit die gast is van ‘goeie tijen, slechte tijen’ – een soap waar ik overigens al bijna vier jaar uit ben – en dat een fotootje maar drie seconden kost en dus geen probleem kan zijn. Onder het oog van de rest van het restaurant schaam ik me dan kapot en dan kost het me wel eens moeite om vriendelijk te blijven lachen. Vooral ook omdat ik mijzelf helemaal niet als BN-er zie. Ik vergeet het altijd. Niet dat ik er problemen mee heb, want dan had ik een ander vak moeten kiezen. Wat me wel verbaasd als ik met mensen een praatje maak, is de veronderstelling dat ik vast en zeker rijk moet zijn omdat ik op tv ben. Wat ze niet weten is dat 75% van de mensen die voor dit vak kiezen thuis op een houtje zit te bijten en geen idee hebben hoe ze de schoorsteen rokende moeten houden. Dus storten ze zich maar op de bijbaantjes. Ze moeten wel. Af en toe komt er misschien een leuke tv-klus langs, maar met een beetje pech zit je vervolgens weer maanden thuis. Daar komt bij dat we in een kleine markt als Nederland wonen en wij een genetisch talent hebben om de vinger op de knip te houden. Gelukkig heb ik de laatste jaren veel mogen werken en nee, ik ben nog steeds niet rijk. Sterker nog ‘as we speak’ ben ik ook weer kansloos Koos Werkeloos met niets in het vooruitzicht. Maar wat televisiewerk zo leuk maakt, is dat er geen dag hetzelfde is en als je met de camera op stap gaat, ligt er altijd wel ergens een avontuurtje in het verschiet. Het mooiste is dat je de kans krijgt om – hopelijk – boeiende onderwerpen met passie naar een huiskamer te vertalen. Dat geeft een rijk gevoel. En, eerlijk is eerlijk, ik zou liegen als ik zou zeggen dat ik alle aandacht, de uitnodigingen en vip-behandelingen suf vind. Het is af en toe best leuk om gefêteerd te worden, toch? Of om het lomp te zeggen: de hoer in mij wil ook wat. Zo heb ik wel eens een horloge gehad van een fabrikant die ook de tijdswaarneming in veel racedisciplines verzorgt. Ook voor de TT van Assen. Ze vroegen me of ik tijdens de afgelopen TT een horloge wilde aanbieden aan de snelste rijder in de MotoGP-kwalificatie. Tot mijn opperste geluk bleek het Valentino Rossi te zijn. Als ik iemand een koning vind, is hij het wel. Een fantastisch coureur met een enorme persoonlijkheid. Tegenwoordig is het een zeldzame combinatie, maar dat maakt het alleen maar specialer. Tijdens de persconferentie, na de pole-strijd, luisterde ik samen met de wereldpers naar de plichtmatige praatjes van de rijders. De drie snelste rijders hadden identieke teksten, waarin duidelijk werd dat het best goed ging, ze zin hadden in de wedstrijd, maar twijfels hadden over de bandenkeuze. Het zou misschien gaan regenen, vandaar. Blablabla dus, behalve bij Rossi. Hij zei exact hetzelfde als de andere twee, maar bij hem hing iedereen aan zijn lippen. Waarom? Omdat iedereen het gevoel had dat er iets ging gebeuren. Allemaal aanschouwden we iemand die in zijn natuurlijke element was. De enorme twinkeling in zijn ogen verraadde het plezier. Hij kan het niet helpen, hij is een maatje groter, van een ander kaliber en hopelijk rijdt hij lachend zijn negende wereldtitel tegemoet. Vereerd overhandigde ik hem het horloge en stond even naast een échte grootheid, hard op mijn lip bijtend om niet te vragen om nog een foto: "Kost maar drie seconden, geen probleem, toch?"[Streamer]VEREERD OVERHANDIGDE IK HEM HET HORLOGE EN STOND EVEN NAAST EEN ÉCHTE GROOTHEID, HARD OP MIJN LIP BIJTEND OM NIET TE VRAGEN OM NOG EEN FOTO: "KOST MAAR DRIE SECONDEN, GEEN PROBLEEM, TOCH?"
