Column Maarten Siffels MP 01-2009
“You meet the nicest people on a Honda” was de slogan van een historische reclamecampagne. Met deze belofte werd Honda in 1962 een begrip in de Verenigde Staten. In de bijbehorende advertenties werden frisse jonge stelletjes getoond. En huisvrouwen, ouders met kleine kinderen, allemaal op een Honda Super Cub.Vrolijk bromden ze op hun onverwoestbare motorscooter een zonnige toekomst tegemoet. Dat soort mensen kom ik op de motor zelden meer tegen. Te gevaarlijk voor kleine kinderen en te onhandig voor huisvrouwen. En frisse jonge paartjes? Uitgestorven diersoort, vermoed ik.Maar aardige mensen ontmoet ik wel. Veel zelfs. Om 2009 opgewekt te beginnen heb ik een lijst samengesteld van de “nicest people” die ik in 2008 op of naast de motor ontmoet heb. In willekeurige volgorde: Loes en Paul van Motopoint. Mijn favoriete motorkledingzaak. Grote collectie, goed advies én zondag open. Ik kwam er om een pak te kopen, maar heb eerst een half uur met de poes gespeeld. Een Belgische halfsiamees die ze langs de snelweg gevonden hadden. Maar een paar weken oud. Daarna gingen we passen. Toen het favoriete pak er in mijn maat niet was, ben ik samen met Paul naar de importeur van Spyke gereden. Onder het motto “het is vandaag toch niet zo druk”. Ik kon kiezen tussen vier kleuren en intussen ook even de nieuwe Puma-collectie bewonderen (mooi!). De factuur zou nagestuurd worden. “We hebben je gegevens toch?!”Hans Buskermolen. Ken ik van woensdagavond op de sportschool. Hij traint in een Harley-shirt, dus ik ben toch een keer gaan vragen of hij er ook op rééd! Bleek niet het geval te zijn. Hans racet, al sinds 1968 op dezelfde BSA met Seeleyframe. Sinds hij een ongeluk in de bouw heeft gehad, verdeelt hij zijn tijd tussen vrijwilligerswerk in het ziekenhuis en het restaureren van klassieke Italianen in een privémuseum in Amsterdam (zie MotoPlus 5/2008).Elke laatste zondag van de maand zijn ze open. Ik beloof langs te komen. Hans leidt me rond. Langs de Rumi 250 viercylinder, langs Parilla’s, langs Bianchi’s en langs Mondials. De een nog mooier dan de ander. Ik zie ook motorfietsen van Maserati (het automerk) en Ferrari (een verre neef). Onder een doek heeft hij nog een persoonlijke opknapper staan: een Honda Bol d’Or in Harris-frame. Heeft nog heeft meegereden in de 24 uur van Le Mans. De Honda staat in een zaaltje waar de lokale HOG-chapter nog wel eens vergadert, vandaar de doek. De Harley-mannen houden niet van Japans ijzer…De t-shirt-man. Komt me op zondagmiddag mijn t-shirt komt brengen van een motorclub die een leuke rit naar de Eifel geregeld had. Ik zou meegaan, maar moest op het laatste moment afzeggen. En nu staat de penningmeester voor de deur, met het t-shirt waar ik nog recht op had. Voor je het weet staan we anderhalf uur te praten. Over motorrijden natuurlijk. Maar ook over zijn huwelijk, over de hartaanval die hij heeft gehad en over zijn werk. Hij werkt als trambestuurder, op een lijn die ik regelmatig gebruik. Sindsdien kijk ik altijd even of ik hem zie zitten. Mag ik vast wel een keer mee rijden, voorin. En als de sneltram voor mijn neus vertrekt, weet ik zeker dat hij hem niet bestuurde. Veel te aardig, die man. Caroline van Le Repaire in Montaillou. Het dorp kreeg wereldfaam door het gelijknamige boek van de Franse historicus Emmanuel Le Roy Ladurie, maar telt nog steeds slechts tien huizen en een winkel die alleen op woensdag open is. Maar als je het bordje “Auberge” volgt, kom je vlak onder de 12-eeuwse kasteelruïne “Le Repaire” tegen. Een auberge met slechts één gastenkamer, gedreven door Caroline en haar moeder. Je logeert eigenlijk bij hen thuis. Ze koken speciaal voor jou en serveren het ontbijt op het riante terras met uitzicht op de Pyreneeën. Voor de totale onthaasting! Mail carorepaire@wanadoo.fr en reserveer.Marco, a.k.a. motormaat. Opgeteld hebben we in 2008 weer zo’n twee maanden in elkaars nabije aanwezigheid doorgebracht. Trips, circuitbezoek, beurzen, motorverjaardagen en sleutelsessies. We snurken allebei, dus dat verklaart waarom het zo goed gaat. Gaan we komend jaar weer doen, snurken én veel rijden. Het lijkt een ziekte, maar zo lang het twee wielen heeft met een motorblok ertussen, kunnen we er gewoon niet genoeg van krijgen. Dus niks gezeur over recessie en teruglopende economie: 2009 wordt gewoon weer een dijk van een motorjaar!Maarten Siffels
