Carri

“Dat is een toekomstig wereldkampioen”. Jarno Janssen weet het zeker als hij begin 2002 tijdens de voorjaarstrainingen in de paddock van Jerez over de 16-jarige Casey Stoner praat. Het Australische talent heeft nog maar twee Grands Prix in de 125 cc-klasse gereden. In 2002 maakt hij al de overstap naar de kwartliters. Met vallen en opstaan. Maar in 2007 is de wereldtitel er. In het Japanse Motegi wordt hij als Ducati-coureur wereldkampioen in de MotoGP; vijf jaar later stopt hij. Op de laatste dag van die test in Jerez spreek ik de wereldkampioen in spe aan. Hij stapt van zijn MTB en beantwoordt beleefd mijn vragen. Stoners ogen glinsteren, hij is vriendelijk maar ook wat verlegen. Hier wilde hij komen, en nu is hij er. Maar toch ook nog lang niet, weet hij. Zijn vader, die zijn zoon op 14-jarige leeftijd van Australië meenam naar Engeland, staat glunderend naast hem. De symboliek is mooi. In zijn eerste 250 cc-race haalt Stoner in Suzuka door een crash het einde van de eerste ronde niet. Ruim vier jaar later zit ik in Le Mans in de LCR/Honda-truck van zijn teambaas Lucio Cecchinello voor het eerst tegenover Stoner voor een uitgebreide ‘one on one’. Een wereldtitel is er nog niet, wel zeven overwinningen in de 125 en 250 cc-klasse. En een pole in Qatar in zijn tweede MotoGP-race en een tweede plaats in Turkije, zijn derde race. Verlegen is hij misschien nog wel, maar de term politiek correct kent hij niet. En ergernis wenst hij evenmin te verbergen, merk ik, als hij zegt dat ‘alle journalisten dezelfde vragen stellen’. Stoner wordt dat debuutjaar achtste in de MotoGP en wordt door Livio Suppo – als bepaald niet eerste keus – naar Ducati gehaald voor 2007. Achter de tafel tijdens de persconferentie na de Japanse Grand Prix van 2007 zitten dan vier tevreden coureurs: winnaar Loris Capirossi, ‘runner up’ Randy de Puniet en de als derde gefinishte Toni Elias – en wereldkampioen Casey Stoner. Zijn zesde plaats in een ‘rampzalige wedstrijd’ is genoeg voor de wereldtitel die Jarno Janssen voorspelde. Stralend zit Stoner daar, gehuld in een mouwloos kampioensshirt met de namen van helden als Giacomo Agostini, Kenny Roberts, Kevin Schwantz, natuurlijk ‘childhood hero’ Mick Doohan en ook Valentino Rossi. Als het officiële gedeelte voorbij is, stormen de Italiaanse journalisten naar…. Capirossi. Ik kan zo maar in mijn eentje ongestoord met een 21-jaar oude wereldkampioen praten. Als er al tranen van blijdschap waren geweest – zoals bij zijn moeder – dan toont hij die niet aan de buitenwereld. “Huilen heb ik nooit gedaan, zegt mijn moeder. Ook niet als ik me pijn had gedaan.” Genieten doet hij wel. Aan het eind van het jaar is hij de enige rijder met punten in alle races, waaronder tien overwinningen. Het Stoner-tijdperk lijkt aangebroken, maar Valentino Rossi toont zich een slimmere tegenstander die na een legendarische clash in Laguna Seca in 2008 een groot deel van Stoners respect verliest en na twee Rossi-kampioenschappen is Jorge Lorenzo in 2010 de beste. In drie seizoenen wint Stoner tien races; net zoveel als in zijn kampioensjaar – en bovendien wordt hij in 2009 geplaagd een melkzuurintolerantie die pas na een zelfgekozen rustpauze wordt ontdekt. Nicky Hayden laat na een enigszins angstaanjagend zijn Ducati-debuut eind 2008 weten wat hij van zijn nieuwe teamgenoot Stoner vindt: “Ik weet niet wat ze Casey betalen, maar ze zouden het moeten verdubbelen.” Al vroeg in het begin van het seizoen 2010 kondigt hij zijn vertrek bij Ducati aan en twee dagen na de laatste Grand Prix in Valencia doet een breeduit grijnzende Stoner in de hospitality unit van het Repsol/Honda Team zijn verhaal over de kennismaking met de RC213V. Hij is happy met Honda. Op zijn 26e verjaardag wordt Stoner op zijn geliefde Phillip Island voor de tweede keer wereldkampioen. Ook nu zeer overtuigend met tien zeges en zestien podiums in zeventien races. In Jerez wordt hij door aartsrivaal Rossi van zijn Honda gereden. Als Rossi na afloop zijn verontschuldigingen aan komt bieden, zegt Stoner met een bedrieglijke glimlach ‘your ambition outweighed your talent’- je ambitie was groter dan je talent. Tijdens de voorbereiding op het seizoen 2012 is hij weer razendsnel, maar steeds vaker uit hij zijn onvrede over de – vooral technische – weg die de MotoGP ingeslagen is. Nee, heel veel langer ziet hij zichzelf niet in dit kampioenschap blijven. Een journalist zinspeelt in Portugal op een naderend afscheid, een opmerking die door Stoner fijntjes maar grijnzend wordt afgedaan met ‘je moet niet alles geloven wat je schrijft’. Twee weken later laat hij aan de vooravond van de Franse GP veel monden openvallen, inclusief die van Lorenzo en Rossi naast hem. Casey Stoner stopt. Hij is niet meer verliefd. Of, zoals op internet gevat wordt opgemerkt: ‘his talent outweighed his ambition’. Meer talent dan ambitie. Een ‘fairy tale ending’ aan een prachtige carrière komt er niet, want door de enkelblessure die hij na aan ijzingwekkende crash in Indianapolis oploopt, verliest hij de kans op een derde wereldtitel. Een publiekslieveling werd Stoner buiten Australië (en misschien Amerika) nooit, tegenover schreeuwende bewonderaars wist hij zich maar moeilijk een houding te geven en van journalisten meende hij zelden het respect te krijgen wat hij verdiende. Het was zijn perceptie. Misschien had hij die innerlijke agressie ook wel nodig om het beste uit zichzelf te halen. Om met een fabelachtige gascontrole en zo weinig mogelijk elektronische hulp het achterwiel als geen ander te kunnen laten driften. Om eerder dan iedereen de Ducati uit een hairpin rechtop te zetten, terwijl de rechtervoet de achterrem licht toucheerde om het voorwiel op het asfalt te houden. Stoner ramde vol over curbstones, drukte zijn elleboogbeschermers op het asfalt – maar liet ook niet begrijpende fans achter zich als hij, Adriana als passagiere, zo snel mogelijk van de pitbox naar de beschermde omgeving van zijn motorhome scooterde, schoffeerde journalisten en deed de tenen van pr-mensen krommen. Stoner eiste veel van zichzelf en zijn omgeving, de woorden ’teleurstellend’ en frustrerend’ vielen daarom met grote regelmatig, maar saai was het nooit. Terwijl zijn opvolger Marc Marquez in de regen afwacht wanneer hij de baan op kan, stapt Casey Stoner, met vrouw Adriana en dochtertje Alessandra in de auto en verlaat op dinsdag 13 november de paddock van Valencia, het circuit waar hij negen jaar eerder op een KTM 125 zijn eerste van 45 Grands Prix won. Vluchtig een groet richting de camera, een hand en een tik tegen de schouder van een teamlid. Tranen zijn er niet. Maar huilen deed hij toch al nooit, zei zijn moeder al. Naam Casey Stoner Geboortedatum 16-10-1985 Aantal verreden GP’s 176 GP-debuut Donington, 2001 (achttiende) Eerste GP-overwinning Valencia 2003, 125 cc Aantal GP-overwinningen 45 (38 in MotoGP, 5 in 250 cc, 2 in 125 cc) Aantal podiumplaatsen 89 Aantal poles 43 2001 29e op Honda 125 2002 twaalfde op Aprilia 250 2003 achtste op Aprilia 125 2004 vijfde op KTM 125 2005 tweede op Aprilia 250 2006 achtste in MotoGP op Ducati 2007 wereldkampioen in MotoGP op Ducati 2008 tweede in MotoGP op Ducati 2009 vierde in MotoGP op Ducati 2010 vierde in MotoGP op Ducati 2011 wereldkampioen in MotoGP op Honda 2012 derde in MotoGP op Honda Bijschriften Opener Stoner in zijn adembenemende stijl tijdens de GP van Catalunya 2012. Debuut_2001 Donington 2001: Met dank aan Alberto Puig maakt Stoner zijn GP-debuut. Gp_winst_2003 Valencia 2003: Voor Hector Barbera en Marco Simoncelli op weg naar zijn eerste GP-overwinning. tt_2005 Assen 2005: in gevecht met Dani Pedrosa op de Aprilia 250. Vriendin_2005 2005: Sinds 2005 wordt Stoner vergezeld door Adriana. Van fan tot vriendin en van echtgenote tot moeder. 2006 2006: Tijdens zijn MotoGP-debuutjaar op de LCR/Honda RCV gaat het niet altijd goed. Qatar2007 Qatar 2007: In rechtstreeks duel klopt Ducati-nieuweling Stoner Valentino Rossi. Motegi2007 Motegi 2007: Op handen gedragen: Stoner wordt gekroond tot MotoGP-wereldkampioen. Crash_assen2011 Assen 2011: Op vrijdagochtend crasht Stoner hard. Een dag later wint hij de Dutch TT. Le_mans2012 Le Mans 2012: Verbijstering bij Jorge Lorenzo en beleefd applaus van Valentino Rossi als Stoner zijn afscheid aankondigt.