Black Bike Week
Sinds het eind jaren zeventig begon in het Amerikaanse Atlantic Beach, in een verder verleden het enige strand van South Carolina dat Afro-Amerikanen mochten gebruiken, is Bike Week of Bike Fest gegroeid van een paar honderd, voornamelijk zwarte motorrijders, tot bijna een half miljoen rijders van allerlei komaf, die tijdens Memorial Day Weekend de Grand Strand Beaches van South Carolina bevolken.
Alhoewel niet vrij van controverse (er zijn in het verleden schiet- en vechtpartijen geweest) is Bike Week in de loop der jaren uitgegroeid tot het vierde treffen, of ‘rally’ zoals ze het hier noemen, van Amerika. En inmiddels wordt voorspeld dat het binnen tien jaar zelfs kan uitgroeien tot het grootste evenement. Of zoals een deelnemer, Boss uit Mississippi, me vertelt: “Er zijn hier veel zwarte motorclubs uit het hele land, en dat is geweldig, maar dit is meer dan een rally. Sturgis is een rally, Daytona is een rally, maar dit is iets anders. Dit is een fenomeen.”
En een fenomeen is het, want het enorme aantal motoren dat je op werkelijk iedere straathoek van Myrtle Beach ziet staan, is ronduit indrukwekkend. Alles, van scooters, bereden door jongens nauwelijks oud genoeg om zich te scheren, tot imposante Can Am driewielers, bemand door forse bebaarde mannen, die voor een onvervalst ‘road-hog-sausje’ zorgen. Maar het is de Japanse sportfiets die hier de hoofdrol speelt, en meer precies de Suzuki Hayabusa, nog steeds een van de snelste productiemotoren ter wereld. De ‘Busa’ is aanwezig in de meest uiteenlopende vormen, van volkomen standaard tot enorm verlengde en verlaagde exemplaren, die eerder op kindertreintjes in een pretpark lijken dan op een motorfiets. De algemene mening hier is dat de GSX1300R enorm makkelijk te rijden is, er veel accessoires voor te krijgen zijn, maar vooral dat de Suzuki enorm snel is. “Als je het gas opendraait, blijft hij maar gaan en gaan”, verwoordt Kevin uit Alabama het.
Niet dat er ook maar een kleine kans is om hier ergens hard te rijden. Met bijna een half miljoen bezoekers wordt het wegennet hier tijdens de Bike Week volledig door de politie gecontroleerd en blijft rijden beperkt tot rustig cruisen. Zien en gezien worden is dan ook het credo. Genoeg te zien is er hoe dan ook, een breed scala aan de meest uiteenlopende paint jobs bijvoorbeeld en misschien wel ’s werelds grootste verzameling chroom, bijeengebracht op alle motoren die hier door de straten paraderen. “Het is één grote show”, vertelt een gozer uit Pittsburgh me, “Motoren en kleding zijn enorm belangrijk tijdens dit weekend. Je kunt er beter op je best uitzien, want dat doen alle anderen ook.”
“Damn, het stikt hier van de Ratchets. En het wordt ieder jaar erger, overal Ratchets.” Ik sta op Ocean Boulevard in Myrtle en luister naar Melanie, een bikester uit Indiana, die het duidelijk niet zo heeft op het flinke aantal niet-motorrijdende dames, of zoals zij het uitdrukt ‘Ratchets’ (een langzame en wat verdraaide uitspraak van het woord ‘wretched’ (miserabel)), die alleen maar naar Myrtle komen om feest te vieren en “en om in de problemen te komen”. “Ze zoeken een motorfiets”, zegt ze, nippend aan een cocktail in een doormidden gesneden ananas, “die ze er cool uit vinden zien en gaan er dan bij staan wachten tot de eigenaar op komt dagen. Ze rijden zelf niet, maar willen er alleen maar goed uitzien achter op zo’n motor, in een minuscuul broekje” Melanie laat een afkeurende ‘Hrumph’ horen om nog maar eens te benadrukken dat ze dit gedrag onacceptabel vindt.
Terwijl honderden mensen de stoep bevolken, cruisen motoren en ook auto’s langzaam voorbij. Gezien de hoeveelheid getoond bloot lijkt het hier wel een beetje op Mardi Grass in New Orleans. Bijna iedereen drinkt en hier en daar wordt er trots een borst of bil getoond door de dames op de motoren. Riskant, want Myrtle is een plaats waar lokale ouderlingen het voor elkaar hebben gekregen om bikinistrings van het strand te verbannen.
Ondanks het gemopper van Melanie wordt minstens veertig procent van de motoren op de boulevard door vrouwen bereden. Volledig vrouwelijke MC’s op Harley’s of Suzuki’s zijn het hele weekend alomtegenwoordig en volgens velen van hen is het aantal groeiende. Shuggababe, de president van NC Divas, waarvan de leden allemaal in zwarte lingerie op de clubfoto staan, is stellig: “Ik kom hier al dertien jaar onafgebroken naar toe en ieder jaar zijn er meer vrouwen. Vrouwen zien andere vrouwen rijden en zien rijden, doet blijkbaar rijden. Sommigen van hen houden vooral van lekker rustig rijden, maar binnen onze club rijden we allemaal op snelle Busa’s”. Een andere rijdster, Isis, afkomstig uit Raleigh, North Carolina, en trotse eigenaresse van een paarse Hayabusa met roze wielen voegt er aan toe: “Ik ben als een soort therapie gaan motorrijden. Als ik op dit ding stap, de snelweg op rijd en het gas opendraai, is mijn hoofd in no-time leeg!”
Langs de boulevard hebben veel cafés extra beveiligers ingehuurd, stuk voor stuk gekleed als moderne huurlingen. Kistjes, gevechtsbroeken, strakke poloshirts en een baseball cap met een Oakley zonnebril bovenop de klep geparkeerd. Een biertje halen voelt daardoor een beetje als het passeren van een Amerikaanse militaire controlepost. Ook veel van de patrouillerende agenten dragen deze outift, waardoor het er voor sommige bars haast uitziet als een reünie van Seal Team 6. Ondanks het ‘Checkpoint Charlie-welkom’ worden de barretjes bevolkt door MC’s vanuit het hele land, die de lange stoet motoren relaxt gadeslaan.
Aan het rustiger gedeelte van de strip gaat het er echter anders aan toe. Een café-eigenaar vertelt me dat de Bike Week zijn zaak geen goed doet: “We zetten bijna niets om”. Dat wijt hij nog niet eens zozeer aan de bikers, maar eerder aan vakantiegangers, die Myrtle tijdens Memorial Day Weekend mijden vanwege de verkeerschaos. “Die hebben geen zin om hier rond te lopen en blijven weg. De bikers brengen wel geld in het laatje, alleen niet bij mij.” Hoe dat kan?, vraag ik. “Er heerst hier deze dagen meer een barbecue-vibe, veel speelt zich buiten af en de meeste mensen nemen hun eigen drank mee. Veel van hen willen de caféprijzen niet betalen en drinken liever op straat.”
Maar het valt niet te ontkennen dat Bike Week een enorme berg geld naar Myrtle Beach en de omliggende resorts brengt. Exacte cijfers zijn moeilijk te krijgen, maar schattingen lopen in dit weekend makkelijk op naar een extra twintig miljoen dollar. Anderen, voornamelijk mensen die Bike Week liever zien verdwijnen, zijn van mening dat er geen enkel financieel voordeel is en zeggen dat het evenement door de inzet van extra politieagenten en verkeersmaatregelen juist meer geld kost dan het oplevert. De meeste bikers halen hun neus op voor de critici, of zoals een rijder uit Philadelphia het uitdrukt: “Er komen hier dit weekend meer dan 400.000 mensen naar toe en die geven allemaal geld uit. De meeste bezoekers komen uit de middenklasse en hebben een goede baan, zo’n motor kost immers geld. De hotels zitten stampvol en we komen niet om maar wat naar de zee te kijken, hoe mooi die ook is. We komen om feest te vieren!” Op mijn vraag of die kritiek misschien racistisch gemotiveerd is, antwoordt hij lachend: “Zeker weten!”
Maar ondanks de historische achtergrond van het evenement als een manier voor zwarte motorrijders om zich bij MC’s aan te sluiten of te vormen, is Bike Week zeker geen ‘black only’ evenement. Alhoewel het merendeel van de bezoekers Afro-Amerikaans is, zijn er ook heel veel rijders met een andere etnische achtergrond, die eveneens lid zijn van een van de aanwezige clubs hier. Een van hen, Mark, blank en eigenaar van een (haast verplichte) Hayabusa verduidelijkt: “Ik ben gek op Hayabusa’s en de gasten waar ik mee rijd, zijn er ook allemaal verzot op. Het is niet iets zwart/wit, het draait puur en alleen om de motoren hier. Thuis vragen ze me waarom ik hier heen ga en of ik niet bang ben.” Mark moet er om lachen. “Het enige waar ik bang voor ben, is dat ik een keer met mijn Suzuki op mijn plaat ga.”
De meeste bezoekers kunnen bijna niet geloven dat ze worden geportretteerd als ruziezoekers. Kevin van Black Ice MC uit Rochester, New York, en werkzaam bij General Motors: “De media proberen het evenement een slechte naam te geven, met alle zwarte bezoekers hier. Maar dat gaat ze niet lukken. Ik kan je garanderen dat de meeste mensen hier zijn om lekker te rijden of te ontspannen en waarschijnlijk zelfs beide.” Clubgenoot Gene voegt er aan toe: “Tuurlijk, er zijn wel eens incidentjes, dat zal ik niet ontkennen. Maar het kan ook zijn dat twee gasten hun geschil van thuis meenemen hier naar toe. Maar sinds de media er bovenop zit, lijkt het haast of de Bike Week dit stadje verscheurt.”
Op de parkeerplaats van Hooters, dichtbij Atlantic Beach waar het ooit allemaal begon en waar honderden bikers zich hebben verzameld voor een parade in de schemering, lijkt het haast alsof iedere ordehandhaver uit South Carolina is opgetrommeld. Een brandweerwagen draait zelfs een loom rondje, terwijl de bemanning zich uit de ramen hangend vergaapt aan vrouwelijk en motorisch schoon. Er hangt een wat vreemd sfeertje, niet gespannen maar ook niet uitgesproken ontspannen. Alsof het gaat om een kantooruitje onder hoede van een op regeltjes verzotte manager. Een van de agenten is enorm druk in de weer om iedereen van het gras te weren waar de dienstwagen staan geparkeerd. De enigen die er tegen ageren, is de blanke crew van een regionaal tv-station, die resoluut wordt weggestuurd. De meeste andere mensen hebben alleen oog voor de motoren.
Ik kom in gesprek met Clarence, die vanuit Georgia is komen rijden op zijn Harley (“Ik ben te oud voor alles wat niet comfortabel is”). Een politiehelikopter cirkelt boven ons rond, maar het geluid van de rotor gaat verloren in het aanzwellende geluid van voorbijkomende motoren. Clarence neemt een trek van zijn e-sigaret, werpt een blik naar boven, grijnst en zegt: “Die gasten hebben toch het beste uitzicht van ons allemaal!” Hij vertelt dat het in al die jaren dat hij hier nu al komt altijd met ups en downs is gegaan. De ene keer was er meer geweld dan de andere keer, en vaak was het ook volkomen rustig. “Er komen hier veel jonge mensen op af”, zegt hij, “veel jonge kerels die het mannetje willen zijn en dan hangt een opstootje natuurlijk altijd in de lucht. Maar ik weet zeker dat er hier mensen zijn die er op zitten te wachten dat het weer een keer mis gaat. Dan hebben ze wat om over te klagen. Ze zouden er eens wat meer van moeten genieten.” Hij gebaart naar de parkeerplaats vol glimmende motoren. “Dit is er al jaren en het zal zeker niet zomaar verdwijnen. De mensen moeten er maar aan wennen, nietwaar?”
