1000 kilometer test Z1000SX (1)

Verder dan wat dagtochtjes met zijn Kawasaki ZR-7S was Christiaan Peeters de laatste acht jaar niet geweest. De MotoPlus Lezerreis naar het Pfalzerwald en de Vogezen, eerder dit jaar, werd zijn eerste langere tocht. Helaas viel die trip bijna volledig in het water. In het kader van de 1.000 km Kawasaki Z1000SX Test kan Peeters die reis als eerste van de vijf door MotoPlus geselecteerde rijders nog eens dunnetjes overdoen.
Alweer acht jaar geleden kocht ik mijn Kawasaki ZR-7S , een ‘sportieve’ toerfiets. Maar verder dan dagtochtjes naar Zuid-Limburg of de Eifel was ik in al die tijd niet gekomen. Kortom, de hoogste tijd voor een echte motorvakantie en dat werd de MotoPlus Lezersreis naar het Pfalzerwald en de Vogezen, eerder dit jaar. Die reis is erg goed bevallen met gezellige avonden en vooral supermooie motorroutes. Alleen het weer zat niet echt mee, want wat heb ik een regen gezien! Als typische mooi-weer-rijder en dus regenrookie kwamen wijze lessen als ‘handschoenen in de mouwen en niet de mouwen in de handschoenen’ net te laat. Met een temperatuur van slechts 4 graden boven het vriespunt en ijskoude, zompige handschoenen, broek en laarzen was de lol er na een tijdje toch wel af. Maar toen ik de oproep zag in MotoPlus, waarin rijders werden gezocht om binnen een weekend 1.000 kilometer met een Kawasaki Z1000SX te rijden, wist ik meteen dat dit de ideale gelegenheid was om die lezersreis nog eens dunnetjes over te doen. Nadat ik de Kawasaki bij de MotoPlus-redactie in Varsseveld heb opgehaald, laat ik de gemonteerde Tom Tom een ‘kronkelroute’ naar mijn huis uitzetten. De Kawa is bijna twee keer zo sterk als mijn eigen ZR-7S en is een flink stuk stugger geveerd, maar het went verbazingwekkend snel. Het zadel is echter erg hard en al na veertig kilometer vraag ik me serieus af hoe ik hier 1.000 kilometer op moet doorbrengen. De route laat in ieder geval goed zien waar de motor toe in staat is. Heerlijk glooiende weggetjes door de weilanden, waarbij de Z1000SX veel meer potentie laat zien dan de snelheidslimieten toestaan. Verder stuurt de motor heel precies een bocht in, houdt zijn lijn vervolgens goed vast en is nog prima te corrigeren als het nodig is. Samen met een vriend op een Honda Magna vertrek ik de volgende ochtend naar het Pfalzerwald (nabij Saarbrücken). We maken gebruik van de route zoals Horizon Motorreizen, medeorganisator van de MotoPlus Lezersreis, deze heeft samengesteld. De route begint in Heerlen en na kort stukje Duitse ‘Autobahn’ draaien we de snelweg af en zitten we in no-time in de Eifel. Hier krijgen we de eerste berg- en heuvelweggetjes en dus haarspeldbochten voor de kiezen. De ene keer geniet je hier van grootse vergezichten, terwijl je even later weer door dichte bossen rijdt. De route biedt op een gegeven moment een magnifiek uitzicht over Monschau, een toeristisch dorpje met mooie vakwerkhuizen en gezellige terrasjes. We laten het links liggen, want we zijn hier niet voor mooie huizen maar voor mooie bochten. Even later rijden we door het Moezeldal, waar de rivier zich een bochtige weg door de heuvels heeft gebaand. De flanken zijn bedekt met wijnranken, die in deze tijd van het jaar mooi in het groene blad staan. De strenge winter heeft duidelijk zijn sporen nagelaten op het Duitse asfalt. Op heel veel plekken wordt aan de weg gewerkt en we worden daarom regelmatig geconfronteerd met omleidingen. Soms is dat hinderlijk omdat je weer tien kilometer om moet rijden, maar soms is het ook grappig, omdat je op plekken komt waar je anders niet langs zou zijn gekomen. Zo zien we bij een omleiding langs de Moezel ergens een reusachtig wijnvat aan de kant van de weg staan. De reis gaat verder via het Hochwald, gelegen tussen Trier en Idar-Oberstein. Dat laatste stadje is vooral bekend door de edelstenen die in de omgeving worden gewonnen. Het Hochwald bestaat hoofdzakelijk uit bossen met veel hoge naaldbomen. Lange brede wegen over de heuvels worden afgewisseld door smalle, aflopende kronkelweggetjes. Het laatste stuk richting het Pfalzerwald voert weer over wat grotere wegen, maar het is een lekkere ‘cooling down’. Rond een uur of zes komen we aan bij ons pittoreske hotel, waar we heerlijk genieten van een goed diner in de ‘Biergarten’. De volgende ochtend beginnen we alweer aan de terugweg. We slagen helaas niet helemaal in de opzet om de route dit keer droog te rijden, want na een uurtje of twee sturen, begint het te regenen. Waarschijnlijk is het mijn onbekendheid met motor, het vertrouwen in de Bridgestone BT-016’s of een combinatie hiervan, maar nu de snelheid wat omlaag gaat, heeft de Z1000 de neiging om wat in de bochten naar binnen te vallen. De gasreactie is echter fluweelzacht en erg goed doseerbaar. Elektronische snufjes om de pk’s in bedwang te houden, zijn dan ook niet nodig. Bovendien pakt het blok vanaf stationair toerental heerlijk soepel op en over het hele toerenbereik beschik je over een fikse bak smeuïge pk’s. Wat een geweldig blok zit er in deze machine! Door de regen gaat het tempo echter flink omlaag en al snel realiseren we ons dat we op deze manier nooit op tijd thuis zullen zijn. We besluiten daarom over te gaan op de test ‘Is de Z1000SX ook geschikt voor lange snelwegritten?’. Nou, dat gaat prima. Het verstelbare ruitje biedt in de hoogste stand een prima windbescherming en de zithouding is perfect. Ik krijg zelfs na uren rijden geen last van gewrichten of rug. Alleen dat zadel…. Er is een optioneel gelzadel en dat zou voor mij echt een must zijn. Aan al het moois komt een eind en rond half zes, en met 1.100 kilometer op de klok, ben ik weer terug bij het ‘commandocentrum’ van MotoPlus. Het was een schitterend weekend! Moe maar voldaan plof ik neer op het zachte zadel van m’n oude vertrouwde Kawa, nog maar 150 kilometer te gaan.