Warmdraaien 17 – 2016

Ik weet het, met mijn zittende werk – op een motorzadel dan wel op een bureaustoel – zou ik best wat meer lichaamsbeweging kunnen gebruiken. Maar ondanks alle goede voornemens, wil het daar niet echt van komen. Maar als compensatie kijk ik wel erg veel naar sport. De laatste maanden was het natuurlijk helemaal bingo, want naast alle motorsport kwamen ook het EK voetbal, de Tour de France en de Olympische spelen voorbij. Daarbij werd het de laatste weken vaak nachtwerk, want ik was inderdaad ook één van die 780.000 mensen die rond 3.30 uur ’s nachts Dafne Schippers live een sprintje zag trekken. Om snel daarna toch een klein beetje teleurgesteld m’n bed weer op te zoeken, omdat het stiekem verwachte goud helaas uitbleef. Om alles trouwens even in perspectief te plaatsen: er keken diep in de nacht meer mensen naar Dafne dan op de regenachtige zondagmiddag in juni naar de TT in Assen.

Wat me verbaasde bij onder meer die atletiek, maar ook bij diverse andere Olympische sporten, waren de startnummers. Atleten met strakke lichamen, gehuld in superstrakke sportkleding krijgen nog steeds op dezelfde manier als 100 jaar geleden met vier veiligheidspelden een flapperend rugnummer opgespeld. Dan wordt er nota bene in de windtunnel getest voor de juiste houding en ook kleding met zo min mogelijk luchtweerstand ontwikkeld, en dan krijg je vlak voor de wedstrijd zo’n knullig doekje opgeprikt met je startnummer. Daar snap ik als buitenstaander dus helemaal niets van.

Klik hier als je de volledige column van MotoPlus-hoofdredacteur Eric Bulsink wilt lezen.