Warmdraaien 17 – 2016
Ik weet het, met mijn zittende werk – op een motorzadel dan wel op een bureaustoel – zou ik best wat meer lichaamsbeweging kunnen gebruiken. Maar ondanks alle goede voornemens, wil het daar niet echt van komen. Maar als compensatie kijk ik wel erg veel naar sport. De laatste maanden was het natuurlijk helemaal bingo, want naast alle motorsport kwamen ook het EK voetbal, de Tour de France en de Olympische spelen voorbij. Daarbij werd het de laatste weken vaak nachtwerk, want ik was inderdaad ook één van die 780.000 mensen die rond 3.30 uur ’s nachts Dafne Schippers live een sprintje zag trekken. Om snel daarna toch een klein beetje teleurgesteld m’n bed weer op te zoeken, omdat het stiekem verwachte goud helaas uitbleef. Om alles trouwens even in perspectief te plaatsen: er keken diep in de nacht meer mensen naar Dafne dan op de regenachtige zondagmiddag in juni naar de TT in Assen.
Wat me verbaasde bij onder meer die atletiek, maar ook bij diverse andere Olympische sporten, waren de startnummers. Atleten met strakke lichamen, gehuld in superstrakke sportkleding krijgen nog steeds op dezelfde manier als 100 jaar geleden met vier veiligheidspelden een flapperend rugnummer opgespeld. Dan wordt er nota bene in de windtunnel getest voor de juiste houding en ook kleding met zo min mogelijk luchtweerstand ontwikkeld, en dan krijg je vlak voor de wedstrijd zo’n knullig doekje opgeprikt met je startnummer. Daar snap ik als buitenstaander dus helemaal niets van.
Maar ik begrijp wel dat die sportbonden het blijkbaar toch erg belangrijk vinden dat het publiek en de tv-kijker kan zien wie wie eigenlijk is. En dat aspect mis ik volledig bij wegrace-GP’s. Daar zijn de startnummers doorgaans geïntegreerd in het totale design van de machine en daardoor soms ronduit slecht leesbaar. Met wat oefening zijn de MotoGP-rijders nog wel te herkennen aan hun kleding en helm, maar bij zo’n treintje Moto2- en Moto3-rijders is dat al veel lastiger, vooral als je de wedstrijd live bijwoont en dus vanaf de tribune mag raden wie er voorbij komt. Voor de tv word je geholpen door de stand in beeld, maar ter plekke is het vaak een crime. Eigenlijk zou elk circuit verplicht een soort Wifi-signaal moeten uitzenden, waarbij je op je telefoon real-time de actuele klasseringen kunt aflezen, plus andere bijzonderheden. Want normale, dus leesbare rijnummers zijn blijkbaar teveel gevraagd.
Wat dat betreft is het in de motocross gelukkig iets beter gesteld. Daar rijdt iedereen met dezelfde strikt voorgeschreven nummers op voor- en zijkant, terwijl de koploper in het klassement als enige met een rode nummerplaat aan de start staat. Dat helpt je als toeschouwer langs de baan. Jammer is dan weer dat voor het publiek het zicht op de baan bij veel MXGP’s heel slecht is vanwege de hoge reclameborden die op tactische cameraposities staan. Tja, het publiek ter plekke doet er voor de FIM’s, de Dorna’s en de Youthstreams van deze wereld blijkbaar steeds minder toe. Maar in mijn ogen is een GP zonder publiek een GP zonder sfeer en daarmee gedoemd te mislukken.
Iets heel anders: als u dit leest ben ikzelf net opgestapt voor onze Alpenmasters-lezersreis: een week knallen over alle hoogtepunten van de Zwitserse, Italiaans een Oostenrijkse Alpen. Met de heen- en terugreis naar het eerste en tevens laatste hotel in Zuid-Duitsland een tripje van ongeveer 3.200 km. Een serieus ritje dus, voor mannen en vrouwen die niet terugschrikken van dagetappes van dik 400 km over bochtige bergwegen. En gelukkig zijn er daar genoeg van onder de MotoPlus-lezers: we gaan met maar liefst 70 rijders verdeeld over drie groepen op pad.
Maar nu eerst even de Alpenmasters-route in m’n TomTom zetten en alle bagage in de koffers proppen. En dan dus maar eens kijken of het tijdens het tv-kijken gekweekte zitvlees ook in het zadel van een Triumph Tiger XRT800 voldoet…
Eric Bulsink, hoofdredacteur MotoPlus
